H Ναταλία Γκαβέζου γράφει για τη Vivetta και εγώ ανεβάζω το κείμενο ενώ φαντάζομαι τη Νάνσυ Μπλέτσα (σσ. φανατική αναγνώστρια) λιπόθυμη
Αποχαιρετώντας το Μιλάνο, και λίγο πριν την τελευταία στάση, το Παρίσι, ας αφιερώσουμε λίγη, ή πολλή, ώρα για να χαζέψουμε την συλλογή της Vivetta, της εταιρείας με τους πιο υπέροχους, φανταστικούς γιακάδες στην ιστορία (εμείς τα girlie twee κορίτσια τ ρ ε λ α ι νό μ α σ τ ε για γιακάδες). Γάτες, κύκνοι, δάχτυλα με βαμμένα νύχια, ήταν όλα εκεί, όχι μόνο ως το αγαπημένο σημείο για accessorizing, αλλά και σε πιο μεγάλης επιφάνειας σχέδια, σαν παιδικός πίνακας για λίγο πιο μεγάλα κορίτσια. Κορίτσια που δεν φοβούνται να βάλουν κάτι πιο έντονο και περίεργο, που παίζουν με τα χρώματα και τα σχέδια, που βλέπουν την μόδα σαν έναν τρόπο έκφρασης της παιδικότητάς τους. Δεν είναι ρούχα για όλους και ίσως δεν είναι τόσο αγνή άδολη η μόδα τους, αλλά έχουν το κοινό τους. Και είμαστε πιστό κοινό κυρία Vivetta μου, να ξέρετε.
Η εβδομάδα μόδας του Μιλάνου δεν είναι καθόλου η φάση μου, αλλά ήξερα ότι θα μου άρεσαν ταDolce & Gabbana πριν καν τα δω. Και δεν απογοητεύτηκα. Αν κάθε κολεξιόν ήταν μια σεζόν ριάλιτι, το spring summer ’16 θα ήταν ο all star κύκλος, αυτός που μαζεύονται οι νικητές και οι fan favorites των προηγούμενων κύκλων. Φλοραλ; Τσεκ. Στενά ρούχα που αγαπάνε τις καμπύλες και είναι έτοιμα για μια σισιλιάνα μεγαλωμένη με λευκό υδατάνθρακα; Τσεκ. Τα πλέον αναγνωρίσιμα σχέδια με τις βυζαντινές εικόνες; Μα φυσικά, τσεκ. Ένας ύμνος στη mama Italia, καθόλου subtle θα έλεγα, με τις ρίγες του, τα πουά του, τις διαφάνειες του και τα όλα του έκανε και αυτή τη φορά τη βόλτα του στην πασαρέλα. Το στάιλινγκ δεν ήταν διακριτικό, η γυναίκα των D&G αγαπάει τα αξεσουάρ, τα μαντήλια, τα μεγάλα σκουλαρίκια, σαν σοσιαλιτέ που κάνει βόλτα στην Κυανή Ακτή και θέλει όλοι να προσέξουν ότι είναι εκεί, και με 90 (αχα) εμφανίσεις, αυτή ήταν η συλλογή που με δυσκόλεψε περισσότερο στην επιλογή των φωτογραφιών. Job well done.
Το στοίχημα Marni ήταν σαφέστατα να συνδυάσει με ό,τι τρόπο μπορούσε όλα τα αγαπημένα μου χρώματα, και το πέτυχε, περνώντας στη ζούλα ακόμα και μερικά που δεν μου πολυαρέσουν κανονικά – βλέπε πετρόλ. Ό,τι έστειλε στην πασαρέλα μου φαίνεται ιδιοφυές, σαν να παρελαύνει ένας κοκέτης Mondrian με τους κύβους του παρόντες, και ανακατεμένους σε στρώσεις. To layering Marni, επιμελώς ατημέλητο, δεν αφορούσε μόνο τα γνωστά, τα μήκη ας πούμε, αλλά επεκτάθηκε και σε υφές/υλικά, χρώματα και σχήματα. Πολύ κοντά στο πολυπόθητο κράμα μόδας-τέχνης (αντικείμενο πολλών μοδιστικών ονειρώξεων, αλλά επιτυχία λίγων) και ταυτόχρονα εύκολα φορέσιμη, η συλλογή Marni ψιλοσυγκλόνισε το είναι μου – ένας λόγος ήταν που έκανε τόσο κάζουαλ και experimental την παγέτα, απεκδύοντάς την από οποιονδήποτε disco συνειρμό.
