Το Super Mario είναι δύσκολο! Δεν το λέμε εμείς αλλά μια ομάδα επιστημόνων από το MIT, το Πανεπιστήμιο της Οτάβα και το Κολέγιο Μπαρντ. Όχι, όχι, μη φανταστείτε ότι οι τύποι κλείστηκαν σε κάνα εργαστήριο παίζοντας για καμιά βδομάδα, πριν εξάγουν τα συμπεράσματά τους. Απλά μελέτησαν τα επίπεδα του αρχικού παιχνιδιού και απεφάνθησαν ότι ο τερματισμός σε ένα τέτοιο είναι εξίσου δύσκολος με το πιο απαιτητικό πρόβλημα της κλάσης “PSPACE” η οποία περιλαμβάνει όλα εκείνα τα προβλήματα που επιλύονται με τη βοήθεια μιας χρησμοδοτικής μηχανής Τούρινγκ. Θα μπορούσαμε να γεμίσουμε τις επόμενες γραμμές με ακαταλαβίστικες λέξεις ατάκτως ερριμμένες αλά δεν έχει νόημα: οι επιστήμονες είπαν ότι το Super Mario είναι δύσκολο και δεν τους αμφισβητούμε. Η τσαντίλα του game over άλλωστε στην ηλικία των 5-6 μετράει διπλά.
Από το 1985, όταν και κυκλοφόρησε το αρχικό Super Mario Bros. για το NES μέχρι και σήμερα όμως, έχουν περάσει 31 ολόκληρα χρόνια, μέσα στα οποία η βιομηχανία του gaming πραγματοποίησε άλματα προόδου, χαρίζοντάς μας παράλληλα τίτλους και τίτλους: άλλους όμορφους, άλλους κινηματογραφικούς, άλλους έξυπνους, άλλους καταιγιστικούς κι άλλους δύσκολους, μεταξύ άλλων. Εμείς λοιπόν με αφορμή το προαναφερθέν έργο των επιστημόνων, θα εστιάσουμε σε αυτούς τους τελευταίους, τους δύσκολους: ανατρέξαμε στη μνήμη μας, βάλαμε κάτω τα… καντήλια που τόσο απλόχερα έχουμε μοιράσει όλα αυτά τα χρόνια και ξεχωρίσαμε κάποια από τα δυσκολότερα παιχνίδια που έχουν εμφανιστεί στα χρονικά του gaming. Αυτά που μας έφτασαν στα όριά μας, αυτά που μας έκλεψαν τον ύπνο, αυτά στα οποία οφείλεται ο ξαφνικός θάνατος –από εκσφενδονισμό- του χειριστηρίου τέλος πάντων.
Μην τα δοκιμάσετε. Σας προειδοποιήσαμε.
Dark Souls (2011)
Το πρώτο παιχνίδι στην τριλογία Dark Souls της FromSoftware ήταν παράλληλα και το πιο δύσκολο. Όχι ότι τα Dark Souls II & III ήταν τίποτα παιχνιδάκια απλά το πρώτο δεν συγκρίνεται. Με επίσημο site του βέβαια το preparetodie.com, αντιλαμβάνεται κανείς πως το Dark Souls αν μη τι άλλο ήταν ξεκάθαρο εξ αρχής: επέτρεπε στον παίκτη να εξερευνήσει τον χώρο γύρω του, πριν τον σκοτώσει βίαια και χωρίς κανέναν οίκτο. Όπως έλεγαν οι δημιουργοί του, ο θάνατος στο Dark Souls δεν θα πρέπει να λογίζεται σαν τιμωρία αλλά σαν μάθημα για την επόμενη φορά… Με την πίεση στο 20 (τη μικρή) βέβαια, ανάθεμα κι αν μετά τη νιοστή αποτυχία θα υπήρχε επόμενη φορά.
Contra (1987)
To Contra ήταν ένα τυπικό 2D side-scroller (με ψευδό3D στοιχεία) στο οποίο ο παίκτης έπαιζε τον ρόλο ενός κομάντο –ήταν τότε και της μόδας τα Rambo. Στη διάθεσή του είχε ένα αυτόματο και άπειρα πυρομαχικά προκειμένου να φτάσει από το αριστερότερο κομμάτι της κάθε πίστας, στο δεξιότερο. Απλό; Ούτε κατά διάνοια. Στο Contra, βλέπετε, αρκούσε μόλις ένα χτύπημα από οποιονδήποτε εχθρό ή έστω μια σφαίρα για να ξαπλωθεί ο ήρωας φαρδύς-πλατύς στο έδαφος χάνοντας μια ζωή. Χάνοντάς τες όλες, έπρεπε να ταΐσει το arcade με κέρμα για να συνεχίσει κι αυτό μέχρι τρεις φορές. Μετά… πάλι απ’ την αρχή.
