Φθινοπωρινές αποδράσεις: Βυζίτσα, η νεραϊδένια του Πηλίου

Στο Πήλιο πέρασα σχεδόν όλα μου τα καλοκαίρια μέχρι τα 16 μου και θυμάμαι μόνο ανέμελες στιγμές.

Κόντρες με τον άνεμο επάνω σε ένα ποδήλατο, βόλτες σε μονοπάτια μέσα στη φύση, παιχνίδια σε πλατείες με πλατάνια και βουτιές σε νερά που το χρώμα τους άλλαζε ανάλογα με την πλευρά του βουνού που βρισκόμουν. Είχα γύρω στα 10 χρόνια να το επισκεφτώ και η επιθυμία για επιστροφή σε συνδυασμό με το σοκ για όλο το πράσινο που χάνεται, μετά τις φωτιές του Αυγούστου, έγινε επιτακτική ανάγκη. 

Αναμφίβολα τα χωριά που πρωταγωνιστούν τόσα χρόνια στις συνειδήσεις των πολλών είναι η Μακρυνίτσα, η Πορταριά, η Τσαγκαράδα, οι Μηλιές και τον χειμώνα τα Χάνια, λόγω του χιονοδρομικού. Υπάρχουν όμως και όλα εκείνα τα γραφικά χωριουδάκια, που τα σπίτια τους αστράφτουν σαν μικρά διαμάντια, μισοκρυμμένα μέσα στην καταπράσινη φύση και ένα από αυτά είναι η Βυζίτσα. 

Δεν είναι εύκολη αυτή η κυρά που αντικρίζει τον Παγασητικό. Τα σοκάκια της απότομα, πέτρινα και γλιστερά αλλά ποιος είπε ότι τα όμορφα δεν πρέπει να προσπαθήσεις για να τα κατακτήσεις; Θα ανταμειφθείς πολύ στο τέλος. Η Βυζίτσα απέχει 30 χλμ. από τον Βόλο και μόλις 2 χλμ. από τις ξακουστές Μηλιές με τα τραγανά φιρίκια. 

Τα αρχοντικά της, άλλα διατηρημένα μέχρι σήμερα και άλλα μισογκρεμισμένα από τον χρόνο και την παραμέληση, χτίστηκαν με πέτρα, πλάκες και ξύλο και βάφτηκαν λευκά, αποκτώντας έτσι την κλασική, πηλιορείτικη όψη. Συνήθως τριώροφα, με τις κουζίνες ξεχωριστά, με τα χαγιάτια και τους στάβλους τους που σε κάποια άλλη εποχή είχαν τη χρησιμότητά τους και σήμερα στέκονται εκεί να θυμίζουν τα μεγαλεία του παρελθόντος. 

Το κέντρο της Βυζίτσας είναι η πλατεία της με το πελώριο, αιωνόβιο πλατάνι. Σκιερή, δροσερή, με τις ταβέρνες και τα καφέ της, τα τοπικά της προϊόντα, σε ύψος για να βλέπει ο επισκέπτης με το μάτι του ορίζοντα σαν να βρίσκεται σε μια βεράντα με απέραντη θέα. Εκεί είχαν χτιστεί και τα πρώτα σπίτια του χωριού και αργότερα εξαπλώθηκαν πιο χαμηλά, γύρω από την εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής. Κάποια από αυτά που διατηρούνται ακόμα, λειτουργούν και ως ξενώνες. 

Η διαμονή στη Βυζίτσα σε κάνει να νιώσεις πραγματικά πώς είναι η ζωή στο χωριό. Να βλέπεις το πρωί να πλένουν τα σκαλιά, να ανοίγουν τα καφενεία και το υπέροχο μαγαζάκι Μελένιο με τα τοπικά προϊόντα που όταν μπαίνεις μέσα χάνεσαι στις λιχουδιές, τις γυναίκες του συνεταιρισμού να φτιάχνουν στην κουζίνα τους τις μαρμελάδες και να πιάνεις κουβέντα με τον Παπά του χωριού. Να χάνεσαι στα μονοπάτια και να ανακαλύπτεις παλιά, ερειπωμένα σπίτια τυλιγμένα με όλο το πράσινο της φύσης. Να νιώθεις ότι κάπου μπροστά σου θα πεταχτεί κάποιο ξωτικό ή κάποια νεράιδα. 