Σίγουρα, σίγουρα μία από τις συλλογές που σαν να έκαναν μασάζ στα μάτια σου μετά το πέρας κουραστικής ημέρας που πέρασες κολλημένη στο pc – η geekοποίηση του οίκου Gucci είναι ορατή από τις προηγούμενες σεζόν, αλλά αυτή τη φορά συνδυάζεται και με άλλες προσωπικές μου αναφορές: τους Τένενμπαουμς και ίσως τον Wes Anderson γενικότερα, το swinging London και την Carnaby Street των 60s-70s (σταθερό καμβά Gucci), τους Pulp, τα κόμικς (κάποια ρούχα και λεπτομέρειες ρούχων είναι σαν ζωγραφισμένα) την glam σκηνή των 70s, Lemming, Sweet, ακόμα και Marc Bolan (τόσο ενθουσιάζομαι) όλα μπλεμένα με μια ευγενή εκκεντρικότητα. Αληθινή μόδα, που δεν ξέρω τι θέλει για να εφαρμοστεί όπως πρέπει εκτός πασαρέλας χωρίς να υποκύψει στον ρεαλισμό – ή μάλλον ξέρω, ίσως μια Chloe Sevigny.
Τα επίτηδες μακιγιαρισμένα έτσι ώστε να φαίνονται μαυρισμένα μοντέλα της Alberta Ferretti, sunkissed ας τα πούμε για να είμαστε ιντερνάσιοναλ, ήταν το σύνθημα και το πρώτο γουίνκ ότι πρόκειται για μια συλλογή καλοκαιρινή, φτιαγμένη από κλασικά συστατικά θερινού ηλιοστασίου, αλλά για Αμαζόνες: λινά, διαφάνειες, δαντέλες, broderie, βελονάκι, γήινα χρώματα, γεωμετρία στο έθνικ, grecian, δεν είναι υπερβολή όταν σου λέω πως θα βρείς όλα τα sos των ζυγών εξαμήνων. Το κορίτσι της Alberta μπορεί να είναι ξέγνοιαστο και ηλιοκαμμένο, αλλά δεν είναι γλυκερό, είναι περιπλανόμενη, νομάς, με πρόχειρα πιασμένα μαλλιά, έτοιμη για ζόρικα ταξίδια με ποταμόπλοια και βόλτες σε καυτές ηπείρους.
To ριβιού μου για τη συλλογή Fendi θα είναι σύντομο και οριακά απλοϊκό: τα ρούχα είχαν ή φουφούλες ή cutouts, όσα είχαν φουφούλες δεν μου άρεσαν, όσα είχαν cutouts μου άρεσαν. Τους πολλούς όγκους κοντά σε ώμους και πρόσωπο καθόλου δεν τους μπορώ γιατί σε κάνουν να μοιάζεις με τον Γκρισίνο – όσο για αυτή τη μικρή τσαχπινιά με τη γυμνή μεσούλα πολλοί την κάνουν κατά καιρούς, αλλά θέλει λίγη προσπάθεια και με το υπόλοιπο σχέδιο για να μη δείχνει σχεδιαστική ευκολία, θέλει σωστές ραφές και καλό ύφασμα, και φυσικά εδώ υπάρχουν και τα δύο. Δερμάτινες και γούνινες λεπτομέρειες είναι το πετράδι στο στέμμα Fendi όλα αυτά τα χρόνια, αλλά εδώ τα βρίσκεις σε μια χιπ και urban εκδοχή που είναι πάντα ευπρόσδεκτη. Τα χρώματα, δε, που έκαναν τη δουλειά πιο σωστά είναι το άσπρο, το μαύρο και το λαδί.
H Χρύσα Οικονομοπούλου και η ομάδα της γράφουν καθημερινά για μόδα στο www.fashionism.gr
