Παλαιότερα, συνηθιζόταν μεσημεροαπογεύματα, την ώρα του καφέ, της ρέκλας και του κουτσομπολιού, να βγαίνουν από συρτάρια, ντουλάπια, πλαφονιέρες και ντιβανοκασέλες άλμπουμ τίγκα στις φωτογραφίες «για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλιοί». Και δωσ’ του φιλμ από τη βάφτιση του Κωστάκη, και να ‘σου πόζες η Ελενίτσα στα 5α της γενέθλια, και εδώ ο θείος Χαράλαμπος, κι εκεί ο παππούς κι η γιαγιά πριν οχτακόσια χρόνια στα Φάρσαλα. Συνήθεια διαχρονική και κλασσική που όμως με το πέρασμα των χρόνων έχει ξεφτίσει. Προσωπικά δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που έκατσα σε κάποιο σπίτι για να δούμε παρέα με φίλους ή γνωστούς φωτογραφίες και να χαζέψουμε.
Τα μεγάλα και ογκώδη άλμπουμ, αυτά που χωρούσαν δύο με τέσσερις φωτογραφίες σε κάθε σελίδα, στα περισσότερα σπίτια μάλλον σκονίζονται σε κάποιο κάτω-κάτω ράφι, έχοντας προ καιρού βγει στη σύνταξη. Το κακό άρχισε να γίνεται με την έλευση των ψηφιακών μηχανών και μάλιστα για δύο λόγους. Πρώτον, διότι ουδείς ασχολιόταν πλέον με την εκτύπωση των φωτογραφιών αφού μπορούσαν κάλλιστα να προβληθούν σε υπολογιστή ή ακόμα και την ίδια τη μηχανή (ξέρω άτομα που κρατάνε τις φωτογραφίες τους στην κάρτα μνήμης της φωτογραφικής τους –δηλαδή έλεος!) και δεύτερον, γιατί η ίδια η φωτογραφία ευτελίστηκε. Με τις παλιές φωτογραφικές μηχανές, είχαμε συνήθως 24 ευκαιρίες για μια πραγματικά «καλή» φωτογραφία –μετά έπρεπε να αλλάξουμε φιλμ. Τώρα; Η έκφραση «κατά ριπάς» σας λέει κάτι;
Με τις ψηφιακές να έστειλαν τις αναλογικές μηχανές στη σύνταξη αλλά δίχως να αναπληρώσουν πλήρως το κενό τους, η σκυτάλη έπειτα από μερικά χρόνια πέρασε μοιραία στα social media και κάπου εκεί… κλείσαμε. Δίχως την παραμικρή ανάγκη για ντοσιέ σε φυσική μορφή, ποιότητα στη λήψη και άλλα τέτοια αναχρονιστικά, πλατφόρμες όπως το Instagram, το Flickr, το Pinterest, ακόμα και το Facebook έχουν εξελιχθεί στα νέα μας άλμπουμ. Προσέξτε και θα καταλάβετε.
Είναι άμεσα: με δύο «κλικ» η φωτογραφία έχει ανέβει, ενώ δεδομένου του ότι παίζουν –και- από mobile συσκευές, δεν απαιτείται καν laptop! Μία που τραβιέται η φωτογραφία και μία που ανέβηκε. Επιτρέπουν την επεξεργασία: με το Facebook να έχει εισάγει κι αυτό κάποια βασικά στοιχεία βελτιστοποίησης για τις εικόνες μας, όλοι οι σύγχρονοι «φωτογράφοι» έχουν αποφοιτήσει από τα… ΙΕΚ Instagram. Και χωρίς να ξέρουν γρι Photoshop. Προσφέρουν κατηγοριοποίηση: τα άλμπουμ και οι φάκελοι που έχουν ορισμένα απ’ αυτά είναι ό,τι πρέπει, χώρια τα tags φυσικά. Το κυριότερο απ’ όλα όμως, είναι το ότι μοιραζόμαστε τις φωτογραφίες μας με τους φίλους μας. Δηλαδή, ΟΚ, υπάρχει το προφίλ μας για να μπαίνουμε και να θαυμάζουμε τις δημιουργίες μας, όμως αυτό που πραγματικά έχουμε ανάγκη είναι να τις δείξουμε σε έναν φίλο. Σύμφωνοι, η κουβέντα που συνοδεύει την κάθε φωτογραφία δεν θα γίνει στο σαλόνι με καφέ και κέικ σοκολάτα αλλά στα σχόλια από κάτω της αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε και όλα. Μπορούμε να πιάσουμε την κουβέντα όμως με όσους φίλους θέλουμε και επιπρόσθετα, σε τελική ανάλυση, να φωνάξουμε μερικούς απ’ αυτούς σπίτι και να χαζέψουμε τις φωτογραφίες μας στην τηλεόραση, εξίσου εύκολα.
Τα social media που ασχολούνται με τη φωτογραφία είναι αυτό από το οποίο είχε ανάγκη ο χώρος χρόνια τώρα, από τότε που οι αναλογικές φωτογραφικές άρχισαν να δίνουν τη θέση τους στις ψηφιακές –εν τέλει οι τελευταίες αποδεικνύεται πως ήταν όχι ο επόμενος σταθμός αλλά το αναγκαίο, μεταβατικό βήμα. Δεν είναι απαραίτητα αυτό που έψαχνε η βιομηχανία βέβαια όμως τη δουλειά τους την κάνουν. Κι βάσει του τι κινείται, τότε θα εξακολουθήσουν να την κάνουν για πολύ καιρό ακόμα.