Πάντα ένα ταξίδι σε έναν άλλο τόπο επιφυλάσσει εκπλήξεις και ποτέ στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο ειδυλλιακό όσο το έχεις φτιάξει στο μυαλό σου. Στην Ταϊλάνδη, όμως, κάθε μέρα είναι και μία διαφορετική έκπληξη.
Ήταν ένα ταξίδι που σχεδιάζαμε μήνες με την παρέα μου. Είχα ακολουθήσει όλους τους λογαριασμούς στο Instagram που παρουσίαζαν τα πάντα σαν ένα επίγειο παράδεισο, διάβαζα καθημερινά οδηγούς για να πάρω μια ιδέα και είχαμε ρωτήσει πολλούς γνωστούς που είχαν επισκεφθεί τη χώρα (και μάλιστα αρκετές φορές). Πίστευα ότι είμαι πάρα πολύ έτοιμη να ζήσω το όνειρο. Απλώς δεν είχα στο μυαλό μου πόσο δύσκολη θα είναι η άλλη όψη.
Πριν φτάσω στις λεπτομέρειες όμως, ας ξεκινήσω από τη γενική εικόνα ενός τόπου εντελώς διαφορετικού από όσα έχω δει μέχρι σήμερα. Οι αντιθέσεις ξεκινούν από την πρώτη στιγμή που θα φτάσεις στη Μπανγκόκ. Ένα υπερσύγχρονο και αχανές αεροδρόμιο, εκατοντάδες ουρανοξύστες με infinity pools και sky bars, ταξί γεμάτα μικρούς Βούδες και φυλαχτά σαν παλιές λατέρνες, σούπερ γρήγορο και οικονομικό ίντερνετ, πάμφθηνες αλλά ταυτόχρονα ατελείωτες διαδρομές, εναέριο μετρό, εκατομμύρια καλώδια μπλεγμένα στους στύλους του ηλεκτρικού ρεύματος, έτοιμα για ένα εκρηκτικό βραχυκύκλωμα με εντυπωσιακά πυροτεχνήματα, μασάζ χωρίς σεξ, μασάζ με σεξ, γιγαντιαία εμπορικά κέντρα σαν μικρές πόλεις και δίπλα υπαίθριες αγορές με βρώμικα νερά να τρέχουν παντού και τους αρουραίους να κάνουν πάρτυ, παλάτια και χρυσοί Βούδες που φτάνουν ως τον ουρανό, οι πολύχρωμες νέον επιγραφές της China Town σαν σκηνικό του Blade Runner και οι κροκόδειλοι, τα τουκ-τουκ που τρέχουν σαν δαιμονισμένα, οι κατσαρίδες και τα λοιπά έντομα τηγανιτά για σνακ, τα κανάλια με τα πασσαλόσπιτα, η μυρωδιά του βόθρου στα περισσότερα σημεία της πόλης, που όσο και να θες δεν μπορείς να τη συνηθίσεις ακόμα και αν βρίσκεσαι στην υπαίθρια αγορά των λουλουδιών, η στρατιωτική δικτατορία και ο μονάρχης που σου υπενθυμίζονται με αφίσες λατρείας στα πιο απρόσμενα σημεία, αλλά και τα εκατοντάδες sex clubs για όλα τα γούστα με τιμοκατάλογο στο χέρι για να δεις πόσο πάει το pussy ping pong! Κάθε μέρα στη Μπανγκόκ μοιάζει με ένα ξεχωριστό ταξίδι.
Και όταν φύγεις από τη Μπανγκόκ και πας στα νησιά για να γνωρίσεις την εξωτική πλευρά της Ταϊλάνδης, θα θυμηθείς τα νερά του Αιγαίου και του Ιονίου και θα σκεφτείς τι τυχερός άνθρωπος είσαι. Θα σκαρφαλώσεις στα view points για να θαυμάσεις τη θέα και θα σοκαριστείς όταν συνειδητοποιήσεις τι δρόμο πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι εκεί σε περίπτωση που υπάρξει συναγερμός για τσουνάμι και πόσοι από τους ντόπιους που θα συναναστραφείς έχουν χάσει συγγενείς τους στο μεγάλο τσουνάμι του 2004.
