Φυσικά και δεν έχει να κάνει με το σεξ αυτό καθ’ αυτό, ποτέ δεν είχε να κάνει με το σεξ. Το σεξ ήταν απλώς η βιτρίνα, ο κράχτης για να μπει το νερό στο αυλάκι. Νομίζω ότι αυτό το είχαμε καταλάβει όλοι όσο προχωρούσε η πρώτη σεζόν και ακόμη πιο έντονα σε ολόκληρη τη δεύτερη.
Και αν στις δύο προηγούμενες κυριαρχούσε το happy ending, τώρα ήρθε η στιγμή να καταλάβουμε ότι τίποτα στην πραγματικότητα δεν έχει τέλος. Και κυρίως οι ανθρώπινες σχέσεις, κάθε είδους. Γιατί δεν αρκεί να κατακτήσεις μια χαρούμενη στιγμή, το θέμα είναι πώς θα μπορέσεις από εκεί και πέρα να διατηρήσεις ισορροπίες, να μοιράζεσαι, να συμπορεύεσαι, να βάζεις στην άκρη το εγώ σου, να μη δειλιάζεις, να μιλάς, να ακούς, να αποδέχεσαι, να εξελίσσεσαι. Διαρκώς. Μετά το happy ending αρχίζουν όλα. Ίσως μάλιστα κάποιες φορές να χρειάζεται η μοναξιά και η προσωπική ενδοσκόπηση για να αφουγκραστούμε σωστά τα πράγματα και να πάμε παρακάτω.
Και αυτό είναι κάτι που οι σεναριογράφοι της σειράς τονίζουν πάρα πολύ σε ολόκληρη τη σεζόν, ακόμα και στον τρόπο με τον οποίο αφήνουν τα πράγματα στο τέλος της. Αποφάσισα να κάνω κι εγώ το ίδιο. Παρακολούθησα όλα τα καινούργια επεισόδια το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, άφησα κάποιες μέρες να περάσουν, τα είδα ξανά και καταστάλαξα ακόμη περισσότερο πριν αποφασίσω να γράψω κάτι για όσα παρατήρησα.
Είναι αναμφίβολα ο πιο ώριμος κύκλος (δεν μπορώ να αποφύγω εντελώς τα spoilers, αν δεν τον έχετε δει ακόμα, κλείστε τη σελίδα). Λίγη σημασία είχε το αν ο Ότις και η Μέηβ θα φιλιόντουσαν και αν θα ήταν επιτέλους μαζί. Πιο μεγάλη σημασία είχε να δούμε τους ήρωες να αναλαμβάνουν ευθύνες, να αναγνωρίζουν τα λάθη και τα πάθη τους, τις τρωτές τους πλευρές και να διαπιστώνουμε μαζί τους ότι κάθε δράση έχει συνέπειες και μπορεί να προκαλέσει ένα ντόμινο καταστάσεων και συναισθημάτων.
Είναι πραγματικά απολαυστικός ο τρόπος που σεναριακά και σκηνοθετικά αναδεικνύονται ένα σωρό κοινωνικά θέματα μέσα σε μία σειρά ενηλικίωσης. Και ακόμα πιο έντονα στα τελευταία οκτώ επεισόδια. Τα παιδιά που φροντίζουν τους γονείς τους αντί οι γονείς τους να φροντίζουν τα ίδια, η σημασία του να ακούς τον άλλο και να μην επικεντρώνεσαι μόνο στο δικό σου πρόβλημα, κάτι που αποτελεί και βασική αιτία χωρισμού. Το να μην ακούς ποτέ τον άλλον. Αν είχαμε μισήσει τυφλά κάποιους ήρωες στους προηγούμενους κύκλους και αγαπήσει χωρίς δεύτερη σκέψη κάποιους άλλους, τώρα όλα βασίζονται στην Άρση του Μανιχαϊσμού: κανείς δεν είναι ούτε καλός, ούτε κακός. Όλοι είναι πολυδιάστατοι.
Αν σιχαθήκαμε κάποτε το κακό πρόσωπο κάποιου, θα δούμε την τρωτή πλευρά του και όλους τους λόγους που τον έκαναν έτσι, τους δαίμονές του, θα φανερωθούν και τα καλά του στοιχεία αλλά και η προσπάθειά του να τα αναδείξει. Αν πάλι είχαμε λατρέψει τις αρετές κάποιου άλλου πρωταγωνιστή, ίσως εκπλαγούμε από το γεγονός ότι και αυτός κάνει λάθη και μάλιστα πολλές φορές μοιραία για τον ίδιο και τους άλλους. Και αυτό είναι το μάθημα αυτής της σειράς και μάλιστα σε μία εποχή που όλοι δημιουργούμε είδωλα με την ίδια ευκολία που λίγο μετά τα αποκαθηλώνουμε. Το να μπορούμε να βλέπουμε μια προσωπικότητα ως πολυδιάστατη και να μη μένουμε στην πρώτη εικόνα.
