1,73 ύψος δεν το λες και φοβερό μπόι για τερματοφύλακα. Είναι αδύνατο να κρύψει την εστία, να τρομάξει τον αντίπαλο με το «μέγεθος» του, να λειτουργήσει σαν φόβητρο στην άμυνα. Όλα αυτά βέβαια μέχρι να τον αντικρίσεις. Ο Jorge Francisco Campos Navarrete, όπως είναι ολόκληρο το όνομα του, γνώριζε πως η κοψιά του είναι το πρόβλημα, αλλά ήξερε πως να το λύσει. Διάλεξε το χαρακτηριστικό της πατρίδας του, τα χρώματα, τα τοποθέτησε πάνω στη φανέλα του, δημιουργώντας μια εμφάνιση που θυμίζει τη συνάντηση ενός τροπικού δάσους με τα χρώματα του ουράνιου τόξου και τα συναισθήματα μιας ινδιάνικης φυλής. Το αποτέλεσμα όπως μπορείτε να δείτε ήταν εντυπωσιακό.
Τα χρώματα και τ’ αρώματα είναι το μόνο που μπορεί ν’ αποκομίσει κανείς σ’ ένα ολιγοήμερο ταξίδι σε μιαν άλλη χώρα, σε μιαν άλλη ήπειρο, σε μιαν άλλη κουλτούρα, σ’ έναν άλλο τρόπο ζωής. Θα ήταν αυθαίρετο να εμβαθύνεις στον χαρακτήρα ενός λαού, στην υφή της γης του αν δεν τον έχεις ζήσει. Το κείμενο που ακολουθεί έχει μια μυρωδιά από Μεξικό, όπως το έζησα εγώ και μια εκλεκτή παρέα, καλεσμένη της Jose Cuervo στα μέσα Μαΐου. Μια λίστα με εντυπωσιακά χρώματα και αρώματα όπως και η φανέλα του Κάμπος. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.
Αφήνοντας την Αθήνα για το άγνωστο. Το τρακ είναι εμφανές αφού δεν μπόρεσα να γράψω καλά το όνομα μου.
Βρίσκεται από την πλευρά του Ειρηνικού στην επαρχία Jalisco. Ο πληθυσμός είναι κοντά στους 260.000 κατοίκους. Η οικονομία στηρίζεται κυρίως από τον τουρισμό αφού στην περιοχή υπάρχουν γιγάντια ξενοδοχεία που εκμεταλλεύονται το φυσικό τοπίο.
Στο Puerto Vallarta παραθερίζουν κυρίως Αμερικάνοι. Μπορεί να μη σας έχει τύχει, άλλα έχει στ’ αλήθεια ενδιαφέρον να παρακολουθήσετε αγώνα Champions League μεσημέρι, στην πισίνα, με μια Παλόμα στο χέρι (εύκολο κοκτέιλ με τεκίλα και γκρέιπφρουτ), με πενηντάρηδες από το New Mexico που δεν καταλαβαίνουν γρι από μπάλα και αναφέρουν τις γυναίκες τους ως «Μπιτσιζζ». Αυτά έχει η ξενιτιά.
Οι μεγαλύτεροι μπορεί να θυμούνται το Vallarta σαν τον τελικό προορισμό για το τηλεοπτικό Πλοίο της Αγάπης (Love Boat). Μπορεί να συναντήσει κανείς παραδοσιακές μεξικάνικες γωνιές αλλά η βόλτα στην παραλία έχει κυρίως τουριστικά αξιοθέατα. Όλα αυτά βέβαια κάτω από τη σκιά μιας απέραντης ζούγκλας που κυκλώνει την πόλη. Ζούγκλα, σημαίνει τροπικό κλίμα και τροπικό κλίμα σημαίνει ότι η υγρασία είναι πια μέρος του σώματος σου. Αυτά έχουν οι περιοχές του πλανήτη που βρίσκονται κοντά στον ισημερινό.
Η αρχιτεκτονική έχει σίγουρα τα δικά της μπερδέματα. Τα κατάλοιπα της ισπανικής αποικιοκρατίας μπλέκονται με τα γιγάντια ξενοδοχειακά συγκροτήματα, τις παράγκες και την αμερικάνικη αισθητική. Νομίζεις συνέχεια ότι είναι κάτι που το έχεις ξαναδεί αλλά και όχι. Το σίγουρο είναι πως το πρότυπο πια είναι η Αμερική, οπότε σιγά σιγά αυτή είναι που θα υπερισχύσει. Παρ’ όλα αυτά συναντάς γωνιές-κάδρα από ταινίες που έχουμε δει να διαδραματίζονται στη χώρα. Και, φυσικά, στην ενδοχώρα, οι εικόνες ήταν σίγουρα πιο μεξικάνικες σε σχέση με το θέρετρο που μας φιλοξενούσε.