Ναι, θα αναφωνήσεις όταν δεις τους φοίνικες να χαϊδεύουν τη λευκή αμμουδιά και τον ήλιο να βουτάει το σούρουπο στο νερό, αλλά θα πρέπει να περιμένεις να φύγουν τα σύννεφα για να μπορέσεις να διακρίνεις τα υπόλοιπα νησάκια στον ορίζοντα και αυτό ίσως πάρει και μέρες. Θα δεις τους τουρίστες να φωτογραφίζονται παντού σαν να είναι Αύγουστο στο ηλιοβασίλεμα της Οίας στη Σαντορίνη, θα νιώσεις ενόχληση στην Bangla Road της Patong Beach στο Πουκέτ που μοιάζει σαν ένα Λας Βέγκας όχι του τζόγου αλλά του σεξ, αλλά θα λατρέψεις την παλιά πόλη του νησιού με τα πολύχρωμα σπιτάκια και τα μπαράκια με live rock, blues, jazz & pop μουσική και θα γίνεις ένα με τις παρέες στον δρόμο. Θα φας τα ωραιότερα pad thai (κάποια από αυτά μέσα στις υπαίθριες αγορές), θα πιεις τεράστια (και πολύ δυνατά) κοκτέιλ μέσα σε καρύδες και ανανάδες, θα κάνεις μασάζ δίπλα στο κύμα, θα τρέξεις να σωθείς από τις σαύρες μόνιτορ (οι οποίες στην πραγματικότητα είναι άκακες), θα ακούσεις το δηλητηριώδες φιδάκι να σέρνεται δίπλα σου στη ζούγκλα (καμιά φορά μπορεί να το βρεις και στο λόμπι του ξενοδοχείου) αλλά θα ξετρελαθείς δίνοντας φρούτα σε μαϊμουδάκια και ελέφαντες, θα ψάξεις την Εmerald Lake μόνο για να τη δεις γιατί στα νερά της δεν μπορείς να κολυμπήσεις και όταν αφήσεις πίσω σου έναν φωτισμένο βούδα στην επαρχία του Κράμπι, μετά τη στροφή μέσα στα γραφικά παραγκόσπιτα και την πυκνή βλάστηση μπορεί να ακούσεις έναν ιμάμη να ψέλνει αφού είναι πολλές οι μουσουλμανικές περιοχές εκεί ή να δεις μια πανέμορφη γυναίκα με τη μπούρκα της να κάνει το μπάνιο της σε μια τεράστια παραλία. Και το βράδυ θα πας στα νυχτερινά παζάρια και θα πάρεις τα δώρα σου ή θα δεις στην παραλία φωτιές να σχηματίζουν σχέδια στον αέρα.
Δεν υπάρχει περίπτωση να μην ρουφήξεις κάθε τι που θα αντικρίζεις, είναι σίγουρα μια εμπειρία ανεπανάληπτη. Το αν θα νιώσεις την ανάγκη να επαναλάβεις αυτό το ταξίδι, δεν το ξέρω, προσωπικά αν επέλεγα ξανά την Ταϊλάνδη στο μέλλον θα πήγαινα στο βόρειο κομμάτι της, στη ζούγκλα, που είναι πολύ πιο παρθένο, θα οργάνωνα καλύτερα την εκδρομή στο Angkor Wat στην Καμπότζη (που το φανταζόμασταν πιο κοντά από ότι είναι στην πραγματικότητα και τελικά δεν καταφέραμε να πάμε) και σίγουρα θα φρόντιζα να ταξιδέψω Ιανουάριο ή Φεβρουάριο ώστε να αποφύγω τους πολλούς τουρίστες αλλά και την ακραία ζέστη και υγρασία.
Είναι ένα ταξίδι με πολλές απαιτήσεις και δυστυχώς, κανένας οδηγός από αυτούς που έχω διαβάσει δεν αναφέρει όλα αυτά τα μικρά αλλά τόσο σημαντικά καθημερινά πράγματα, που πραγματικά αν τα γνωρίζει κάποιος πριν ταξιδέψει στην Ταϊλάνδη, η ζωή του θα γίνει πολύ πιο εύκολη.
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο από Ελλάδα θα βρεις μια ουρά από κόσμο που θα προσπαθεί να συμπληρώσει ένα έγγραφο για να πάρει την προσωρινή ταξιδιωτική βίζα. Λογικά θα πάθεις έναν μίνι πανικό και θα σκεφτείς ότι πρέπει κι εσύ να περάσεις το ίδιο. Μην κάτσεις εκεί, φύγε. Δεν χρειάζεσαι βίζα. Θα σου σφραγίσουν απλώς το διαβατήριο στον έλεγχο.
