Το μικρό χωριό Φραντάτο στην Ικαρία, το χωριό μου, εκεί που έμαθα μικρή τι θα πει ανεμελιά και τεμπελιά, θα το βρείτε παίρνοντας τον δρόμο από τον Κάμπο προς Πηγή και Μάραθο. Βρίσκεται μετά από τα δύο αυτά χωριά και η “Δροσιά” του σας περιμένει.
Ανηφορίζοντας θα κάνετε μία στάση στην Ιερά Μονή Οσίας Θεοκτίστης, στην οποία δεν ζουν πλέον μοναχοί, για να θαυμάσετε το διάσημο και πολυφωτογραφημένο παρεκκλήσι της που σκεπάζεται από έναν τεράστιο βράχο.
Η εκκλησία είναι αφιερωμένη στην Οσία Θεοκτίστη από τη Μήθυμνα της Λέσβου. Δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς χτίστηκε, αλλά από επιγραφή που σώζεται φαίνεται ότι λειτουργούσε το 1688. Η μονή αποτελείται από το Καθολικό, που είναι ο κεντρικός ναός στον οποίο μαζεύονταν όλοι οι μοναχοί, από δεκαπέντε κελιά που λειτουργούν ως ξενώνες και διάφορους βοηθητικούς χώρους. Στο παρεκκλήσι που βρίσκεται στη σπηλιά και σκεπάζεται από τον βράχο, σώζεται το παλιό ξυλόγλυπτο τέμπλο του Καθολικού, το οποίο χρονολογείται περίπου από το 1894.
Μετά τη βόλτα σας εκεί, θα συνεχίσετε την ανάβαση με το αυτοκίνητο μέχρι να φτάσετε στο ορεινό και δροσερό Φραντάτο. Κουμαριές, πεύκα, αγριοβελανιδιές και καστανιές (αχ αυτά τα κάστανα με τα αγκάθια τους που ουκ ολίγες φορές έχουν τρυπήσει τα δάχτυλά μου), χορεύουν δίπλα-δίπλα, σε υψόμετρο περίπου 600 μέτρων και ανάμεσά τους κυλούν άφθονα νερά. Και λίγο πιο πέρα από την πλατεία, στέκεται ένας παλιός ανεμόμυλος.
Στην είσοδο του χωριού, απέναντι από τον φούρνο, θα βρείτε το παραδοσιακό μεζεδοπωλείο του Κώστα. Η Δροσιά φημίζεται για τα ψητά της, τη φέτα σαγανάκι και το καλό κρασί. Θα δοκιμάσετε τηγανητά κεφτεδάκια και πατάτες τηγανητές σπιτικές, ντόπιο κατσικάκι και χοιρινό που λιώνουν στο στόμα αλλά και χωριάτικη σαλάτα από αυτές που η ντομάτα έχει πραγματική γεύση.
Θα τσουγκρίσετε τα ποτήρια σας με τα διπλανά τραπέζια, αφού, όταν αρχίσει να σουρουπώνει, η καταπράσινη αυλή γεμίζει με παρέες που κατά τη διάρκεια της νύχτας ενώνονται σε μία μεγάλη. Κάποια βράδια θα ακούσετε και ζωντανή μουσική και θα νιώσετε την πραγματική ξεγνοιασιά των καλοκαιρινών διακοπών, με τον τρόπο που μόνο οι Ικαριώτες ξέρουν.