Έχετε δει το Romeo And Juliet του Μπαζ Λούρμαν; Το Kill Bill; Αν ναι, με το που μπείτε σε εσωτερικό εκκλησίας θα σας έρθουν αυτές οι εικόνες στο μυαλό.
Ο Θεός, η θρησκεία, ο θάνατος έχουν έντονη παρουσία στη ζωή των Μεξικανών. Οι εορτασμοί για τη Μέρα των Νεκρών είναι παγκοσμίως γνωστοί. Αυτό δεν λείπει και από την αγορά. Τα περισσότερα σουβενίρ περιστρέφονται γύρω από αυτή τη λατρεία των κατοίκων του Κάτω Κοσμου. Νεκροκεφαλές, απόκοσμα πλάσματα που μοιάζουν σαν να βγήκαν από τον Χριστουγεννιάτικο Εφιάλτη του Τιμ Μπάρτον και οι ανατριχιαστικές μάσκες των παλαιστών.
Για Μάιο μήνα τα νερά του Ειρηνικού είχαν μια χαρά θερμοκρασία. Θα το παραδεχτώ! Τα νερά δεν είναι σαν της Ελλάδας αλλά το δέος να κολυμπάς στον ωκεανό σε ξεπερνά. Ειδικά αν έχουν σκάσει χιλιάδες μικρές ροζ τσούχτρες (μην τρομάζετε, δεν έχει πάντα).
Τι σημαίνει άραγε εξωτικό; Αν μου επιτρέπετε θα έβαζα στη συζήτησή μας τον εξής ορισμό:
Εξωτικό είναι εκεί που περπατάς να περιμένεις να συναντήσεις άλλα και τελικά άλλα να σου έρχονται.
Δεν σας αρέσει; Οκ, τότε πως θα σας φαινόταν αν εκεί που βγαίνατε από την πισίνα πέφτατε πάνω σ’ ένα ιγκουάνα, την ώρα από πάνω σας κρώζουνε κοράκια, τη στιγμή που στα χέρια των διπλανών σας προσγειώνονται παπαγάλοι που αισθάνονται ενοχλημένοι από την παρουσία κάποιων ροζ φλαμίνγκο, που με τη σειρά τους εχουν αγανακτήσει με τις μαϊμούδες που τους τρώνε το φαγητό; Ασυνήθιστες εικόνες.
Καταλαβαίνεις πως έφαγες καλά κάπου όταν δεν το φωτογραφίζεις. Αναζήτησα λυσσασμένα φωτογραφίες στο κινητό μου από γουακαμόλε, τορτίγιες, μπουρίτος, πιπεριές και βρήκα ελάχιστες. Και σας διαβεβαιώ πως έφαγα αρκετά. Θα τολμήσω να πω πως είμαστε πια εξοικειωμένοι με την μεξικάνικη κουζίνα. Μέσες άκρες θα είστε προετοιμασμένοι τι θα συναντήσετε, το μόνο που θα πρέπει να προσέξετε είναι το πόσο καυτερά είναι τα πιάτα. Δεν κάνεις πλάκα για παράδειγμα με τις πιπεριές της φωτογραφίας που ακολουθεί.
Παρ’ όλα αυτά είναι εντυπωσιακή η ποικιλία των υλικών. Τεράστιες ποσότητες φρούτων καταναλώνονται είτε στερεά είτε σε χυμούς κάθε μέρα στους δρόμους. Όχι κι άδικα! Όταν ανακάλυψα έναν συνδυασμό πεπονιού, πορτοκαλιού, μήλου και λίγης παπάγιας παραλίγο να πάθω υπερβιταμίνωση από την υπερβολική κατανάλωση.
Οι Μεξικάνοι συνηθίζουν να στεγνώνουν το κρέας και να το βουτάνε στις δεκάδες σάλτσες που έχουν. Με διάφορες βάσεις: πιπεριά, ντομάτα, αβοκάντο, sour cream. Γι’ αυτό το λόγο έχουν και όλα αυτά τα διαφορετικά «βουτήματα» με κύριο συστατικό το καλαμπόκι. Εντυπωσιακά χορταστικές είναι και οι σούπες τους. Όποιος είναι ευαίσθητος σε κρεμμύδια, σκόρδα και καυτερά μπορεί να βουτήξει με ευκολία στο σεβίτσε. Ωμό ψάρι, ανακατεμένο με λαχανικά και μοσχολέμονο. Α, το λεμόνι και το μοσχολέμονο είναι παντού και φίλος σας. Ποιοι είναι οι καλύτεροι φίλοι των Μεξικάνων, όμως; Η Coca-Cola και τα ζαχαρωτά. Τα καταναλώνουν σαν μωρά παιδιά.
