Κοζάνη, 2004. Δεν θυμάμαι πολλά από την παιδική μου ηλικία, αλλά θυμάμαι όταν έδινα την πρώτη μου χορευτική παράσταση στους ρυθμούς του “Flashdance…What a Feeling” και του “Fame”. Η μητέρα μου με είχε πάρει από το χέρι ένα ηλιόλουστο Σαββατιάτικο πρωινό. Φτάσαμε στην κεντρική πλατεία και στρίψαμε στον πεζόδρομο με τις καφετέριες, στο τέλος του οποίου βρίσκεται το Hondos Center. Ήθελα να πάρω ένα άρωμα δώρο, όπως συνηθίζαμε τότε, σε μια συμμαθήτριά μου που θα έκανε πάρτι γενεθλίων το ίδιο βράδυ. Πριν φύγουμε, πήρα και την πρώτη μου ever μάσκαρα, που προφανώς τότε δεν ήξερα πως να την βάζω αλλά θυμάμαι πολύ έντονα τη στιγμή που με βοηθάει η μητέρα μου λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση. Κάπως έτσι ξεκίνησαν δειλά-δειλά τα πρώτα μου βήματα προς την ταραχώδη εφηβεία. “Take your passion. And make it happen. Pictures come alive. You can dance right through your life…”
Στο σπίτι που μεγάλωσα για χρόνια δεν είχαμε τηλεόραση. Ακούγαμε συνέχεια ραδιόφωνο και μια περίοδο είχε κολλήσει η βελόνα στον Μελωδία. Πέρα από το τραγούδια που σιγοψυθύριζα, (ζηλεύω το μικρό σου το γατί κτλ.) αποστήθιζα και τα διαφημιστικά, όπως το «Υπέροχο Ταξίδι Ομορφιάς» του Hondos Center. Απορούσα πώς μου είχε εντυπωθεί μια ατάκα που την θεωρούσα τόσο γυναικεία. Είχε ξεπεταχτεί, βλέπετε, και η πρώτη έντονη τριχοφυΐα στην περιοχή του μουστακιού οπότε ξαφνικά ο αντρισμός περίσσευε. Mέχρι που τον έκοψε το Hondos Center, αφού από το κατάστημα στην Ερμού πήγα και πήρα τα πρώτα μου ξυραφάκια και έκανα το πρώτο μου ξύρισμα, κρυφά λες και ήταν κάτι παράνομο και κλέβοντας από τον αφρό του πατέρα μου. Είχε και ένα πινέλο αλλά δεν ήξερα πως να το χρησιμοποιήσω. Κανονικά το πρώτο ξύρισμα πρέπει να είναι γιορτή, κάτι σαν τη βάφτιση. Κάθε καινούρια ρουτίνα που μπαίνει, είναι ένα ακόμα βήμα προς την ενηληκίωση.
Πιστεύω ότι το είχα εξηγήσει στον εαυτό μου ως εξής: στο μέλλον θα γινόμουν μεγάλος και τρανός, θα μου έπαιρναν συνεντεύξεις με κλισέ ερωτήσεις σχετικά με «τα πιο περίεργα επαγγέλματα που έχεις κάνει» κι εγώ θα θυμόμουν με χαμόγελο εκείνα τα Χριστούγεννα που απειλούσα τους επισκέπτες ενός καταστήματος Hondos Center κραδαίνοντας την κομψή συσκευασία αρώματος γνωστού οίκου με σκοπό να το δοκιμάσουν. Ναι, σχεδόν όπως ο Τζόι στο κλασικό επεισόδιο από τα Φιλαράκια, με τη διαφορά ότι εγώ δεν ήμουν άνεργος ηθοποιός, άλλα φέρελπις φοιτητής στο δεύτερο ή στο τρίτο έτος.
