Αυτές τις μέρες η Αθήνα έχει τις πιο ανακατεμένες μυρωδιές από οποιαδήποτε εποχή του χρόνου. Σε μια μικρή διαδρομή στο ιστορικό κέντρο, μπερδεύονται τα μπαχαρικά με τα λουλούδια, οι φρέσκιες λεβάντες με τα πράσινα σαπούνια, τα παλιά ξύλα των επιπλοποιών με τους λεμονανθούς, το καυσαέριο με το τζατζίκι απ’ τα σουβλατζίδικα και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς. Ακόμα και χαμομήλι μπορεί να μυρίσει ξαφνικά εκεί που περπατάς και η άκρη του ματιού σου να το δει να ξεφυτρώνει ανάμεσα στα πεζοδρόμια. Η φωτογραφική μου διαδρομή ξεκίνησε από τα Πετράλωνα μετά Γκάζι, Θησείο, Μοναστηράκι, Ψυρρή, Ομόνοια, Πανεπιστημίου, Σύνταγμα. Κοντά στην Ομόνοια με πλησίασε μια γυναίκα γύρω στα πενήντα ντυμένη με λευκό πουκάμισο και ένα κόκκινο τριαντάφυλλο καρφίτσα στο πέτο. Με ρώτησε τι φωτογραφίζω, είπα την Άνοιξη όπου αυτή υπάρχει τριγύρω. Είπε ότι το όνειρό της ήταν να γίνει φωτογράφος και μετά είπε. «Αν ήμουν φωτογράφος θα φωτογράφιζα τα μπαλκόνια των Αθηναίων. Παίρνω το λεωφορείο κάθε μέρα για να πάω στην δουλειά μου και περνάω από την Αχαρνών. Σε όλη τη διαδρομή κοιτάζω τα μπαλκόνια και φαντάζομαι τα σπίτια στο εσωτερικό τους. Από το μπαλκόνι καταλαβαίνεις ποιος ζει στο σπίτι. Τι άνθρωπος είναι. Αν είναι αισιόδοξος αν είναι σχολαστικός, τακτικός, υπερβολικός αν έχει παρατηθεί απ’ την ζωή αν ζει με πάθος. Έτσι, κοιτάζω και φτιάχνω ιστορίες». Σκέφτηκα το δικό μου μπαλκόνι και τα συμπεράσματα που θα μπορούσε κανείς να βγάλει αν το έβλεπε από το λεωφορείο. Συμπεράσματα δεν έβγαλα αλλά άρχισα να κοιτάζω λίγο συχνότερα ψηλά.