Κάνω βόλτες στη θάλασσα, κοιτάω τα δεμένα ιστιοφόρα, σηκώνω το βλέμμα στα κατάρτια και ονειρεύομαι. Κανείς δεν βάζει περιορισμό στο όνειρο, έτσι δεν είναι; Τα αυτιά μου βουίζουν από τη φωνάρα του Rod Stewart, γιατί ακόμη σήμερα, και τώρα δα να σήκωνα άγκυρα, αυτό θα ήταν το κομμάτι που θα έβαζα στο φόρτε. Σαρανταέξι χρόνια από τότε που βγήκε, κανένα δεν χτύπησε το κύμα του. Κι αν γράφτηκε για ωκεανούς, εγώ το ακούω στο πέλαγο μας.
We are sailing / Stormy waters… σήμερα περισσότερο από ποτέ, από τότε που θυμάμαι τουλάχιστον… Ο κόσμος γυρίζει ανάποδα αλλά η θάλασσα είναι ακόμη εκεί. Μοναδική διέξοδος στο αδιέξοδό μας. Δεν είναι λίγο.
Ψαράδικα, μηχανοκίνητα, ιστιοφόρα, μικρά κρουαζιερόπλοια, βαρκούλες. Στο ηλιοβασίλεμα ή στη ντάλα του ήλιου. Στη συννεφιά ή στην κακοκαιρία. Αραγμένα, κουρασμένα από την ακινησία. Να περιμένουν. Πόσα χρόνια κάνω βόλτες στις προκυμαίες, πρώτη φορά βλέπω τόσα να με κοιτάνε άπραγα. Άλλη εποχή…
Κατάρτια στις παρυφές της πόλης. Αύρα και αλμύρα. Έρημες μαρίνες, άδεια παγκάκια και το θωρηκτό Αβέρωφ επτασφράγιστο. Στο δρόμο του γυρισμού, ένα κλικ μέσα από το αυτοκίνητο, να παγώσει την ομορφιά του δειλινού πριν ξαναμπώ στους τέσσερεις τοίχους.
Μαρίνα Δέλτα, πλατεία Νερού, εκεί που κάποτε, τόσα βράδια καλοκαιρινά, πηγαίναμε για συναυλίες. Τώρα μόνο τα αποτυπώματα γκραφίτι το δηλώνουν.
Μαρίνα Φλοίσβου, εκεί που κάποτε πηγαίναμε για παγωτό και σινεμά. Με τις ταινίες να μυρίζουν θάλασσα.
Μαρίνα Αλίμου, εκεί που κάποτε πηγαίναμε για ποτάκια – πολλά. Και ρίχναμε κάτι χορούς μετά…
Είναι μακριά αυτό το κάποτε;
Πείτε μου.