Από τη Βυζίτσα μπορείς να επισκεφτείς πολλά μέρη με αυτοκίνητο. Οι γειτονικές κοσμοπολίτικες Μηλιές με τα πολλά μαγαζιά και επιλογές σε ταβέρνες και καφενεία είναι δίπλα και έχει πάντα κίνηση για εκείνους που θέλουν και λίγη βαβούρα στις διακοπές τους. Εκεί αξίζει να δοκιμάσει κανείς στο καφενείο Αίγλη της πλατείας τα σπιτικά γλυκά και ειδικά τη μηλόπιτα με παγωτό και τη lemon pie. Μετά τη Βυζίτσα σε κοντινή απόσταση βρίσκονται ακόμα δύο μικρά χωριά. Οι Πινακάτες με την κρυμμένη στα χαμηλά πλατεία και ο Άγιος Γεώργιος Νηλείας που έχει μια από τις πιο συγκλονιστικές θέες στο Πήλιο. Η πλατεία του θυμίζει κάτι από Ιταλία και αν κάτσετε απόγευμα στο εστιατόριο Η Πλατεία μας, θα δείτε ένα μαγικό ηλιοβασίλεμα. Εκεί, όσα σπίτια και αρχοντικά διασώζονται είναι από τα τέλη του 19ου αιώνα και πολλά έχουν αναστηλωθεί από ξένους ιδιοκτήτες. 

Η πιο ωραία βόλτα με τα πόδια είναι πίσω από τον Σιδηροδρομικό σταθμό που βρίσκεται στις Μηλιές, από όπου ξεκινάει το τρενάκι του Πηλίου, ο Μουτζούρης, που κάνει τη διαδρομή Μηλιές-Γατζέα-Λεχώνια κάθε Σάββατο και Κυριακή. Ακολουθήστε τις γραμμές και θα βγείτε σε μια πέτρινη γέφυρα που από κάτω της τρέχουν νερά. Αν έχετε διάθεση και συνεχίσετε, μετά από κάποια ώρα θα φτάσετε στη Σπηλιά Κενταύρου Χείρωνα. 

Μιας και τα μπάνια πλέον συνεχίζονται για πολλούς μέχρι το τέλος του Φθινοπώρου ή δεν σταματούν ποτέ, ούτε κατά τη διάρκεια του χειμώνα, μη διστάσετε να κάνετε δύο λίγο μεγαλύτερες διαδρομές για να βρεθείτε σε παραλίες με απαράμιλλη ομορφιά από τη μεριά του Αιγαίου. Η μία είναι η Μελανή και η άλλη οι Άγιοι Σαράντα. Η Μελανή συνορεύει και με τα Ποτιστικά και αποτελείται από πολλούς κολπίσκους, ο ένας δίπλα στον άλλο και μπορείτε να στήσετε και σκηνή για ελεύθερο κάμπινγκ. Στους μικρούς κολπίσκους υπάρχουν γυμνιστές ενώ στον τελευταίο μπορείτε να κάνετε και λασποθεραπεία. Ακόμα και τις μέρες με πολύ τουρισμό, η Μελανή είναι χαλαρή, ήρεμη και δίνει απόλυτη αίσθηση ελευθερίας. Οι βράχοι που ξεπροβάλλουν στο βάθος μέσα από το νερό, της χαρίζουν μια εξωτική άγρια ομορφιά. 

Οι Άγιοι Σαράντα μοιάζουν να έχουν ξεπροβάλλει από την ταινία The Beach με τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Το καταπράσινο βουνό φτάνει μέχρι την αμμουδιά και περπατώντας παραλιακά για να φτάσετε στον δεύτερο κόλπο που δεν φαίνεται από το σημείο που θα αφήσετε το αυτοκίνητο, θα σας κοπεί η ανάσα αντικρίζοντας τους πελώριους πράσινους βράχους μέσα στο νερό, που κάνουν το χρώμα του εξωπραγματικό. Ενώ υπάρχουν και στον δεύτερο κόλπο δύο beach bar, είναι τόσο ωραία ενσωματωμένα στο περιβάλλον (ακόμα και οι ντουζιέρες είναι σαν κορμοί δέντρων) που σίγουρα θα νιώσετε ότι βρίσκεστε σε κάποια παραλία της Ταϊλάνδης. 

