Ο Δημήτρης Ρουσσέτος φτιάχνει custom ξύλινα γλυπτά, δίνοντας νέα ζωή στο υλικό που λάτρεψε από παιδί. Τα καλοκαίρια τα περνούσε στη Χώρα της Άνδρου από όπου και κατάγεται. Καθώς σκάλιζε μια σφεντόνα στο κατώφλι του σπιτιού της γιαγιάς του, ένα διερχόμενο ζευγάρι τουριστών του την αγόρασε έναντι 200 δραχμών. Αυτή ήταν η πρώτη του πώληση. Η σχέση του βέβαια με το ξύλο, οφείλει το ξεκίνημά της στην οικογενειακή επιχείρηση. Επί τρεις και πλέον γενιές από την πλευρά του πατέρα του ασχολούνται οικογενειακώς με την παραγωγή ξύλινων δαπέδων. Αυτό το γεγονός τον έφερε σε άμεση επαφή με το ξύλο και τον εξοπλισμό επεξεργασίας του.
Το μικρό παιδί που έφτιαχνε σφεντόνες και σκάλιζε ακόμα και το ίδιο του το μολύβι, σήμερα, αλλάζει με σεβασμό την όψη του ξύλου, μετατρέποντάς το σε περίτεχνα γλυπτά, με πλαστικότητα, κίνηση. Φτιάχνει φυσικά και χρηστικά αντικείμενα όπως καθίσματα, πιατέλες, κοσμήματα και πρόσφατα και νιπτήρες – γλυπτά, με τροπική ξυλεία που χρησιμοποιείται στη ναυπηγική τύπου Iρόκο ή Teak. Για τα έργα του δουλεύει κυρίως με ελιά ή ακόμα και κάποιο πεσμένο πλατάνι στην όχθη μιας ρεματιάς, που είναι χαρακτηριστικά είδη της ελληνικής χλωρίδας, όπως λέει ο ίδιος. Ακόμα δουλεύει με Δρυ, έβενο, καρυδιά και άλλα σπάνια είδη ξύλου.
Έργο του Δημήτρη Ρουσσέτου
«Η πρώτη μου επαφή με την ξυλογλυπτική ήταν σε παιδική ηλικία όταν ξεβίδωσα το ξυραφάκι από την ξύστρα μου και άρχισα να σκαλίζω περίτεχνα σχέδια επάνω στο μολύβι μου. Έκτοτε κάτω από το θρανίο μου συχνά έβλεπες ροκανίδια. Έπαιρνα ρετάλια από τα ξυλουργεία και έφτιαχνα κάθε λογής μικροκατασκευές. Στην πορεία πειραματίστηκα και με άλλα υλικά όπως το γύψο κ τον πηλό αλλά η φυσικότητα του ξύλου με κέρδισε.Την περίοδο εκείνη ως παιδάκι της φύσης (δεν μεγάλωσα στην πόλη) έφτιαχνα τα παιχνίδια μου όπως ξύλινα σπαθιά, τόξα, βέλη, σφεντόνες. Δεν έπαιξα video games παρά ελάχιστες φορές. Επισκέψεις σε μουσεία με τη μητέρα μου σε πόλη μικρή ηλικία ενεργοποίησαν την αγάπη μου για την κλασσική κυρίως τέχνη και ειδικά τη γλυπτική. Η έκφραση και η κίνηση των γλυπτών με συνήρπασαν. Ένα άγαλμα μπορείς να το χαϊδέψεις ή να το αγκαλιάσεις.
Περίτεχνη πιατέλα
Επί τρεις και πλέον γενιές από την πλευρά του πατέρα μου ασχολούμαστε οικογενειακώς με την παραγωγή ξύλινων δαπέδων. Αυτό το γεγονός με έφερε σε άμεση επαφή με το ξύλο και τον εξοπλισμό επεξεργασίας αυτού. Βρέθηκα στην πηγή του ξύλου δηλαδή. Εκεί έμαθα να το “διαβάζω” και να το σέβομαι και δουλεύοντας αυτό ενισχύθηκε. Θεωρώ ότι είναι το κοντινότερο υλικό στον άνθρωπο. Γεννιέται,αναπαράγεται και κάποτε πεθαίνει όπως και εμείς. Η πορεία ενός δέντρου μοιάζει με την πορεία ενός ανθρώπου. Είναι ένα θερμό υλικό,μας παρέχει ζεστασιά και θαλπωρή είτε ως καύσιμο είτε ευρισκόμενο στο περιβάλλον μας ως πχ έπιπλο,δάπεδο στέγη. Με λίγα λόγια μόνο μας προσφέρει. Μετατρέποντας ένα κούτσουρο σε γλυπτό του παρατείνω τη ζωή. Σμιλεύοντάς το σμιλεύω τον ίδιο μου τον εαυτό και αυτό μου κάνει καλό. Η μυρωδιά που αναδύεται δουλεύοντας το ξύλο,οι ήχοι από το ροκάνισμα, το πώς διαμορφώνονται τα νερά του, οι μορφές που κρύβονται μέσα του και τελικά αναδύονται μέσω της αφαίρεσης αποτελούν μέρος της εμπειρίας του να δουλεύεις με αυτό. Είναι δίκαιο και ειλικρινές υλικό. Όπως του φερθείς έτσι θα σου φερθεί και αυτό. Δεν θα σε αφήσει να πας κόντρα στα νερά του, θέλει πειθαρχία το ξύλο αλλιώς ή θα το καταστρέψεις ή θα φας τα χέρια σου ή και τα δύο.