Θα ήταν τέλειο να γνωρίζαμε από πριν τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε για να μη φοράμε τα ίδια βρώμικα ρούχα σε όλο το ταξίδι. Τι θέλω να πω με αυτό; Αν σκοπεύεις να πας τη ζεστή περίοδο εκεί, να έχεις υπόψη ότι οι συνθήκες είναι ακραίες. Η θερμοκρασία περνάει τους 40° κελσίου και η υγρασία φτάνει και το 97% (το βιώσαμε), που σημαίνει ότι με το πού θα βγεις από την πόρτα, θα νιώσεις ότι θες να κάνεις μπάνιο για να δροσιστείς και να βγάλεις από πάνω σου τη βρώμα.
Σκέφτεσαι λοιπόν να κουβαλήσεις τα πιο όμορφα αέρινα ρούχα σου; Άκου πώς έχει η κατάσταση. Στα νησιά το μόνο που χρειάζεσαι είναι μαγιό, παρεό (που θα πάρεις από εκεί πάμφθηνα) και οπωσδήποτε κάτι λευκό να σε καλύπτει από τον ήλιο και καπέλο. Αν όχι λευκό, έστω ένα πολύ ανοιχτό χρώμα που να αντανακλά τον ήλιο. Τον καυτό ήλιο. Τον ζεματιστό ήλιο. Στη Μπανγκόκ ξεχνάς το μαγιό και το αντικαθιστάς με κάτι σε σορτς μέχρι τα γόνατα για πολλούς λόγους. Αρχικά με οποιοδήποτε παντελόνι (ακόμα και αυτό το ελαφρύ σαν σαλβάρι που θα δανειστείς ή θα αγοράσεις για 5-6 ευρώ έξω από τους ναούς ώστε να μπορέσεις να τους επισκεφτείς), θα νιώσεις να βράζει το μέσα σου. Με φούστα, είναι τόσο έντονος ο ιδρώτας, που θες δεν θες θα τον νιώσεις να κυλάει στα μπούτια σου και θα συγκαείς ακόμα και αδύνατο πλάσμα να είσαι. Να ξέρεις ότι αυτά τα ρούχα που θα έχεις μαζί πιθανότατα δεν θα τα ξαναφορέσεις ποτέ γιατί θα βάζεις διαρκώς τόσο πολύ αντηλιακό που θα γεμίσουν κηλίδες οι οποίες δεν φεύγουν ούτε με διαβολάκο του λεκέ. Κάτι πάρα πολύ σημαντικό επίσης είναι να γνωρίζεις ότι αν σχεδιάζεις να πλύνεις εκεί ρούχα είτε στο χέρι, είτε σε κάποιο πλυντήριο, καλύτερα να το ξεχάσεις. Είναι τόσο έντονη η υγρασία που χρειάζονται τρεις μέρες για να στεγνώσουν και αν μετακινείσαι από πόλη σε πόλη ή από νησί σε νησί, δεν υπάρχει χρόνος για να στεγνώσουν. Θα χρειαστείς διαφορετικό σετ ρούχων για κάθε μέρα.
Απαγορεύεται το ηλεκτρονικό τσιγάρο αλλά μπορείς να βρεις παντού κάνναβη. Σε κάθε γωνιά, σε αμέτρητα καφέ, πουλάνε ό,τι ποικιλία χόρτου μπορείς να φανταστείς, νόμιμα. Με επεξήγηση δίπλα από το καθένα για το είδος της επήρειας που σου προκαλεί. Το ηλεκτρονικό στη ζούλα μπορείς να το κάνεις αλλά σίγουρα δεν μπορείς να αγοράσεις το μηχάνημα και τα προϊόντα του εκεί. Μάθαμε ότι υπάρχει και ποινή φυλάκισης αν το πουλήσει ή το αγοράσει κάποιος παράνομα.
Θα σε συμβούλευα να αποφύγεις το χύμα παγωτό. Όσοι έπαθαν δηλητηρίαση στην Ταϊλάνδη (και μάλιστα πολύ άσχημη, με νοσηλεία σε νοσοκομείο και πολλά λεφτά αν δεν είχαν κάνει ταξιδιωτική ασφάλιση), την έπαθαν από παγωτό. Και φυσικά ποτέ νερό από βρύση, κανάτα ή μπουκάλι που δεν είναι σφραγισμένο. Αντιθέτως, οι χυμοί και τα παγάκια είναι μια χαρά μιας και προέρχονται από εργοστάσια εμφιαλωμένου νερού. Προσωπικά έπινα κάθε μέρα χυμούς με παγάκια και δεν έπαθα τίποτα. Καλό είναι να παίρνεις και ένα προβιοτικό την ημέρα για να είναι όλα σε καλή ισορροπία και να τα ξεκινήσεις λίγες μέρες πριν το ταξίδι. Δεν θα αγχωθείς για τίποτα τέτοιο μετά.
