Ένας υβριδικός χώρος που ενσωματώνει κατοίκηση και ανεξάρτητο χώρο εργασίας ήταν ο στόχος, και η αρχιτέκτονας Γκέλυ Δημητρακοπούλου ανέλαβε να τον συναντήσει με τη ριζική ανακαίνιση του ισόγειου διαμερίσματος των 80 τ.μ. σε μια τυπική αθηναϊκή πολυκατοικία του ’50, στην περιοχή των Αμπελοκήπων.
Η αρχική διαρρύθμιση του χώρου, που κατά κύριο λόγο διατηρήθηκε και στη νέα διαμόρφωση, ακολουθεί τα κλασικά πρότυπα οργάνωσης των διαμερισμάτων της μεταπολεμικής αθηναϊκής πολυκατοικίας: το διαμέρισμα ήταν κατακερματισμένο σε πολλά δωμάτια μεσαίου μεγέθους και χωριζόταν σε τρεις ζώνες διαφορετικού επιπέδου ιδιωτικότητας και προσβασιμότητας.
Η ανάγκη ενός νέου, ευέλικτου σχεδιασμού και παράλληλα η επιθυμία ενίσχυσης του φυσικού φωτισμού στην κεντρική ζώνη του διαμερίσματος, οδήγησε στην κατάργηση της αποθήκης και την ενοποίησή της με τον χώρο της κουζίνας, καθώς και στην κατάργηση των τοίχων μεταξύ χολ – κουζίνας και αποθήκης – τραπεζαρίας.
Με αυτόν το τρόπο, η κουζίνα πλέον μεγαλώνει αρκετά ώστε να λειτουργεί και ως τραπεζαρία και ο χώρος της τραπεζαρίας πλέον διαμορφώνεται σε χώρο γραφείου.
Οι πράσινες κεραμικές επιφάνειες του πάγκου και της custom-made τραπεζαρίας, που προσομοιάζουν το πράσινο τηνιακό μάρμαρο, κυριαρχούν και δίνουν ένα ιδιαίτερο χαρακτήρα στο διαμέρισμα, ενώ παράλληλα γειτνιάζουν αρμονικά με την αυθεντικότητα των υλικών των υπόλοιπων κοινόχρηστων χώρων. Οι ορειχάλκινες λεπτομέρειες έρχονται να συμπληρώσουν τον αρχιτεκτονικό διάκοσμο.
Οι χώροι οριοθετούνται μέσω μιας ειδικής μεταλλικής κατασκευής με γυάλινες επιφάνειες που διατηρούν την οπτική επαφή και παράλληλα εξασφαλίζουν τον απαραίτητο φυσικό φωτισμό.
Με το ίδιο γυάλινο διαχωριστικό οριοθετείται και ο χώρος του καθιστικού με το χολ, καταργώντας το περιορισμένο άνοιγμα της προϋπάρχουσας συρόμενης πόρτας και ενισχύοντας και εκεί τη διάχυση του φυσικού φωτός προς το εσωτερικό.
Πολλά από τα έπιπλα έχουν σχεδιαστεί ειδικά για τον χώρο χρησιμοποιώντας υλικά όπως το ξύλο, το μέταλλο και το μάρμαρο, με έμφαση στη λειτουργικότητα και τη διαχρονικότητα του χώρου.
Τα αυθεντικά δρύινα πατώματα, τα γύψινα στις οροφές και η καμάρα της εισόδου διατηρούνται και αποκαθίστανται, ενισχύοντας την αισθητική του αρχιτεκτονικού διάκοσμου εκείνης της εποχής.
Το χωλ, παρά το δυσανάλογα μεγάλο μέγεθος σε σχέση με τους υπόλοιπους χώρους, διατηρείται έτσι ώστε σε περίπτωση μετατροπής του διαμερίσματος εξ’ ολοκλήρου σε επαγγελματικό χώρο να μπορεί να λειτουργήσει ικανοποιητικά ως σημείο υποδοχής και αναμονής.
Το υπνοδωμάτιο και το λουτρό διατηρούνται στην αρχική τους θέση, στο πίσω μέρος του διαμερίσματος. Η πρόσβαση σε αυτά γίνεται μέσω μιας «κρυφής» πόρτας από τον χώρο του χολ, παρέχοντας έτσι την απαραίτητη ιδιωτικότητα.
Η ευελιξία του χώρου ως προς τη λειτουργία του, είτε ως χώρος κατοίκησης είτε ως χώρος γραφείου, ενισχύεται επίσης και μέσω των ειδικών κατασκευών.
Εκτός από τη δημιουργία πολλαπλών χώρων αποθήκευσης, που είναι απαραίτητη τόσο για έναν επαγγελματικό χώρο όσο και για ένα χώρο κατοικίας, η ειδική κατασκευή ενός ανακλινόμενου κρεβατιού στο υπνοδωμάτιο, το οποίο ενσωματώνεται στον τοίχο και καμουφλάρεται ως συνέχεια της ντουλάπας, διευκολύνει ακόμα πιο πολύ τη μετατροπή του σε επιπλέον γραφειακό χώρο.
Μπορείτε να μάθετε περισσότερα για το έργο και την αρχιτέκτονα εδώ.