Τιμώντας (και) το διεθνιστικό underground
Του Άρη Καραμπεάζη
Καθώς μετά από μέρες πίνω την πρώτη βότκα, που δεν θα με οδηγήσει (μαζί με αρκετές άλλες) σε θεαματική πτώση σε κάποιο βράχο, θέλω να πω κι εγώ με τη σειρά μου 2-3 πράγματα για αυτή την εξαιρετική φάση, που υπό την αιγίδα του αδερφού μας του Φώτη Βαλλάτου, της οικογένειας του, στενής και ευρύτερης, του Καπετάνιου (ένας είναι) και αρκετών άλλων, που δεν τους γνωρίζουμε, αλλά τους βγάζουμε το καπέλο (των Motorhead) όχι μόνο επέστρεψε, αλλά άφησε τους πάντες με το στόμα ανοιχτό.
Δεν ξέρω πόσοι συνειδητοποίησαν ότι μεταξύ ψυχωμένου Αγγελάκα και ξεχασμένου στο διηνεκές Παυλίδη, νέας ηλεκτρονικής εγχώριας σκηνής με Tendts, Gioumourtzina και εξαιρετικούς ανανεωμένους Mech_nimal (που επιτέλους ξεκολλάει από τους Στέρο Νόβα, η σκηνή όχι οι τελευταίοι), φίρμας-Μόνικας, τυπικά σαrawkτικών Planet Of Zeus κ.ο.κ., εμφανίστηκαν δύο σχήματα που ανήκουν στο γνήσιο πυρήνα του underground, όχι του εγχώριου ή του αλλοδαπού, αλλά του διεθνιστικού εκείνου για το οποίο πάντοτε έχουμε λίγο περισσότερο πάθος και ατελείωτο σεβασμό.
Οι personal fav Selofan και οι Τούρκοι αδελφοί μας (και ήρωες πλέον, δυστυχώς, στο άραχνο περιβάλλον που υποχρεώνονται να δρουν) She Past Away, από τα έγκατα μιας σκηνής περιχαρακωμένης αισθητικά, και όχι τυχόν αφελώς ιδεολογικά ή φορμαλιστικά, ακριβώς για να μπορεί να διατηρεί την ισορροπία με την πάρτη της και εμάς τους απέξω οπαδούς της. Σχήματα για τα οποία δεν γράφει κανένα φρηπρες ανάμεσα σε κοκτεηλάκια και λαχματζούν, δεν απασχολούν την χιπ αθηναϊκή καθημερινότητα και λοιπές σαχλαμάρες και τους «φοβούνται» ακόμη και οι promoters με «κάβα». Η παρουσία και μόνο αυτών των δύο εξαιρετικών συγκροτημάτων στο φετινό Σαρίστρα, δείχνει τον δρόμο στους υπόλοιπους, και βάζει στο ίδιο το φεστιβάλ έναν ιδιαίτερα υψηλό πήχη για την επόμενη χρονιά. Πίνετε πολλά υγρά μέρες που είναι, και εμείς εδώ είμαστε. Κόκκαλα υπάρχουν (ακόμη).
Post Saristra Festival Blues
Του Θεοδόση Μίχου
Όλοι μαζί είμαστε πια ένας-ένας, έχει πει ο Βακαλόπουλος κι εγώ το έχω αναπαράξει πολλές φορές γιατί όντως το πιστεύω (αν δεν το πίστευα δεν θα το έκανα intro στο βιβλίο), αλλά είναι μερικές φορές που όλοι μαζί τα καταφέρνουμε και γινόμαστε Ένα, έστω ένα ηρωικά διαλυμένο Ένα, που Κρατάει το Σόου.
Για αυτό και το Saristra ως γεγονός είναι ανυπολόγιστου συναισθηματικού ειδικού βάρους, σαφέστατα μεγαλύτερου από το όποιο Primavera – όχι δεν υπερβάλλω. Γιατί είναι μια ψυχοσωματική δικαίωση κόντρα στο ρεύμα της ματαιότητας και το περιβάλλον αισθητικής ακύρωσης μέσα στο οποίο έχουμε αποδεχθεί πια ότι θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε – και τι άλλο να κάνουμε δηλαδή;
Είναι απλό: Ένα γαλατικό χωριό βγαλμένο από τα πιο τρελά φεστιβαλικά μας όνειρα ζωντανεύει κάθε καλοκαίρι, οπότε μόνο σεβασμός και αγάπη για τους ψυχωμένους Κεφαλονίτες που δεν το βάζουν κάτω.
Νιώθω προνομιούχος που σε κάποιο βαθμό το παρακολουθώ από μέσα όλο αυτό, είτε κατά τη διάρκεια της χρονιάς μιλώντας με τον Φώτη για μπάντες και τα ρέστα και βοηθώντας τον όσο πατάει η γάτα (μου), είτε τις ημέρες του φεστιβάλ, οπότε και ως μουσαφίρης βλέπω τη Βίλα Βαλλάτου (το πιο φιλόξενο σπίτι του νησιού) να μεταμορφώνεται σε πύργο ελέγχου, με τον Φώτη και τον αδερφό του τον Γεράσιμο (εγώ τον λέω Τζέρι, οι περισσότεροι τον λένε Μάκη) να μην σταματάνε να τρέχουν να τρέχουν να τρέχουν, και τη μάνα τους τη Βίκυ με ένα μαγικό τρόπο (που μου θυμίζει τη μάνα μου) να βρίσκεται ταυτόχρονα παντού, πανέτοιμη να δώσει λύσεις σε μικροπροβλήματα σχεδόν πριν καν εμφανιστούν. Τελευταίος αλλά σε καμία περίπτωση έσχατος ο Καπετάνιος που ανάβει τη φωτιά στο μετα-φεστιβαλικό μπάρμπεκιου στην αυλή-magic bus.
Η αντίστροφη μέτρηση για το #saristrafestival2017 έχει ήδη ξεκινήσει.
Ω είν’ ωραία στον παράδεισο!