Μιλούσαμε πριν λίγες μέρες (και πριν λίγους μήνες επίσης) για ‘κείνους τους wannabe φωτογράφους, τους ποζεράδες καλλιτέχνες του κώλου που αντί να κάτσουν και να απολαύσουν ένα live, τραγουδώντας, χοροπηδώντας, κρατώντας τον καλό ή την καλή τους αγκαλιά ή εν πάση περιπτώσει με τρόπο που δεν επηρεάζουν τη διασκέδαση των υπολοίπων, αποφασίζουν να τραβήξουν τα όσα διαδραματίζονται on stage σε βίντεο (να ‘χουν να το δείχνουν στα εγγόνια τους, να ‘ούμε…), σηκώνοντας με τη χερούκλα τους όσο πιο ψηλά γίνεται το smartphone με την οθόνη-ελικοδρόμιο.
Η αντιμετώπιση που μπορεί να επιφυλάσσει κάποιος σε έναν τέτοιο τύπο (ζουν ανάμεσά μας), παίζει ανάμεσα σε δύο ενδεχόμενα: τον αφορισμό συνοδεία κατάρων για ιό που ούτε ο Peter Norton δεν γνωρίζει και την επαναφορά στον ίσιο δρόμο της σωστής ψυχαγωγίας. Ε, σε αυτό το τελευταίο έρχεται και κολλάει γάντι το Yondr. Τι είναι αυτό; Ένα σύστημα που θυμίζει τον αντικλεπτικό μηχανισμό που τόσα καταστήματα με είδη ένδυσης διαθέτουν. Αποτελείται από υφασμάτινες θήκες (έρχονται σε τρία μεγέθη), ικανές να χωρέσουν κάθε smartphone της αγοράς. Κλείνουν με ειδικό κλιπάκι και για να ανοίξουν και πάλι, απαιτείται ειδικός μηχανισμός.
Πού χρησιμεύει όμως το Yondr…;
Πάμε σε μια συναυλία, ένα event, μία επαγγελματική μάζωξη, σινεμά, μια βραδιά με φίλους, κάπου τέλος πάντων. Οι διοργανωτές υποδέχονται τους προσκεκλημένους, έχοντας ενημερώσει προηγουμένως πως πρόκειται για «smartphone-free» εκδήλωση. Τοποθετούν τα κινητά λοιπόν στις προαναφερθείσες θήκες (το βάρος τους είναι αμελητέο) και τους τα ξαναδίνουν. Ε, αυτό ήταν! Φέρτε στον νου σας σκηνικά. Είμαστε στο μπαρ περιμένοντας το ποτό μας. Δεν τσεκάρουμε πλέον το Twitter ή το Facebook μέχρι να έρθει το μαρτίνι. Ούτε πηγαίνουμε πέρα-δώθε στα μενού του κινητού αμήχανα επειδή δεν ξέρουμε κανέναν τριγύρω. Ούτε κάνουμε add στο Facebook την κοπελιά ή τον τυπάκο που μόλις γνωρίσαμε. Γράφουμε τηλέφωνα σε χαρτοπετσέτες, στέλνουμε ραβασάκια, κερνάμε ποτά, τσεκάρουμε ρολόγια (!) για να δούμε την ώρα ή ακόμα καλύτερα ρωτάμε τους δίπλα, απολαμβάνουμε τη μουσική ή την ταινία, πιάνουμε την κουβέντα με όποιον τύχει να μοιραστούμε τον ίδιο καναπέ.
Διάολε, αυτή είναι καινοτομία!