Πήγε σχετικά καλά, δε λέω. Δεν ξέρω για τις πωλήσεις του αρώματος, αλλά εγώ σε αυτές τις 6-7 μέρες που κράτησε η βραχύβια καριέρα μου έμαθα όρους μακιγιάζ που ακόμα δεν έχω ξεχάσει, μερικά κορίτσια μου εκμυστηρεύθηκαν τα σχέδιά τους για τα Χριστούγεννα, μερικές μεγαλύτερες κυρίες ζήτησαν τη γνώμη μου για το τι να βάλουν στο γιορτινό τους τραπέζι, άνδρες πελάτες βρήκαν ψιθυριστά στο πρόσωπό μου σύμμαχο για να ξεπεράσουν την αμηχανία που καμιά φορά μας πιάνει όταν βρισκόμαστε μέσα σε κάτι που θεωρούμε «γυναικείο ναό».
Αρκετά χρόνια μετά, η ζωή τα έφερε έτσι ώστε εγώ να παίρνω κι όχι να δίνω συνεντεύξεις. Όμως, σχεδόν κάθε φορά που κάποιος ψάχνει τον Hondos Center αναπτήρα του στην παρέα, και οι υπόλοιποι κοιτάνε ανυποψίαστοι, τα φέρνω κάπως και διηγούμαι την ιστορία ηρεμώντας τα πνεύματα…
Καλύτερη ποιότητα ζωής, λιγότερο άγχος, πας στη δουλειά σου πιο γρήγορα, βλέπεις πιο συχνά τους φίλους σου, αναπνέεις πιο καθαρό αέρα: αυτά είναι συνήθως τα πρώτα πράγματα που έρχονται συνειρμικά στο μυαλό όποιου φαντασιώνεται κάποια στιγμή να ζήσει στην επαρχία. Και όλα ισχύουν φυσικά. Όμως ως κάποιος που γεννήθηκε και έζησε στην επαρχία μέχρι την ενηλικίωσή του, θέλω να σημειώσω και το εξής: ίδιον της ζωής στον όποιο Βόλο (αν και δεύτερη πόλη σαν τον Βόλο δεν υπάρχει) είναι η έλλειψη μεγάλων ή/και αχρείαστων εκπλήξεων σε επίπεδο καθημερινότητας. Αυτό οδηγεί τον επαρχιώτη να μην προσπερνάει σχεδόν καμία αλλαγή στην πόλη του. Δεν μιλάω για κοσμογονικές αλλαγές, αλλά για απλά πράγματα, όπως μπορεί να είναι η αλλαγή, μετά από πολλά χρόνια, του ρεύματος της κυκλοφορίας σε ένα κεντρικό δρόμο. Ή όπως είναι τα εγκαίνια ενός καταστήματος Hondos Center. Σοβαρά, το θυμάμαι σαν τώρα το σούσουρο που είχε γίνει. Θυμάμαι πως έκαναν οι συμμαθήτριές μου που κατευθύνονταν προς το τριώροφο κατάστημα (και τοπόσημο πια) της βολιώτικης οδού Ερμού. Θυμάμαι πως κάναμε εγώ και οι φίλοι μου στην αρχή: το σνομπάραμε γιατί ήμασταν άντρες. Μόνο που και οι άντρες χρειάζονται αντιηλιακά για τον Αύγουστο. Λυγίσαμε, τι να κάνουμε…
Στα 20 καλοκαίρια που έχουν περάσει από τότε, δεν έχει υπάρξει ούτε ένα που να μην έχω μπει στο Hondos Center, συνήθως στο κατάστημα της αθηναϊκής Ερμού πια, και να μην έχω τηρήσει την ιεροτελεστία. Κάτι τέτοια κολλήματα τρώμε εμείς οι επαρχιώτες.
Μια χρονιά, ήμουν σ’ ένα μετρό του Μιλάνου και ξαφνικά μου έρχεται μια γνώριμη μυρωδιά, γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω μια νεαρή κοπέλα να ανοίγει ένα μαντιλάκι Hondos Center. Μπορώ να αναγνωρίσω αυτή τη μυρωδιά όπου κι αν βρίσκομαι, καθώς έχω πάντα ένα στην τσάντα μου και για κάποιον ανεξήγητο λόγο, όταν είδα ότι η κοπέλα αυτή κουβαλούσε ένα τέτοιο μαντιλάκι, σχηματίστηκε, χωρίς να το καταλάβω, ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου κι αν κρίνω και από το δικό της χαμόγελο, γελούσαμε για το ίδιο πράγμα.
