Καιρό τώρα, με φίλους, σχεδιάζαμε ένα ποδηλατικό ταξίδι στη Θεσσαλονίκη. Τελικά, ύστερα από αρκετές αναβολές, καταφέραμε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και με τα track bikes μας παρέα, ανηφορίσαμε προς τα εκεί το περασμένο Σαββατοκύριακο. Οι πόλεις είναι όμορφα μέρη για να ποδηλατεί κανείς, το τερέν αλλάζει δραστικά και λίγο πολύ αποκαλύπτονται όλα εύκολα, αρκεί να υπάρχει ένα ζευγάρι λάστιχα και ένα google maps app. Για τους αστικούς ποδηλάτες της Αθήνας, η Θεσσαλονίκη, τα στενά και η ποδηλατική κουλτούρα της, φαντάζουν (και είναι) εξαιρετικά ενδιαφέροντα. Η πόλη άλλωστε έχει «δουλέψει» προς όφελος της ποδηλατικής σκηνής της, πολύ περισσότερο απ’ όσο η Αθήνα (τηρουμένων των αναλογιών πάντα).
Η παραλία που έχει μόλις ανοίξει, έχει δεχθεί λιτές και ουσιαστικές παρεμβάσεις, συμπεριλαμβανομένης μιας λωρίδας «ταχείας» κυκλοφορίας ποδηλάτων (την οποία πεζοί, καροτσάκια, ποδηλατάκια, μαμάδες, μπαμπάδες, παππούδες, σέβονται μένοντας εκτός), αλλά και την προσθήκη απλών και καλαίσθητων stand ποδηλάτων, με αρκετούς ποδηλατόδρομους να δουλεύουν κανονικά (παράδειγμα η Αγ. Δημητρίου, στο Καυτατζόγλειο). Καθαρή και σημαντικά πιο συμμαζεμένη στα μάτια μας σε σχέση με το παρελθόν, η Θεσσαλονίκη εμπνέει για ποδήλατο.
http://vimeo.com/88048858
Η βόλτα της Παρασκευής (η οποία έχει οργανωθεί από το Thessaloniki Fixed Gear), ξεκινάει από την Καμάρα όπου θα συναντήσουμε αρκετούς φίλους. Γενικά, βόλτες στην Θεσσαλονίκη γίνονται αρκετές όπως και στην Αθήνα, οι περισσότερες όμως είναι αργές (εξαιτίας της μαζικότητας), ενώ αυτή της Παρασκευής είναι πιο γρήγορη και παρεΐστικη.
Το “talk of the ride” είναι ότι θα πάμε Πανόραμα που έχει ανηφόρα για να τεντώσουμε. Εμείς που είμαστε από την Αθήνα, έχουμε συνηθίσει στους πολλούς λόφους, αφού για να πάμε σπίτι μας περνάμε εύκολα δυο-τρεις, οπότε δεν μας πειράζει και πολύ. Τα σχέδια όμως στην πορεία αλλάζουν και αποφασίζεται τελικά να πάμε Δυτικά. Η πόλη έχει πολύ ωραίες διαδρομές και κεντρικά αλλά και στα προάστια και μόλις σε 8 χλμ. από το κέντρο φτάνουμε στην εξοχή και ποδηλατούμε συνολικά, 25 ποδήλατα και βάλε. Φτάνουμε στη Θέρμη και συζητάμε αν θα πάμε νυχτιάτικα μέχρι το φράγμα. Φανταστική ιδέα αλλά λίγο οι μπύρες (των οποίων χάσαμε το λογαριασμό), λίγο ο Θέμης που χώθηκε ατόφια προς τον τεράστιο τοίχο στην πλατεία, αφήνοντας όλο το ride να φωνάζει κρατώντας τις μπύρες ψηλά, σταματούν οποιαδήποτε προσπάθεια. Ο κύβος ερρίφθη: πάμε για πίτσες πίσω στο κέντρο.
Την επόμενη ημέρα ο καιρός είναι καλός και ανυπομονούμε να βγούμε βόλτα στους δρόμους παρέα με τα παιδιά από εδώ, να πιούμε κάνα καφέ –στη Θεσσαλονίκη είμαστε τι διάολο– και γενικώς να μαρσάρουμε στους δρόμους δίπλα στα αμάξια. Μην ξεχνάμε ότι η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη που γέννησε και μεγάλωσε τον θρύλο των “mashers”, Αντόνογλου, τον Κόκκινο Δαίμονα όπως τον αποκαλούν. Σαν να το είχα τάμα, με το που ξυπνάω το πρωί και ανοίγω την εξώπορτα στην Τσιμισκή, βλέπω μία σιλουέτα ντυμένη στα κόκκινα, με τριάκτινη μπροστά και ταψί πίσω, τριαθλητικό κράνος και αερόμπαρες, να κάνει ορθοπέταλο. Ναι, μπροστά μου βρίσκεται ο Κόκκινος Δαίμονας αυτοπροσώπως! Ένα χαμόγελο σεβασμού και δέους ζωγραφίζεται στο πρόσωπό μου και καβαλάω το ποδήλατο μου για να συνεχίσω το δρόμο μου.
Φτάνοντας στον Λευκό Πύργο, σταματάμε για να απολαύσουμε για λίγο τη λιακάδα στα γρασίδια της νέας παραλιακής, συντροφιά με φρέντο και μπουγάτσα. Αθηναίοι και Θεσσαλονικείς, σαν ένα μεγάλο track bike mass, ξεχυνόμαστε στους γύρω δρόμους του κέντρου. Οι ώρες περνούν κι εμείς έχουμε βαλθεί να λύσουμε όλες τις διαφορές Βορρά-Νότου αλλά και το μεγάλο ερώτημα χρόνων: “σουβλάκι ή καλαμάκι”;
Μετά από καμιά ώρα τολμηρών skid και μεγάλης ταχύτητας, αποφασίζεται με συνοπτικές διαδικασίες ότι έφτασε η ώρα για φαΐ. Μερικά πράγματα σε αυτή τη ζωή δεν αμφισβητούνται. Δύο από αυτά είναι ότι ο Chris Hoy κερδίζει το κέιριν και ότι η μάσα στη Σαλούνγκα, είναι ντούκι. Η επιλογή αυτή τη φορά είναι το μικρό κουτούκι της Γιαννούλας, στην Κασσάνδρου, κλασσικό και διαχρονικό.
Τελικά η Θεσσαλονίκη είναι κατάλληλη πόλη για ποδήλατο; Σίγουρα έχει κάνει μερικά βήματα παραπάνω από την Αθήνα, η οποία φαίνεται να βρίσκεται σε δημιουργική νάρκη. Η χρήση του ποδηλάτου στην πόλη δεν χρειάζεται απαραιτήτως μεγαλεπήβολα σχέδια υποδομών και τεχνικών έργων, μόνο μερικές απλές παρεμβάσεις και αρκετή όρεξη. Ίσως όταν ο καιρός μαλακώσει, κάποια ημέρα με λιακάδα και καλή παρέα, κάποιοι να πάρουν απόφαση να βγάλουν το ποδήλατο από το υπόγειο. Ίσως και να του φιξάρουν το γρανάζι. Διάθεση να υπάρχει και οι λεωφόροι είναι δικοί σας.
* Ο Άγις Κολύβας είναι ιδιοκτήτης του καταστήματος Fixed Gear 48×17 Cycles (Βεΐκου 2, Κουκάκι, τηλ: 210 9225 488, www.48×17.com). Κόκκινος Δαίμονας: http://www.youtube.com/watch?v=rr-LbZPdWIE&list=UUucCpuO6cZveEsGnRWozo0Q