Το street food είναι όντως σε πολλές περιπτώσεις πεντανόστιμο αλλά δεν είναι όλοι έτοιμοι να φάνε από μία καντίνα στον δρόμο όπου δίπλα της τρέχουν αρουραίοι, το καταλαβαίνω. Ούτε αντέχουν όλοι τα καυτερά φαγητά (που είναι πολλά) και επίσης εντάξει, πόσο pad thai πια να φας; Θα το βαρεθείς κάποια στιγμή. Σε αυτό λοιπόν τη λύση έχει δώσει η εταιρεία σούπερ μάρκετ 7 Eleven με τα τοστάκια της που στα ψήνουν επί τόπου στο ταμείο και έχουν κάνει θραύση, μέχρι στο TikTok έχουν γίνει viral. Δοκίμασε το triple cheese και θα με θυμηθείς.
Οι Ταϊλανδοί ζουν για το παζάρι. Κυρίως στη Μπανγκόκ. Λιγότερο στα νησιά και σχεδόν καθόλου στην επαρχία του Κράμπι που οι τιμές είναι έτσι κι αλλιώς εξαρχής χαμηλές, οπότε ζήτημα να σου κόψουν 20 baht (δηλαδή γύρω στο μισό ευρώ). Στη Μπανγκόκ που έχουν τσιμπημένες τις τιμές σε σχέση με την περιφέρεια, μπορείς να κατεβάσεις κάτι από τα 300 baht στα 120. Εφόσον όντως δεν μπορείς να τα διαθέσεις. Διαφορετικά προσπάθησε να συνεισφέρεις όσο μπορείς γιατί πραγματικά ο λαός που δουλεύει στον δρόμο είναι φτωχός.
Να ξέρεις ότι τα νερά που βλέπεις, τα τυρκουάζ που σκάνε στις λευκές παραλίες, είναι τόσο ζεστά (και θολά κάποιες μέρες) που δεν θα δροσιστείς όσες φορές και αν βουτήξεις. Επίσης σε πάρα πολλές παραλίες έχει τόσο πολύ πλαστικό διαβρωμένο που ξεβράζεται ακόμα και από άλλες χώρες, που δεν θα σου κάνει καρδιά να βάλεις μέσα ούτε το πόδι σου. Στην περίφημη παραλία Ao Nang στο Krabi που όλοι φωτογραφίζονται το ηλιοβασίλεμα, μη βουτήξεις. Είναι πολύ βρώμικα τα νερά. Πήγαινε μόνο για να δεις τον ήλιο να βουτά στη θάλασσα, να ταΐσεις τα πιθηκάκια στον βράχο στο Monkey Trail και να δεις το βράδυ το σόου με τις φωτιές. Στη διάσημη παραλία Maya Bay που γυρίστηκε το The Beach με τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο, στα Phi Phi Islands, επιτρέπεται μόνο να βουτήξεις τα πόδια σου και να φωτογραφηθείς μαζί με τις ορδές τουριστών και ινφλουένσερς. Και αυτό γιατί οι τόσοι τουρίστες που κατέφθαναν εκεί στο παρελθόν κατέστρεψαν τον υδροβιότοπο και τώρα γίνεται προσπάθεια επαναφοράς του. Μάλιστα για κάποια χρόνια ήταν εντελώς κλειστή. Και βέβαια να πας με το πρώτο καραβάκι που θα βρεις το πρωί (τύπου 6-7) γιατί μετά θα είστε ο ένας πάνω στον άλλο και καθόλου ωραία δεν θα περάσεις.
Στα Phi Phi να κλείσεις να μείνεις σε κάποιο ωραίο resort σε μία ήσυχη παραλία που να έχει και μασάζ δίπλα στο κύμα, μην το σνομπάρεις. Εκεί θα νιώσεις την απόλυτη χαλάρωση. Αρκεί να είναι μπάνγκαλοους που εναρμονίζονται με το εξωτικό περιβάλλον. Γενικά κάνε όσα πιο πολλά μασάζ μπορείς. Είναι οικονομικά και θα καταλάβεις ότι θα χρειάζεσαι σίγουρα τουλάχιστον ένα την ημέρα μετά από τόση κούραση μέσα στη ζέστη.
