Τα καλοκαιρινά ανάκτορα της πρώην βασιλικής οικογένειας στο Τατόι είναι μέρος της ξεχασμένης εικονογραφίας της σκοτεινής ιστορίας της σύγχρονης Ελλάδας. Όπως η ελληνική ιστορία είναι θαμμένη κάτω από πλήθος βαθυστόχαστων αναλύσεων και πολιτικών αφορισμών, έτσι κι αυτά βρίσκονται θαμμένα κάτω από την αέναη επεκτατικότητα του φυσικού στοιχείου πάνω στα ανθρώπινα έργα. Είναι η απαρέγκλιτη μοίρα κάθε ιστορίας που δεν ακούγεται, να κυλιέται στις λάσπες της λήθης, μια και η συλλογική συνείδηση είναι μια πολύ ρηχή υπόθεση που αφορά μόνο τα σύμβολα του καθαγιασμού του έθνους και όχι κρυμμένους σκελετούς σε ντουλάπες, σύμφωνα με τον αγγλοσαξωνικό ιδιωματισμό.
Σκελετοί και ντουλάπες λοιπόν, και ρημαγμένα παλάτια τυλιγμένα στη σιωπή πυκνόφυλλων κισσών, μισόκλειστες πόρτες που τρίζουν, τάφοι βασιλιάδων και μικρών παιδιών ανέγγιχτοι σε σκοτεινές μεριές του δάσους, έρημοι κήποι με μαρμαρένιες σκάλες που οδηγούν σε ανεξιχνίαστα μονοπάτια, όλα αποτελούν το τέλειο σκηνικό ενός καλογυρισμένου θρίλερ εποχής, αν εμείς οι Έλληνες είχαμε περισσότερη φαντασία στο να πλάθουμε ιστορίες, παρά μια άρρωστη επιθυμία να αποτελούμε συνεχώς κομμάτι της Ιστορίας.