Δεν περίμενα ποτέ ότι ένα απλό μαντιλάκι θα με έκανε να νοσταλγήσω την Ελλάδα.
Με έχει βοηθήσει με εκείνο τον λεκέ από παγωτό βανίλια που κατάφερα να ρίξω ολόκληρο σχεδόν πάνω στο φόρεμα μου κι απ’ όλες εκείνες τις φορές που τα δάχτυλα μου έχουν αλλάξει χρώμα από τη σοκολάτα που έφαγα κάπως αδέξια. Με έχει σώσει εκείνη τη φορά που έψαχνα κρεμοσάπουνο στο μπαρ και δεν έβρισκα ούτε δείγμα, όλες εκείνες τις μέρες που ήμουν με τις ώρες στους δρόμους κι ένιωθα την ανάγκη να βάλω τα χέρια μου κάτω από μια βρύση. Έχει βρει μια θέση σε όλες μου τις τσάντες, πρωινές και βραδινές, σχολικές και θαλάσσης και πάντα πείθω τις κοπέλες στο ταμείο του Hondos Center στο Περιστέρι να μου δώσουν μερικά παραπάνω. Καταλαβαίνω πως κάποιος το χρησιμοποιεί στο μετρό αφού με το που σκίζει το περιτύλιγμα του, το χαρακτηριστικό άρωμά του γεμίζει τον χώρο. Άραγε υπάρχει μαντιλάκι που να έχει χρησιμοποιηθεί περισσότερο από αυτό των Hondos Center; Από μένα, σίγουρα όχι.
Τα γυναικεία καλσόν είναι μεγάλος μπελάς. Αλλά είναι και κάτι που δεν μπορείς να το αποχωριστείς. Δείχνουν το πόδι πιο όμορφο, κρύβουν ατέλειες και το βασικό: ζεσταίνουν το χειμώνα. Κάθε τρεις και λίγο βέβαια αναγκάζεσαι να αγοράζεις καινούρια γιατί όσο να ‘ναι δεν αντέχουν τις κακουχίες. Υπήρχε μια περίοδος που αγόραζα καλσόν αποκλειστικά στα Hondos Center της Ομόνοιας. Ο λόγος; Υπήρχε μια υπάλληλος εκεί που όμοια της δεν έχω συναντήσει πουθενά αλλού. Από την πρώτη φορά που τη συνάντησα ενώ είχα χαθεί μέσα σε έναν ωκεανό από den και μεγέθη, ήρθε κοντά μου για να βοηθήσει και πράγματι αυτό έκανε. Ούτε τυπικά, ούτε πιεστικά όμως. Σα γυναίκα προς γυναίκα που ξέρει τι χρειαζόμαστε για μείνουμε ευχαριστημένες και να μην κλαίμε τα λεφτά μας. Κάθε φορά εκεί πήγαινα για να αγοράσω καλσόν, για να μου προτείνει νέα σχέδια, καινούρια με άλλες εφαρμογές και γενικά ό,τι θα χρειαζόμουν ανάλογα με την περίσταση. Για μένα τα Hondos Center Ομόνοιας ήταν αυτή η γυναίκα με το πηγαίο χαμόγελο, που γούσταρε να κάνει καλά τη δουλειά της.
Βρίσκομαι εκεί που θα ήταν ψέμα αν δεν παραδεχόσουν πως έχεις τρυπώσει τουλάχιστον μία φορά στη ζωή σου για να ψεκαστείς με την αγαπημένη σου κολόνια, προτού καταλήξεις στον προορισμό σου.