Η χαρακτηριστική ξύλινη κόκκινη καρδιά του Δημήτρη Ρουσσέτου
Ο τόπος αναζήτησης πρώτων υλών εξαρτάται από τι θέλω να φτιάξω. Υπάρχει τεράστια ποικιλία ειδών. Για μεγάλα και αφηρημένα έργα τυχαίνει να δουλέψω ολόκληρο το δέντρο μαζί με μέρος του ριζικού του συστήματος. Σε αυτή την περίπτωση θα επιλέξω ελιά κυρίως ή ακόμα και κάποιο πεσμένο πλατάνι στην όχθη μιας ρεματιάς,χαρακτηριστικά είδη της ελληνικής χλωρίδας. Στην περίπτωση κατασκευής τραπεζιών ή πάγκων θα επιλέξω τη Δρυ (βελανιδιά) η οποία είναι σύμβολο ισχύος και διαχρονικότητας όπως επίσης και καρυδιά.Τα παραπάνω είδη προσφέρονται στο εμπόριο. Μια πρόσφατη δραστηριότητά μου είναι η δημιουργία νιπτήρων-γλυπτών όπου χρησιμοποιώ για ευνόητους λόγους τροπική ξυλεία που χρησιμοποιείται στη ναυπηγική τύπου Iρόκο ή Teak. Για όποιο έργο απαιτείται λεπτομερές σκάλισμα επιλέγω συμπαγές ξύλο με ελάχιστους πόρους όπως το φλαμούρι το οποίο απαντάται στα τέμπλα των εκκλησιών. Αν πρόκειται να φτιάξω κάποιο κόσμημα θα επιλέξω έβενο, η χρήση του οποίου χάνεται στα βάθη της ιστορίας σε αρχαίους πολιτισμούς. Πρόκειται για ένα από τα πιο βαριά -φανταστείτε ότι δεν επιπλέει στο νερό- πολύτιμα και ακριβά ξύλα με χαρακτηριστικό μαύρο χρώμα. Αν θέλω να φτιάξω κάποια καρδιά ή μια νεκρά φύση από μήλα επιλέγω ένα σπάνιο κατακόκκινο από τη φύση του ξύλο.Ο χρόνος που απαιτείται για την ολοκλήρωση ενός έργου εξαρτάται από το μέγεθος και από την πολυπλοκότητά του. Υπάρχουν έργα που τελειώνουν σε μια μέρα ενώ άλλα τα δουλεύω χρόνια χωρίς να τα έχω τελειώσει ακόμα.
Και σε κόσμημα
Αυτή τη στιγμή τα έργα μου φυλάσσονται στο εργαστήριο που διατηρώ μέσα στα κτήρια της οικογενειακής μας επιχείρησης. Επίσης κάποια έργα βρίσκονται στα χέρια των ιδιοκτητών τους. Κατόπιν παραγγελίας φυσικά μπορώ να δημιουργήσω κάτι που να αντιπροσωπεύει την ιδιοσυγκρασία του ενδιαφερόμενου διατηρώντας τη μοναδικότητά του.
Ο Δημήτρης Ρουσσέτος φτιάχνει ακόμα σφεντόνες
Η αισθητική μου έχει να κάνει με την έκφραση,τη φυσικότητα,τη διαρκή κίνηση και την αρμονία των όγκων. Αν πρόκειται για ρεαλιστικά έργα φροντίζω για τη σωστή αναπαράσταση αυτών. Προσβλέπω στην τελείωση των έργων μου. Δεν επιδιώκω την ομορφιά. Αν διαχειριστώ το υλικό μου σωστά,δουλέψω με μεράκι,δημιουργήσω αρμονία και ισορροπία η ομορφιά φανερώνεται από μόνη της ενίοτε και ως πηγή φωτός».
