H χώρα της Αστυπάλαιας λίγο πριν έρθει η νύχτα.
Η μια πλευρά του νησιού στο δεξί χέρι η άλλη στο αριστερό. Αυτό συμβαίνει στο κέντρο του νησιού που έχει σχήμα πεταλούδας και στέκεται ανάμεσα στις Κυκλάδες και στα Δωδεκάνησα (διοικητικά ανήκει στα δεύτερα). Είναι τόσο κοντά οι δυο πλευρές που θαρρείς πως τις αγγίζεις όπως ο κορμός της πεταλούδας τα φτερά της.
Η Αστυπάλαια, λοιπόν, που μοιάζει να είναι μοναχική μέσα στο Αιγαίο αλλά πολύ ζεστή για όσους καταφέρουν να την επισκεφθούν. Ιδανική για όσους θέλουν να ηρεμήσουν κάποιο διάστημα των διακοπών τους αλλά και να ξεφαντώσουν στο υπόλοιπο. Εξάλλου μια παράξενη ησυχία επικρατεί κατά τη διάρκεια της μέρας και το νησί μοιάζει να ξυπνάει όταν πέφτει ο ήλιος.
Σύμφωνα με κάποιες ιστορικές εκτιμήσεις όταν τα αρχαία χρόνια έφτασαν εκεί οι Δωριείς βρήκαν ίχνη από έναν παλαιότερο πολιτισμό οπότε γι’ αυτό την ονόμασαν Αστυπάλαια, δηλαδή ότι υπήρχε πόλη εκεί από παλιά.
Παρά την μεγάλη απόσταση για την εποχή η Αστυπάλαια συνδέεται από τότε με την Αθήνα αφού το όνομα του νησιού εμφανίζεται σ’ έγγραφα της εποχής ως ένας από τους φορολογικούς υποτελείς της τότε υπερδύναμης. Πια, όμως, συμβαίνει το αντίθετο αφού οι Αθηναίοι είναι αυτοί που γίνονται τώρα υποτελείς στην ομορφιά του νησιού.
Η Αστυπάλαια είναι ένα μέρος που πρέπει να επισκεφθείτε οπωσδήποτε. Για πολλούς λόγους. Καταρχάς η απόσταση που έχει από τ’ αστικά κέντρα δίνει μια άλλη διάσταση στη λέξη ηρεμία. Και αυτή είναι μάλλον η λέξη που πρέπει να συνοδεύει αυτό το νησί, έχω βρεθεί και καλοκαίρι και ξέρω τι λέω.
Πίνακας ζωγραφιστός.
Μέσα στο κάστρο όπως είναι ανθισμένο την άνοιξη.
Παραλία Μαλτεζάνα.
Όταν λέμε στενά σοκάκια.
Η Χώρα, καθαρή, περιτριγυρίζει το μεσαιωνικό κάστρο το οποίο στέκει εκεί από το 1413. Μάλιστα μέχρι και τις αρχές του 20ου αιώνα όλες οι κατοικίες ήταν χτισμένες μέσα από τα τείχη. Από το 1930 και έπειτα αρχίζουν να χτίζονται σπίτια έξω από αυτό.
Τα κλισέ της νησιώτικης ομορφιάς παραμένουν ίδια κι απαράλλαχτα. Ασπρισμένα στενά σοκάκια, βαμμένες πολύχρωμες πόρτες, η θέα προς αλλά και από το κάστρο, η μεγάλη κεντρική πλατεία με τους ανεμόμυλους, ένα καλτ καφενείο (για τον Μουγγό έχουμε γράψει πολλά εδώ), οι άνθρωποι, το φαγητό, οι παραλίες, το Αιγαίο, ότι όλα είναι κάπως κοντά, συνθέτουν την ιδανικό παζλ που επιθυμεί η ψυχούλα μας για να χαλαρώσει λίγο. Προσωπικά, το πάθαινα σε κάθε μου βήμα, εξού και το φωτογραφικό παραλήρημα από μικρές και μεγάλες λεπτομέρειες που ακολουθεί.