Εγώ πάντως εάν διακατέχομαι έντονα από μία ανάμνηση στο γειτονικό κατάστημα του Hondos Center στο Χαλάνδρι, είναι αναμφιβόλως αυτή. Μεσημεριανές βόλτες στη γειτονιά και ο δρόμος -σχεδόν πάντα- να με φέρνει στον όροφο με τις κολόνιες για να περιλουστώ με το αγαπημένο μου Elixir της Hermes, αυτό που πλέον μόνο σε μία καλή απομίμηση μπορώ να αποκτήσω…
Γιατί αν πριν πέντε χρόνια κοσμούσαν το γραφείο μου τα κατά τ’ άλλα πολύ όμορφα μπουκαλάκια της Hermes που αγόραζα το ένα μετά το άλλο από τα Hondos Center, τώρα μπορώ να ευχαριστηθώ τη μυρωδιά του αρώματος μόνο στα «μουλωχτά». Αλλά είναι κι αυτό με το συγκεκριμένο κατάστημα, που θυμάμαι να μπαίνω μέσα μέρα, τραβολογώντας τη δόλια τη μάνα και να αποχωρώ όταν πλέον είχε σχεδόν νυχτώσει. Και θα ξεχάσω νομίζεις τα παράπονα της μαμάς στο ταμείο όταν έκανε μεγάλους λογαριασμούς και παρέλειπαν οι ταμίες να της βάλουν στη σακούλα είτε υγρά μαντιλάκια, είτε στυλό, αλλά κυρίως αναπτήρες; Χαμός εάν έλειπε ο αναπτήρας από τη σακούλα, γιατί είναι και φανατική καπνίστρια η μαμά…
Οι κολόνιες λοιπόν όσο μεγάλωνα, έδιναν τη θέση του στις βαφές. Επεισοδιακές επισκέψεις στον κάτω όροφο του αγαπημένου καταστήματος στην προσπάθεια αναζήτησης της καλύτερης βαφής για να γίνω από μαυρομάλλα καστανομάλλα και τανάπαλιν. Τώρα που θέλω να πετύχω το ωραίο, το «punk» το ξανθό να δείτε τι έχει να γίνει… Όπως και να ‘χει, το μόνο βέβαιο είναι πως… κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια!
Μακρά η ιστορία με τα Hondos Center μιας και τα θυμάμαι από όταν μπουσούλαγα. Και οι δύο μου γονείς δούλευαν τότε σε κατάστημα Hondos Center στον Πειραιά, κάτι που συνεπάγεται ότι στο σπίτι οι αναπτήρες, τα υγρά μαντηλάκια και οι μικρές λευκές αντζέντες/ημερολόγια κυκλοφορούσαν σε αφθονία. Μετά από αρκετά χρόνια η μητέρα μου δούλευε και πάλι όλως τυχαίως στα Hondos Center, στο κατάστημα της Ομονοίας αυτή τη φορά. Οικογενειακή υπόθεση σαν να λέμε -αν και προς το παρόν εγώ «ξέφυγα».
Η σχέση με τα Hondos Center ήταν πάντα ιδιαίτερη. Μια βόλτα το Σάββατο σε ένα κατάστημα, ιδιαίτερα στα παιδικά χρόνια, σήμαινε ξεκούραση, ψώνια, αποφόρτιση και δυνατότητα για χαλάρωση. Η μυρωδιά των αρωμάτων και των καλλυντικών που με «καλωσόριζε» ακόμα και σήμερα έχει μια ιδιαίτερη θέση στις αναμνήσεις μου. Όμως σήμερα, που τα παιδικά χρόνια και οι αναμνήσεις έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, τα Hondos Center συνεχίζουν να αποτελούν ένα μέρος που προσφέρει τα πάντα.
Η τεράστια γκάμα καλλυντικών, βοηθάει πάντα στην επιλογή δώρου για το έτερον ήμισυ, ειδικά σε περιόδους γιορτών. Η ποικιλία αρωμάτων συμβάλει στη διαρκή ανανέωση του προσωπικού στυλ και γεμίζει με νέες μυρωδιές την καθημερινότητα. Επίσης, το Hondos Center, κάθε καλοκαίρι, σημαίνει την έναρξη των διακοπών – πάντα θα περάσω από το κατάστημα της Ομήρου για τα απαραίτητα. Οτιδήποτε χρειάζεται κανείς πριν αναχωρήσει για τις διακοπές του, βρίσκεται εκεί. Τα συγκεκριμένα ψώνια, που αποτελούν τον προάγγελο της χαλάρωσης που πρόκειται να προσφέρουν οι διακοπές, θα είναι πάντοτε συνυφασμένα με τα Hondos Center και θα έχουν μία θέση δίπλα στις παιδικές αναμνήσεις. Γιατί εν τέλει αυτό που προσφέρουν τα Hondos Center, είναι η διαχρονικότητα των αναμνήσεων.