Μέσα και από την υπέροχη μουσική που ντύνει την αισθητική αυτής της σεζόν, πολλές φορές νιώθουμε ότι μεταφερόμαστε δεκαετίες πίσω. Πολλές εικόνες θυμίζουν ταινίες των ‘70s, ‘80s, ‘90s. Κάποιοι θα σκεφτούν ότι ίσως οι παραγωγοί θέλησαν να μιμηθούν την αισθητική του Stranger Things. Αυτό που ένιωσα εγώ είναι πώς δεν πρόκειται απλώς για μια νοσταλγική αναφορά στο παρελθόν αλλά ένας τρόπος να τονίσουν ότι όσα αντιμετωπίζουν οι πρωταγωνιστές στη σύγχρονη κοινωνία, θα μπορούσαν κάλλιστα να συμβαίνουν σε μία άλλη εποχή. Ότι παρά τις τόσες προσπάθειες που γίνονται για πρόοδο και εξέλιξη, είμαστε ακόμη πολύ πίσω.
Αυτό φαίνεται και από τη νέα Διευθύντρια του σχολείου που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στους μαθητές ως η σούπερ προοδευτική, νεοφιλελεύθερη, χαλαρή και άνετη, ένα επικοινωνιακό τρικ της για να νιώθουν οικεία απέναντί της μέχρι εκείνη να τους χειριστεί, φανερώνοντας αργότερα ένα άλλο πρόσωπο, που αγγίζει τα όρια του alt right μοντέλου. Το οποίο και αυτό με τη σειρά του κρύβει έναν καταπιεσμένο εαυτό με πολλά τρωτά σημεία. Μέχρι αυτό να φανερωθεί, οι συμβολισμοί παίρνουν φωτιά και οι Pink Floyd βάζουν τη σφραγίδα τους σε μια κορύφωση καταστάσεων που θυμίζει το βίντεο του “Another Brick in the Wall”. Οι μαθητές πρέπει να περπατούν σε γραμμές, να φορούν την ίδια στολή, να τιμωρούνται για τη διαφορετικότητά τους και να ντροπιάζονται στο αμφιθέατρο μπροστά σε όλους. Μέχρι τη στιγμή που απολαμβάνουμε την ανατροπή και την αλληλεγγύη ανάμεσα στους μαθητές. Γιατί, φυσικά, το να δείχνεις κάποιον με το δάχτυλο, συνήθως γυρίζει μπούμερανγκ.
Είναι ίσως η πρώτη φορά που βλέπω τόσο έντονα σε νεανική σειρά που δεν χαρακτηρίζεται ως δραματική αλλά έχει και ένα ιδιαίτερο κωμικό στοιχείο (να ‘ναι καλά το βρετανικό χιούμορ), όλη την αγωνία που αντιμετωπίζουν τα non binary άτομα μέσα σε ένα σχολικό περιβάλλον και κατ’ επέκταση σε ολόκληρη την κοινωνία. Από τις παραφιλολογίες, τις παρερμηνείες και τις απορίες, μέχρι τον χλευασμό, την προσπάθεια να καλύψουν όσα τα ενοχλούν στο σώμα τους και την απόρριψη. Θα ήθελα να δω περισσότερα στον επόμενο κύκλο.
Υπάρχουν πολλά μη εμφανή αλλά έξυπνα στοιχεία που μπορεί να προσέξει κάποιος στα νέα επεισόδια. Μπορεί να συμβεί κάτι κοινό ανάμεσα σε διαφορετικά ζευγάρια (ένα επεισόδιο μπορεί να έχει να κάνει με ένα «Σ’ αγαπώ» που μπορεί να λένε πολλοί διαφορετικοί ήρωες σε άλλους ή ένα άλλο με ένα φιλί που θα μοιραστούν) και πυροδοτεί συνήθως μια σημαντική εξέλιξη σε ολόκληρη την πλοκή. Γίνεται φόκους στους πρωταγωνιστές που έφεραν τη ζωή τους τούμπα και έκαναν τη μεγάλη αλλαγή και καταλαβαίνουμε πολλά για αυτό που ανέφερα πριν. Την αξία του να κατανοούμε ότι κάθε χαρακτήρας είναι πολυδιάστατος.
Οι ήρωες ωριμάζουν, βγαίνουν στη ζωή και αναπτύσουν τις δεξιότητές τους με φόβο αλλά και περισσότερο θάρρος. Αφήνουν πίσω τους τα εφηβικά όνειρα και κοιτούν προς τα πού θα στραφούν και τι θα προσπαθήσουν να κατακτήσουν. Αντιμετωπίζουν την απώλεια ανθρώπινα. Η σκηνή που ο Ότις φοβάται ότι μπορεί να χάσει τη μητέρα του και ενώ προσπαθεί να ξεχαστεί συζητώντας για κάτι άλλο αλλά τελικά φρικάρει την πιο -φαινομενικά- άκυρη στιγμή, επειδή απλώς χάνει τον έλεγχο ενός αυτόματου μηχανήματος που του «τρώει» ένα Kit Kat -άρα στο μυαλό του χάνει και τον έλεγχο όλης του της ζωής- προσωπικά με διέλυσε.
Αυτή τη φορά περιμένω με περισσότερη λαχτάρα την επόμενη σεζόν και εύχομαι πραγματικά κάποιος από την παραγωγή να έχει σκεφτεί να κάνει κόμικ ή crossover σειρά το animation της Λίλι με το άλτερ έγκο της, την ηρωίδα Γκλενόξι που βλέπουμε στην εναρκτήρια σκηνή του έβδομου επεισοδίου. Αριστούργημα!