Καμένα Βούρλα, Μέθανα, Λουτράκι. Πάλαι ποτέ θέρετρα της αθηναϊκής αστικής τάξης, ξενοδοχεία και λουτρά απευθυνόμενα στους εύπορους του ’50 και του ’60, που αναζητούσαν την αναβάπτιση σε μια καλύτερη, πιο εύρωστη εκδοχή του εαυτού τους.
Σήμερα στέκουν σαν καλοκαιρινές εκδοχές μιας ήδη χιλιοπαιγμένης νοσταλγίας, κάπως σαν τις ασπρόμαυρες ταινίες που είχαν γυριστεί εκεί. Για εμάς, που ως παιδιά προλάβαμε κάτι απ’ την αίγλη τους, στα βαθιά ’70ς και τις αρχές των ’80ς, τα απομεινάρια της από καιρό οξειδωμένης τους αισιοδοξίας υπενθυμίζουν γλυκόπικρα τη δική μας αρχόμενη παρακμή. Μια εντελώς προσωπική ανασκόπηση.
Απομένουν οι εικόνες της θερινής ραστώνης όπως τη μάθαμε τότε, με ηλικιωμένους, μεσόκοπους και μικρά παιδιά (νέους όχι τόσους) παραταγμένους μαζί σε μια ανέφελη ακινησία, που μοιάζει να κάνει ακόμα και τον ίδιο το χρόνο να σταματάει – έστω και για λίγες μονάχα εβδομάδες. Για κάποιους ακόμα κι αυτό μπορεί να είναι σωτήριο…