O αρχιτέκτονας Κωνσταντίνος Χατζηγιάννης βρέθηκε στην Κίνα για πρώτη φορά το 2007, έναν ακριβώς μήνα μετά την αποφοίτησή του απο την Αρχιτεκτονική Σχολή του ΑΠΘ. Ξεκίνησε κάνοντας την πρακτική του, έπειτα οδηγήθηκε σε άλλες δουλειές μέχρι που ίδρυσε το δικό του γραφείο πριν από έξι χρόνια.
«Η σύγχρονη αρχιτεκτονική και το interior design στην Κίνα ήταν έννοιες που δεν υπήρχαν πριν από 30 με 40 χρόνια. Από τη στιγμή που η χώρα άρχισε να δέχεται δυτικότροπες, σύγχρονες ιδέες και πρακτικές έκανε αυτό που ξέρει καλά, δηλαδή, τις ενσωμάτωσε στην κουλτούρα της και ακολούθησε τις εξελίξεις με ταχύτατους ρυθμούς. Στο σχεδιασμό κτιρίων αλλά και εσωτερικών χώρων παρατηρείται μια έντονη θέληση για πειραματισμό και κατάκτηση νέων κορυφών: τα κτίρια έχουν ύψος, τολμηρές μορφές, καινοτόμα υλικά. Μπορώ να πω στην Κίνα αντιμετωπίζω κάθε μου έργο ως μια ευκαιρία να γίνει κάτι διαφορετικό και καινοτόμο».
Το αρτοποιείο Yakafu DIY που σχεδίασε ο Έλληνας αρχιτέκτονας βρίσκεται στην πόλη Άντζι, στην επαρχία Τζετζιάνγκ της Κίνας. Ο σχεδιασμός του χώρου βασίζεται σε καθαρές γεωμετρίες και σε ένα παιχνίδι με έντονα χρώματα και υφές. Η πρόσοψη του καταστήματος ξεχωρίζει απ’ ότι βρίσκεται γύρω της με μια έντονη μπλε διάτρητη λαμαρίνα που φωτίζεται το βράδυ. Το εσωτερικό του καταστήματος, οι προθήκες των προϊόντων είναι διάσπαρτες στον χώρο και φτιαγμένες από διάφορα υλικά, όπως μωσαϊκό, γυαλί και ακρυλικό.
Στο κέντρο του χώρου υπάρχει μια σκάλα που μοιάζει με ετοιμόρροπο jenga αποτελούμενη από επάλληλα μονομπλόκ πάνελ και επενδυμένη με μπλε μωσαϊκό, που λειτουργεί ως «εσωτερικό αίθριο» και ενώνει οπτικά τους δύο ορόφους. «Η σκάλα αναπτύσσεται ομαλά προς τον δεύτερο όροφο με πλατύσκαλα διαφόρων μεγεθών, ενώ στη βάση της, δημιουργούνται πλατώματα όπου μπορεί κανείς να καθίσει».
Ένας ψηλός τοίχος από διάτρητη λαμαρίνα με εσωτερικό φωτισμό και έντονα βαμμένα γραφικά οδηγεί την οπτική των επισκεπτών προς τον δεύτερο όροφο, όπου πραγματοποιούνται διάφορα εργαστήρια σχετικά με την ζαχαροπλαστική. «Στον δεύτερο όροφο, το ανοιχτό αποτύπωμα της σκάλας διαιρεί το χώρο σε δύο σημεία, στο δωμάτιο για τα DΙY σεμινάρια και σε μια αίθουσα εκδηλώσεων», όπως περιγράφει ο αρχιτέκτονας.
Τα μπλε WC- ένα objet trouvé στον χώρο.
Στη σύνθεση των χώρων και των υλικών, συχνά οι τοίχοι δεν φτάνουν ως το ταβάνι, δεν υπάρχουν πόρτες που να χωρίζουν τις αίθουσες ενώ στα δωμάτια υπάρχουν παράθυρα που επιτρέπουν την επαφή του μέσα με το έξω. «Με κάποια σημεία της διακόσμησης να είναι επηρεασμένα από παιδικά παιχνίδια, υπάρχει μια απλότητα, μια αφέλεια στην επιλογή των υλικών, με γυάλινες μπίλιες μέσα στο μωσαϊκό, βαμμένες λαμαρίνες, πολύχρωμα ακρυλικά, ασημί ψηφίδες και κρουασάν από νέον. Τα WC τοποθετούνται ακριβώς στο κέντρο του δεύτερου ορόφου, μέσα σ’ένα έντονο γυαλιστερό μπλε κουτί, ένα objet trouvé στον χώρο».