Κυριακή ξημέρωμα ακολουθώντας τη μουσική που έρχεται από τη Λεωφόρο Δημοκρατίας κοιτάμε το Ικαριώτικο πανηγύρι από ψηλά. Μια απόκοσμη εικόνα. Χιλιάδες ανθρώπων να χορεύουν κυκλικά ενώ από πίσω είναι στοιβαγμένα τα κλασσικά κοντέινερ από τη Maersk ανάμεσα σε λιμανίσιους γερανούς. H πρώτη αντίδραση έρχεται από τον Ν. που απλά αναφωνεί «Αγοραφοβικό σοκ» ενώ κατηφορίζουμε προς τον Αρμό. Τέσσερις η ώρα το πρωί και ο κόσμος συνεχίζει να έρχεται. Το μέρος μαγικό. Ένα μικρό λιμανάκι, με ένα ξεχασμένο από τα 80ς καφενείο όπου έχει λιγοστές ψάθινες καρέκλες στην αποβάθρα πάνω από τις βάρκες. Λίγα μέτρα πιο κάτω η είσοδος για το πανηγύρι. Ξαφνικά πατιέται ένα κουμπί και αφήνεις πίσω σου την αστική αίσθηση που σου είχε αφήσει το Plissken τις μέρες που προηγήθηκαν. Ένας τεράστιος χάρτης της Ικαριάς, ίσως το πιο στενόμακρο νησί μαζί με την Αμοργό, βιολιά (μεταξύ των οποίων και ο σούπερ σταρ του νησιού Νίκος Φάκαρος) και μια τραγουδίστρια να τραγουδάει για τον Αρτεμώνα της Σίφνου και την Ψάθη της Κιμώλου. Και μέσα σου αυτόματα να πατιέται το κουμπάκι της έναρξης του καλοκαιριού. Ο κόσμος μπλεγμένος. Ικαριώτες αλλά και εραστές της Ικαριάς. Ίσως οι δεύτεροι περισσότεροι από τους πρώτους, μιας και σημασία τελικά δεν έχει τόσο η καταγωγή αλλά τα μέρη που νιώθεις σαν το σπίτι σου. Οι Ράχες, το Φράγμα, τα σουβλάκια του Μητσάρα, οι Σεϊχέλες και οι σπηλιές που δημιουργήθηκαν από τα κύματα. Αλλά και μια μυθολογία που κουβαλάει το νησί. Για τα πανηγύρια του, τη ραθυμία του αλλά και για τον παράξενο αυτό τύπο που πέταγε πάνω από το νησί καίγοντας τα φτερά του από την περιέργεια να πάει όσο πιο ψηλά γίνεται. Προσομοίωση πανηγυριού σε αστικό περιβάλλον, και τα τεράστια καζάνια να αδειάζουν στο λεπτό. Ένα γαμοπίλαφο τρέλα και ένα γλυκό ροζέ κρασί που έκανε τη δουλειά του. Φεύγοντας έπαιζαν οι πρώτες νότες από τον Ικαριώτικο χορό.