Discworld (1995)
Σε κάποιο σημείο χρειάζεστε ένα μουστάκι για να αντιμετωπίσετε έναν δράκο (άνευ σχολίων) και μπορείτε να κάνετε τη δουλειά σας με την άκρη της ουράς ενός γαϊδάρου. Θα πρέπει να βρείτε νερό, σαπούνι, έναν κουβά και μια βούρτσα –καθένα εκ των οποίων βρίσκεται σε διαφορετική τοποθεσία. Μ’ αυτά θα καθαρίσετε τις πινακίδες του κάρου που σέρνει ο γάιδαρος για να δείτε τι γράφουν. Κατόπιν θα σαμποτάρετε μια σκάλα που ανεβοκατεβαίνει ένας υπό δοκιμασία ασασίνος, θα του πείτε μόλις συνέλθει ότι για το ατύχημά του ευθύνεται το κάρο με τις πινακίδες “SORE ASS” και ως διά μαγείας ο γάιδαρος θα βρεθεί κρατούμενος στην πλατεία, προκειμένου εσείς να κόψετε απ’ την ουρά του το κομμάτι που τόσο πολύ χρειάζεστε –αν έχετε βρει το ψαλίδι. Αυτός ήταν ένας γρίφος του Discworld…
Super Hexagon (2013)
Για να μη λέτε ότι τα δύσκολα παιχνίδια κυκλοφορούν μόνο για τις οικιακές κονσόλες… Το Super Hexagon, δημιούργημα του Τέρι Κάβαναγκ, είναι ένα από τα πιο δύσκολα παιχνίδια που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ στο iOS, εκμεταλλευόμενο πλήρως το κόνσεπτ «μια φορά ακόμα» (ξέρετε, αυτό που λέτε να παίξετε ακόμα μια φορά και καταλήγετε να ξημερωθείτε). Στόχος σας να χωρέσετε ένα τρίγωνο στον ελάχιστο διαθέσιμο χώρο που υπάρχει μέσα σε ένα εξάγωνο. Ακούγεται εύκολο; Ε, ούτε που φαντάζεστε την αυτοσυγκέντρωση που θα πρέπει να επιδείξετε προκειμένου να αντέξετε για λίγα μόλις δευτερόλεπτα. Με 2,99€ θα έχετε την ευκαιρία να μας αποδείξετε ότι κάνουμε λάθος.
Ninja Gaiden II (2008)
Γενικότερα τα Ninja Gaiden ποτέ δεν ήταν παιχνιδάκια της σειράς, τουλάχιστον ως προς τον βαθμό δυσκολίας τους. Απλά να, το Ninja Gaiden II σαν να το παράκανε. Μιλάμε για ένα hack ‘n slash με φρενήρη ρυθμό που στο ανώτατο επίπεδο δυσκολίας του (“Master Ninja” λεγόταν) μετατρεπόταν σε… μηχανή του κιμά! Αφού να φανταστείτε ότι στα τελευταία επίπεδα, οι εχθροί αντί για χέρια είχαν κανόνια, χώρια το ότι εφορμούσαν σαν λυσσασμένοι προς τον παίκτη. Αν και πολλοί κυνηγούσαν να σφάξουν τους πάντες, ο ρεαλιστικός στόχος ήταν να μείνουν ζωντανοί.
Ghosts ‘n Goblins (1985)
Τι είχε τραβήξει κι αυτός ο κακομοίρης ο Sir Arthur στο Ghosts ‘n Goblins… Το τι ξύλο είχε φάει και το τι τρέξιμο είχε ρίξει για να γλιτώσει το υπόλοιπο, δεν περιγράφονται. Είναι δεδομένο πως οι δημιουργοί του τίτλου είχαν απωθημένα και μάλιστα πολλά. Εχθροί που δεν έχαναν ούτε δευτερόλεπτο, αυστηρός χρονικός περιορισμός για κάθε πίστα και μία από τις δυσκολότερες τελικές μάχες στην ιστορία του gaming, συνθέτουν το προφίλ ενός τίτλου κλασσικά σαδιστικού –ή σαδιστικά κλασσικού, ό,τι προτιμάτε.
Spelunky (2008)
Indie τίτλος που κατάφερε να εξαπατήσει κόσμο και κοσμάκη: όχι ως προς την ποιότητα αλλά ως προς τον βαθμό δυσκολίας του. Καταλάβατε; Έβλεπε ο άλλος indie παραγωγή με καρτουνίστικα γραφικά και θεωρούσε ότι έχει να κάνει με ένα συμπαθές, old school platformer. Αμ δε! Στο βραβευμένο Spelunky, ο παίκτης μπορούσε να πεθάνει από ένα χτύπημα και μόνο, οι χάρτες ήταν δαιδαλώδεις, οι εχθροί πολλοί και οι παγίδες περισσότερες. Το καλύτερο όλων; Ο θάνατος ήταν μόνιμος, τουτέστιν επανέφερε τα πάντα στο μηδέν! Σένιο;
Battletoads (1991)
Έχοντας κυκλοφορήσει στην εποχή που οι δημιουργοί ακόμα δεν συγχωρούσαν τα λάθη των παικτών, το Battletoads είχε σαν κύρια αποστολή να κοντράρει το Teenage Mutant Ninja Turtles της Rare. Πώς προσπάθησε να το κάνει αυτό; Με άπειρο ξυλίκι, περιορισμένες ζωές και καταστάσεις που απαιτούσαν αντανακλαστικά πιλότου μαχητικού αεροσκάφους. Ναι, το Battletoads θεωρείται μέχρι και σήμερα ένας από τους καλύτερους ποιοτικά τίτλους του NES, όμως συνάμα μιλάμε και για εκείνον που δοκίμασε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο τις αντοχές των… χειριστηρίων.
Demon’s Souls (2009)
Όχι, μην αγχώνεστε, ούτε λάθος κάναμε, ούτε σας γελά η μνήμη σας. Το Demon’s Souls αποτελεί τον προκάτοχο των Dark Souls και Bloodborne, τον πρώτο τίτλο της σειράς Souls και μία από τις δυνατότερες αποκλειστικότητες του PS3. Πρωτίστως όμως, αποτελεί «δάσκαλο» στο είδος του αφού σε μια εποχή που τα videogames γίνονταν ολοένα και απλούστερα, αυτό δεν φοβήθηκε να δυσκολέψει τους παίκτες μέχρι εκεί που δεν πήγαινε με bosses που τους «κατέβαζαν» μονόχιτους, γρίφους που απαιτούσαν το κάψιμο μπόλικης φαιάς ουσίας, ορδές αντιπάλων και πολλή θανατίλα. Πολλή σας λέμε…