Γυρίζοντας από τους Άγιους Σαράντα, αξίζει μία στάση στην Τσαγκαράδα όχι μόνο για να δείτε το πλατάνι 1000 και βάλε ετών που δεσπόζει στη μέση της πλατείας και να πιείτε νερό από την πηγή αλλά και για να φάτε στο εστιατόριο Αγνάντι παϊδάκια και Μπουγιουρντί με φέτα, καταπληκτικά τηγανιτά κολοκυθάκια και μελιτζάνες σαν μικρές μπουκίτσες και ωραία μαγειρευτά. Κάτω από την Τσαγκαράδα υπάρχει και ο Μυλοπόταμος για μπάνιο αλλά όταν έχει κόσμο (που συνήθως έχει γιατί είναι από τις πιο πολυδιαφημισμένες παραλίες του Πηλίου) η κατάσταση είναι πραγματικά ανυπόφορη και στους μικρούς κολπίσκους του αλλά και στην διαδικασία παρκαρίσματος. Γύρω από την Τσαγκαράδα υπάρχουν πολλά περιπατητικά μονοπάτια που αξίζουν τη βόλτα σας. 

Στη διαμονή σας στη Βυζίτσα μην ξεχάσετε να απολαύσετε ό,τι καλύτερο έχουν να προσφέρουν τα μαγαζιά της. Στην πλατεία, στο Νόστιμον Ήμαρ ήπια την πιο δροσερή και υπέροχα γευστική σπιτική λεμονάδα που έχω δοκιμάσει ποτέ. Χάλασα πολλά λεφτά στις λεμονάδες εκεί. Στο ξενοδοχείο φαγητού Ο Γιωργάρας θα φάτε κοκκινιστό κόκορα που λιώνει στο στόμα, ντολμαδάκια και κολοκυθοανθούς. Στο Μπαλκονάκι θα δοκιμάσετε ψητά και μαγειρευτά με θέα από ψηλά, χαζεύοντας την κίνηση στην πλατεία από κάτω. Στον Ερωδιό που βρίσκεται στην κατηφόρα που ενώνει που ενώνει την πλατεία με τον κεντρικό δρόμο θα δοκιμάσετε ροδακινόπιτα με παγωτό και το πρωί θα πιείτε ωραίο καφέ στο Αγγελικόν.  

 Όταν έρθει η ώρα της αναχώρησης, αγοράστε τα δώρα σας (σπιτικές μαρμελάδες και γλυκά του κουταλιού, βότανα, μέλι και προϊόντα με μαύρο σκόρδο που φτιάχνονται στο Πήλιο) από το κατάστημα Μελένιο στη γωνία της πλατείας αλλά και από το κατάστημα του Αγροτουριστικού Συνεταιρισμού Γυναικών Βυζίτσας “Εσπερίδες”, που έχει μέλι, μαρμελάδες, γλυκά του κουταλιού, τραχανά, χυλοπίτες κτλ. και βρίσκεται δίπλα στον χώρο του πάρκινγκ, στον κεντρικό δρόμο. Πριν φτάσετε στον παραλιακό δρόμο της επιστροφής, απολαύστε το τελευταίο σας γεύμα εκεί, σε έναν νεραϊδένιο κήπο γεμάτο γάτες. Το εστιατόριο Λιοστάσι έχει στον κατάλογο πολλές δικές του δημιουργικές συνταγές καθώς και πολλές επιλογές για χορτοφάγους. Εκεί μπορείτε να δοκιμάσετε και την τοπική μπύρα της ζυθοποιίας Πλάστιγγα. Αρκεί να οδηγεί άλλος. 

Το Πήλιο το φθινόπωρο είναι σαν ζωγραφικός πίνακας, με τα κιτρινοπορτοκαλί φύλλα από τα πλατάνια να ντύνουν κάθε σοκάκι του και την ηρεμία που έχουμε ανάγκη όσοι θέλουμε να ξεφύγουμε από τη φασαρία των πόλεων.