Το Twitter προ μερικών μηνών πήρε την απόφαση να «μπολιάσει» τα timelines μας με tweets από λογαριασμούς που δεν ακολουθούμε. Μέχρι τότε, βλέπαμε απλά τα «τιτιβίσματα» όσων είχαμε επιλέξει να ακολουθούμε, συν κάποιες διαφημίσεις περιστασιακά. Ε, έκτοτε άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους μηνύματα από λογαριασμούς που ακολουθούσαν φίλοι μας, posts που πιθανότατα θα μας ενδιέφεραν κι άλλα τέτοια άσχετα. Τα λέγαμε και τον Αύγουστο… Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι από τότε και μέσα σε δυο μήνες, η κατάσταση όχι απλά παράγινε αλλά έφτασε στο απροχώρητο.
Για έναν χρήστη που ακολουθεί γύρω στους 200-300 λογαριασμούς, η παρακολούθηση του timeline του μπορεί να γίνει πραγματικά δύσκολη υπόθεση. Όχι απλά διότι αυτοί οι λογαριασμοί έχουν μια μεγάλη παραγωγή περιεχομένου, αλλά γιατί το Twitter φροντίζει να κάνει τα πράγματα ακόμα δυσκολότερα πετώντας «τσόντες» με άσχετα tweets τρίτων. Σύμφωνα με την υπηρεσία, οι χρήστες ανταποκρίθηκαν θετικά σε αυτό το στοιχείο, έστω κι αν δεν μάθαμε πώς ακριβώς εξεφράσθη αυτή η «θετική» ανταπόκριση. Διότι αν ρωτήσετε όσους χρήστες Twitter γνωρίζετε, ανάθεμα κι αν θα βρεθεί ένα 10% να σας πει ότι είναι ικανοποιημένο με το νέο status quo.
Στο Twitter βέβαια δεν καταλαβαίνουν τίποτα και προχωρούν βάσει σχεδίου (τους): «όσο περνά ο καιρός θα σας προβάλλουμε tweets που σας ενδιαφέρουν όταν η προβολή τους έχει το μεγαλύτερο νόημα». Με άλλα λόγια, δεν φτάνει που ήδη βλέπουμε ό,τι να ‘ναι, το Twitter ετοιμάζεται να κρίνει εκείνο το πότε θα μας προβάλλει το περιεχόμενο που ανεβάζουν φίλοι και γνωστοί. Δεν ξέρω για εσάς αλλά προσωπικά αρχίζω να διακρίνω μια έλλειψη νοήματος στη χρήση του Twitter σιγά-σιγά.
Χρόνο με τον χρόνο, το Twitter αρχίζει και θυμίζει ολοένα και περισσότερο το Facebook, παρά την προσπάθεια που έκανε τον πρώτο καιρό να διαφοροποιηθεί από αυτό. Σκεφτείτε το: προβάλλει δημοσιεύσεις άσχετων, βάζει διαφημίσεις, αποφασίζει εκείνο τι θα δούμε και τι όχι. Σαν να χάνεται λίγο η ουσία του πράγματος, δεν νομίζετε; Το μόνο που μένει είναι οι 140 χαρακτήρες να γίνουν 250, 400 ή 1315 και να τελειώσει μια και καλή το παραμύθι. Μια υπηρεσία η φιλοσοφία της οποίας βασιζόταν στην αμεσότητα (τόσο του λόγου, όσο και των δημοσιεύσεων) και πάνω σε αυτό πάτησε και έφτασε εδώ που έφτασε, είναι κρίμα πραγματικά να προδίδει τα πιστεύω και τις αρχές της μετά από τόσα χρόνια, χωρίς μάλιστα να υπάρχει κι ιδιαίτερος λόγος.
Όχι τίποτε άλλο αλλά όπως μας έχει αποδείξει περίτρανα κι η περίπτωση του MySpace, άπαξ και το κοινό φύγει από ένα social δίκτυο, δεν πρόκειται να ξαναγυρίσει ποτέ.