Σ’ ένα ερειπωμένο χωριό στην άκρη της Αιτωλοακαρνανίας, εκεί που ο Αμβρακικός κόλπος ανοίγει προς το Ιόνιο, ένας άντρας διακρίνεται από μακρυά σε μια καλύβα, η οποία κρατάει ακόμα την στέγη της. Εκεί, στο άνοιγμα της πόρτας, κάθεται και τηγανίζει στο γκάζι μερικές πατάτες.
Λέει: «Έρχομαι καμιά φορά εδώ πάνω, απ’ το χωριό στα πεδινά, γιατί έχει δροσιά και ησυχία. Τώρα φτιάχνω κάτι μικρό να φάω, μεσημέριασε. Λίγες πατάτες, λίγο ψωμί, έχω κι ένα πεπόνι για μετά». Δεν λέει το όνομά του, ούτε αν είναι δικές του οι κατσίκες που βόσκουν τριγύρω.
Κάποια κόκαλα, υπολείμματα από σφαχτά, είναι πεταμένα λίγο πιο μακρυά, στον περίβολο του μικρού σπιτιού. Διάφορα σύνεργα, σύρματα, πριόνια, σακιά, ένα στρώμα διπλωμένο, σουγιάδες και πανιά κρέμονται στα δοκάρια και στους τοίχους. Οι πατάτες είναι λεπτοκομμένες και χρυσίζουν μέσα στο τηγάνι.
Είναι λίγο πριν τη μία το μεσημέρι, ο θόρυβος που κάνουν τα τζιτζίκια είναι το μόνο που ακούγεται στο έρημο χωριό. Μέσα στην καλύβα είναι σκοτεινά και δροσερά, ο ήλιος, απ’ έξω, καίει τις γυμνές πέτρες.