Μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι βλέπεις πράσινο, πέτρα και κορυφές. Το φως του ήλιου άλλοτε παλεύει να εισβάλει ανάμεσα από τα πανύψηλα δέντρα, άλλοτε σε καίει στο δρόμο για τις κορυφές. Η θερμοκρασία κατρακυλά όσο περνάει η ώρα και ανεβαίνεις το υψόμετρο. Κάπου μακριά ακούς να μπουμπουνίζει και μπορεί σε λίγο να χρειαστείς αδιάβροχο. Όλα είναι πιθανά στο Βουνό των Θεών. Είσαι στον Όλυμπο, είναι θεϊκά.
Αφετηρία μας ήταν τα Γκόρτσια, λίγο πιο πάνω από το Λιτόχωρο και προορισμός το καταφύγιο Πετρόστρουγκα ή Rock Strouga, όπως το ξέρουν οι ορειβάτες.
Το μονοπάτι είναι καλά σημαδεμένο και ακόμη κι αν σηκώθηκες μόλις από την ξαπλώστρα και δεν είχες ποτέ σου ξαναπιάσει μπατόν, τη βγάζεις άνετα. Η τρίωρη διαδρομή κρύβει εκρήξεις ανυπέρβλητης θέας. Η πτώση της θερμοκρασίας γίνεται αισθητή όσο ανεβαίνεις υψόμετρο και χάρη στις πανύψηλες οξιές περπατάς ευχάριστα κάτω από παχιά σκιά. Ωστόσο, δεν συνίσταται σανδάλι αλλά ένα καλό ορειβατικό μποτάκι για το μονοπάτι και οπωσδήποτε να έχεις μαζί σου παγούρι με νερό, καπέλο και γυαλιά ηλίου και κάτι για τις φουσκάλες για το βράδυ. Μέγα λάθος αν το λησμονήσεις. Μέγα.
Κάποια στιγμή θα δεις τις οξιές να αραιώνουν και στη θέση τους υψώνονται τα υπεραιωνόβια Ρόμπολα, ένα χαρακτηριστικό δέντρο του Ολύμπου. Έχεις περάσει τα 1.500 μέτρα και πλησιάζεις στην Πετρόστρουγκα. Σε περιμένει μαγειρευτό φαγητό με κρασί της περιοχής, ζεστή σοκολάτα και wi-fi για να κάνεις το τσεκ ιν σου. Θα μπορούσα και χωρίς αυτό στα όρη και στ’ άγρια βουνά. Υποκύψαμε όμως.
Από το καταφύγιο μπορείς να συνεχίσεις στα μονοπάτια που χάραξε ο Γιόσος Αποστολίδης, ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες ορειβάτες και να συνεχίσεις μέχρι και το οροπέδιο των Μουσών και την κορυφή του Μύτικα. Ο καιρός στο βουνό είναι απρόβλεπτος και τη δεύτερη μέρα ανοίξαμε τα αδιάβροχα και πήραμε μια γεύση από καταιγίδα στις κορυφές του Ολύμπου.
Όσο προχωράς, παρά την κούραση, θέλεις να ανέβεις όλο και πιο πάνω, όλο και πιο ψηλά. Ο Μύτικας είναι μια άλλη υπόθεση με καλύτερη προετοιμασία. Το σαράκι όμως μπήκε. Όλυμπε, θα ξανάρθουμε!
Υ.Γ. Μείνε στο μονοπάτι που γνωρίζεις. Τυχόν συντομότεροι δρόμοι, αν δεν τους έχεις περπατήσει, σημαίνει μπλέξιμο και καθυστέρηση. Άκου που σου λέω.