Πριν από μερικές εβδομάδες, ένα από τα μη επανδρωμένα αυτοκίνητα της Google ενεπλάκη σε τροχαίο ατύχημα. Το γεγονός αυτό πυροδότησε νέο γύρο συζητήσεων σχετικά με το κατά πόσο τα αυτοκίνητα χωρίς οδηγό, τα λεγόμενα “driverless cars”, είναι σε θέση να κυκλοφορούν, έστω και σε πειραματικό στάδιο στους ίδιους δρόμους μαζί με όλα τα υπόλοιπα. Με μια πρώτη ανάγνωση, η σκέψη θα μπορούσε να έχει μια κάποια λογική. Εξετάζοντας κανείς προσεκτικά το ιστορικό των ατυχημάτων των οχημάτων της Google όμως, θα δει ότι δεν μπορεί να τη βασίσει πουθενά. Συγκεκριμένα και στα 14 τροχαία ατυχήματα στα οποία έχουν εμπλακεί οχήματα της Google από το 2009, η ευθύνη ανήκε στους άλλους οδηγούς. Στα 11 εξ αυτών μάλιστα, το φέρον την ευθύνη αυτοκίνητο, διεμβόλισε αυτό της Google από πίσω, όπως ακριβώς συνέβη και στο τελευταίο καταγεγραμμένο περιστατικό την 1η Ιουλίου.
Είναι λογικό στη θέα ενός αυτοκινήτου με κενή τη θέση του οδηγού, να προκαλείται άγχος στους άλλους οδηγούς. Ας μην τους αδικούμε: δεν είναι και το πλέον συνηθισμένο θέαμα. Από εκεί και πέρα όμως, ένα τέτοιο αυτοκίνητο όπως έχουμε δει τουλάχιστον, υπό κανονικές συνθήκες, είναι σε θέση να λειτουργήσει μια χαρά σε δρόμους με αυξημένη ροή οχημάτων. Τα 14 περιστατικά μέσα σε έξι χρόνια είναι ελάχιστα (πόσω μάλλον όταν δεν υπάρχει ευθύνη σε κανένα εξ αυτών), όμως ακόμα κι αυτά, ο τρόπος που έγιναν και η αιτία πρόκλησής τους, λένε πολλά: ο ανθρώπινος παράγοντας ήταν εξ ολοκλήρου υπεύθυνος για όλα και αυτή ίσως να είναι μια πρώτη απόδειξη πως υπάρχει κάτι καθημερινό, κάτι ανθρώπινο που μια μηχανή, ένας αλγόριθμος, είναι σε θέση να κάνει εξίσου αποτελεσματικά και με ακόμα μεγαλύτερη ασφάλεια από τον άνθρωπο: η οδήγηση.
Σκεφτείτε πόσα άλλα πράγματα κάνουμε, κακώς, οδηγώντας: χαζεύουμε δεξιά κι αριστερά, προσέχουμε το RDS στο ραδιόφωνο, τραγουδάμε ονειροπολώντας, σκεφτόμαστε τα της δουλειάς ή όσα μπορεί να συμβαίνουν σπίτι, γράφουμε μηνύματα, παίζουμε (!) παιχνίδια, βαφόμαστε (για τις γυναίκες), ξυριζόμαστε (για τους άντρες) ή πλένουμε τα δόντια μας (αν είμαστε ο Mr. Bean). Ο άνθρωπος είναι αδύνατον να εστιάσει για πολλή ώρα σε κάτι που θεωρεί πως γνωρίζει καλά και η οδήγηση είναι ένα απ’ αυτά. Την ίδια στιγμή που εκείνος εφαρμόζει το “multitasking” σε ακόμα μια πτυχή της ζωής του, η μηχανή προσφέρει την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα που εκείνος αδυνατεί να παράσχει. Ίσως τα driverless οχήματα να μη μπορεί να ανταπεξέλθουν όπως ο άνθρωπος σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, σε απρόβλεπτες περιπτώσεις για τις οποίες η βάση δεδομένων τους να μη διαθέτει στοιχεία για να βασιστεί, όμως αν μη τι άλλο, σε όλες τις υπόλοιπες τα καταφέρνουν περίφημα.
Πράγματι, τα driverless αυτοκίνητα όντως δεν θα έπρεπε να κυκλοφορούν μαζί με αυτά που τα οδηγούν άνθρωποι, όχι γιατί αποτελούν απειλές, αλλά διότι κινδυνεύουν…