Στο κέντρο της Αθήνας περπατάω κάθε μέρα. Συχνά προσπαθώ να δω την πόλη σα να την βλέπω για πρώτη φορά. Να εστιάσω σε πράγματα που πιθανώς θα έβρισκα ενδιαφέροντα αν ζούσα κάπου αλλού στην Ευρώπη και ερχόμουν εδώ σαν τουρίστας-φωτογράφος. Πρόσφατα ήρθε από την Νέα Υόρκη ένας πολύ καλός φίλος που έχει ταξιδέψει στο μεγαλύτερο κομμάτι του πλανήτη – για του λόγου το αληθές τον είχα παρουσιάσει εδώ. Στις βόλτες μας εντυπωσιάστηκε από τα graffiti που στολίζουν τους αθηναϊκούς τοίχους αλλά ταυτόχρονα του φάνηκε περίεργο να βλέπει σχεδόν σε κάθε κτίριο, ακόμα και σε πανέμορφα νεοκλασικά, υπογραφές, μουτζούρες ή γράμματα που δεν έχουν καμία σχέση με την τέχνη του δρόμου, κοινώς street art. Ήταν σαν μόλις να προσγειώθηκα μαζί του στο κέντρο και για πρώτη φορά να παρατηρούσα πραγματικά την καθημερινή μου διαδρομή. Το ιστορικό κέντρο με μουτζουρωμένο φόντο και τους ανθρώπους του ως αναπόσπαστο κομμάτι της σύνθεσης. Κάπου εδώ είναι η διαφορά του κοιτάω από το βλέπω, της παρατήρησης και της συνήθειας. Το απόλαυσα.