Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ενέκρινε πρόσφατα ένα καινούριο νομοσχέδιο το οποίο θα τεθεί σε εφαρμογή σε όλες τις χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πρόκειται για το «right to be forgotten», ελληνιστί δικαίωμα στη λήθη ή ακόμα ακριβέστερα, δικαίωμα στην ψηφιακή λήθη. Πρόκειται για ένα μέτρο που σκοπό έχει να προστατέψει τους χρήστες, καθώς σε περίπτωση που εκείνοι επιθυμούν μία σελίδα με περιεχόμενο που τους αφορά να μην προβάλλεται μέσω των διάφορων μηχανών αναζήτησης, να είναι σε θέση να το ζητούν. Η Google, αυτός ο διαδικτυακός γίγαντας, λύγισε μπροστά στην ευρωπαϊκή νομοθεσία και έτσι, παρά το μονοπώλιο που έχει στην Ευρώπη (το Google χρησιμοποιείται για το 91% των αναζητήσεων στη Γηραιά Ήπειρο), διαθέτει πλέον ειδική φόρμα επικοινωνίας για τέτοιες περιπτώσεις.
Η απόφαση του δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ωστόσο, ισχύει για κάθε ιστότοπο, συμπεριλαμβανομένων ακόμα κι εκείνων που χαρακτηρίζονται ως κοινωφελείς ή «υπεράνω πάσης υποψίας», όπως φερ’ ειπείν η Wikipedia. Το δικαίωμα στη λήθη λοιπόν περιλαμβάνει ακόμα και την αφαίρεση σελίδων της μεγαλύτερης εγκυκλοπαίδειας του κόσμου. Αξίζει βέβαια να σημειωθεί πως οι σελίδες αυτές δεν σβήνονται από την ίδια τη Wikipedia αλλά από τα αποτελέσματα της Google σε σχετικές αναζητήσεις: οι σελίδες ως σελίδες παραμένουν κανονικά, απλά πλέον δεν τις συμπεριλαμβάνει στα αποτελέσματά της η Google. Για την εν λόγω νομοθεσία πίεσε ιδιαίτερα η Γαλλία ενώ παρόμοιες ενέργειες έχει κάνει στο παρελθόν εκτός Ευρώπης και η Αργεντινή.
Πολιτικοί και νομικοί μπορεί να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους πως το δικαίωμα στην ψηφιακή λήθη διαφυλάσσει την ιδιωτικότητα των πολιτών, όμως κάποιος πιο πονηρεμένος θα μπορούσε να υποστηρίξει πως ουσιαστικά τέτοιων προσώπων ατασθαλίες θα αναλάβει να αποκρύψει ως επί το πλείστον. Διότι όπως κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να ζητήσει την απόκρυψη μιας σελίδας που θεωρεί πως κάνει κακό στη φήμη και το όνομά του, ακριβώς για τον ίδιο λόγο μπορεί ξαφνικά να χαθούν από το Google σελίδες που έχουν να κάνουν με οικονομικά σκάνδαλα, υποθέσεις δωροδοκιών και υπεξαίρεσης, πολιτική ίντριγκα, παγκόσμια παιχνίδια διπλωματίας και άλλα τέτοια «περίεργα». Το δικαίωμα στη λήθη του 2014 δεν απέχει και πολύ από μία συντονισμένη και νομικά επικυρωμένη προσπάθεια επιβολής λογοκρισίας στον παγκόσμιο ιστό και το χειρότερο όλων, είναι ότι έχει γίνει αποδεκτή.
Σύμφωνα με τη Google, μέχρι τα μέσα Ιουλίου είχε λάβει περισσότερες από 91.000 αιτήσεις που αφορούσαν 300.000 sites. Πρωταθλήτρια ήταν η Γαλλία με 17.500 αιτήσεις για να ακολουθήσουν η Γερμανία με 16.500 και το Ηνωμένο Βασίλειο με 12.000. Και αν συνεχίσουμε με τέτοιο ρυθμό, σε λίγο καιρό το Google δεν θα ‘χει σελίδες να μας δείξει.