Στο Πουκέτ να περάσεις τα βράδια σου στην παλιά πόλη όπως είπα και πριν. Έχει και ωραία γραφικά εστιατόρια με πάρα πολύ νόστιμο φαγητό. Αλήθεια μην κλείσεις να μείνεις στην Patong Beach. Θα είναι λάθος.
Στην Ταϊλάνδη οδηγούν αντίθετα και τα αυτοκίνητα που νοικιάζουν είναι αυτόματα αλλά αξίζει πραγματικά και στο Πουκέτ και στο Κράμπι, να νοικιάσεις αμάξι και να γυρίσεις τις παραλίες και την περιοχή. Θα σου πάρει λίγες μόνο ώρες να προσαρμοστείς, είναι πολύ βατοί οι δρόμοι και συμφέρει αν είστε παρέα.
Αξίζει στη Μπανγκόκ να κλείσεις να μείνεις σε έναν ουρανοξύστη με πισίνα. Ένα βραδινό μπάνιο με θέα αυτό το φουτουριστικό τοπίο είναι εμπειρία.
Μη φύγεις αν δεν δοκιμάσεις Coconut Sticky Rice with Mango. Τα μάνγκο εκεί είναι σαν βούτυρο που λιώνει στο στόμα και μέσα στη γλύκα. Τα καλύτερα που έχω φάει στη ζωή μου (και είμαι λάτρης, τα ψάχνω παντού).
Αν αποφασίσεις ότι θες να επισκεφτείς τη Καμπότζη και το Άνκορ Βατ, να ξέρεις ότι δεν σου φτάνει μία μέρα μόνο για να το εξερευνήσεις και το λεωφορείο είναι μια χρονοβόρα υπόθεση. Κλείσε πτήσεις. Και μην ξεχνάς, ότι πρέπει να αφήνεις ημέρες ενδιάμεσα να ξεκουράζεσαι. Μην είσαι συνέχεια στο τρέξιμο από μέρος σε μέρος γιατί πραγματικά οι ακραίες συνθήκες με τη ζέστη και την υγρασία θα σε εξουθενώνουν.
Θα πρέπει να αντέχεις το αιρ κοντίσιον γιατί κανένας εσωτερικός χώρος δεν αντέχεται χωρίς αυτό. Να το θυμάσαι.
Είναι πολύ αυστηροί με τα όρια αποσκευών στις εσωτερικές πτήσεις, μην κάνεις το λάθος να βάλεις πράγματα που δεν επιτρέπονται σε χειραποσκευές ή να ξεπεράσεις το βάρος γιατί θα βρεθείς σε ένα μικρό δωμάτιο του αεροδρομίου να προσπαθείς να φτιάξεις ξανά τις βαλίτσες σου ενώ η πτήση είναι έτοιμη να αναχωρήσει και δεν θες να την πατήσεις όπως η Ζέτα φαντάζομαι.
Είναι πραγματικά πολύ φιλικός λαός, αν θελήσεις να βγάλεις φωτογραφίες τους ντόπιους, αρκεί να τους χαμογελάσεις και θα κάνουν και εκείνοι το ίδιο. Δεν νιώσαμε ποτέ κάποια ανησυχία ή ότι κινδυνεύουμε. Ούτε μία φορά.
Τελευταίο αλλά πολύ σημαντικό, αν πας Απρίλιο και δεις να πουλάνε παντού νεροπίστολα και σου δώσουν αδιάβροχα τσαντάκια για το κινητό στο αεροδρόμιο, πάρτα. Είναι για το Songkran Festival, δηλαδή γιορτάζουν τη δική τους νέα χρονιά (σύμφωνα με τα παλιά τους έθιμα) και γίνονται όλοι για μία εβδομάδα λούτσα, με μουσικές και χορούς στους δρόμους. Φαντάσου ότι στο Πουκέτ φέτος έπαιξε ο Τιέστο στο εκεί φεστιβάλ. Θα δεις μέχρι και φουσκωτές πισίνες γεμάτες με νερό στους δρόμους για να γεμίζουν τα νεροπίστολά τους, καταβρέχουν με λάστιχα τους περαστικούς, γενικώς θα κυκλοφορείς σαν να έπεσες μόλις στη θάλασσα με τα ρούχα. Και κράτα το αδιάβροχο τσαντάκι, θα σου φανεί πολύ χρήσιμο.
Είναι ένα δύσκολο ταξίδι, που χρειάζεται πολλές μέρες και αντοχή – και καθημερινές αλλαξιές ρούχα-, αλλά πραγματικά είναι μια εμπειρία που θα σου μείνει αξέχαστη. Άρχισε να τη σχεδιάζεις για του χρόνου.