Ρωτήσαμε 100 ανθρώπους, όπως θα ‘λεγε και ο Βλάσσης στις τηλεοπτικές «Κόντρες» και μας απάντησαν ποια είναι η αγαπημένη τους πόλη και γιατί. Ήρθε η ώρα να τους δώσω στεγνά. Και κυρίως, να τους υπενθυμίσω να κλείσουν εγκαίρως αεροπορικά εισιτήρια για τον αγαπημένο τους προορισμό, διότι οι τιμές τους έχουν προσεγγίσει την κορυφή του Έβερεστ.
Βιέννη
Όσοι πέρασαν τέλεια στο Erasmus, μισομεθυσμένοι όλη τη μέρα, στο ‘να χέρι η μπυρούκλα, στ’ άλλο χέρι η μηλόπιτα./ Αυτοί που λατρεύουν την καφεποσία, από τη στιγμή που θα διαβούν το κατώφλι του καφέ με τις ξύλινες επιφάνειες, μέχρι το δευτερόλεπτο που θα καταπιούν το τελευταίο κομμάτι τάρτας, ξεπλένοντάς το με καφέ φίλτρου σε αφρό γάλακτος./ Απόφοιτοι ωδείων που έχουν ως χόμπι την επίσκεψη σε μουσεία μουσικών οργάνων και σε κοιτάνε με το φρύδι σηκωμένο αν τους πεις ότι δεν ξέρεις τί είναι το τσέμπαλο./ Πού να ξέρει ο άλλος τί είναι το τσέμπαλο, εσύ δηλαδή ξέρεις τι είναι το «πορομπετόν»;
Κοπεγχάγη
Όσοι βλέπουν δανέζικες σειρές, όπως το Borgen, το Forbrydelsen και ό,τι άλλο τελειώνει σε ‘-sen’ και λιγουρεύονται τα danish rolls σε όλη τη διάρκεια των επεισοδίων, ρίχνοντας όμως κι ένα βλέφαρο στα κτίρια («χαριτωμένα είναι, μωρέ», αλλά τα rolls περισσότερο).
Ρώμη
Πρώην φοιτητές στην Ιταλία, που, αν είναι φίλοι σου, σε έχουν εξαναγκάσει τουλάχιστον μια φορά να δοκιμάσεις σπαγγέτι με κουνουπίδι./ Αγαλματολάγνοι, συντριβανολάγνοι και γενικώς όσοι παθαίνουν ντουβρουτζά με τα μεγάλα πέτρινα λαξεμένα πράγματα./ Όσοι αγαπούν τη μόδα (τη flashy κυρίως) και τους αρέσει να κάθονται σ’ ένα παγκάκι με πασατέμπο και να χαζεύουν διερχόμενους Ιταλούς και Ιταλίδες. Όσοι επίσης αγαπούν τη μόδα και τους αρέσει να δακρύζουν μπροστά από βιτρίνες για χάρη πανάκριβων δερμάτινων ειδών που δε θα καταφέρουν να αποκτήσουν ποτέ σε τούτη τη ζήση./ ΜΑΚΑΡΟΝΙΑ./ ΠΑΓΩΤΟ.
Παρίσι
Κάτοχοι DALF που βγήκαν για πρώτη φορά εκτός Ελλάδας στα 18 τους, νόμιζαν ότι προσγειώθηκαν στον ομφαλό της γης κι από τότε αναφέρονται στο Παρίσι σα να είναι το χωριό τους, η Ζάτουνα. Που, φυσικά, το ξέρουν καλύτερα από τον Ολάντ. Είναι οι ίδιοι που, όταν τους λες «θα πάω Παρίσι», δεν προλαβαίνεις να ολοκληρώσεις τη φράση σου και πετάγονται «δεν πιστεύω να μείνεις στο Marais;». Όπου θέλω θα μείνω./ «Μουσειάκηδες» που θέλουν την πόλη την ίδια να είναι μουσείο και δεν πατάνε το πόδι τους προς τη Defense, για κανένα λόγο./ Όσοι έκαναν μεταπτυχιακό εκεί και δεν τους πείραξε που, για ν’ αναπνεύσεις μόνο, χρειάζεσαι ένα δεκάευρω (πανέμορφο το ρημάδι, αλλά πανάκριβο)./ Όσοι πήγαν ταξίδι με το έτερόν τους ήμισυ και κυνηγούσε ο ένας την άλλη στις όχθες του Σηκουάνα χωρίς ντροπή (και καλά έκαναν).
Λονδίνο
Θεατρόφιλοι, κάτοχοι αυτογράφων δια χειρός Κέβιν Σπέϊσι, Κένεθ Μπράνα και Μπένεντικτ Κάμπερμπατς./ Κάθε κακομοίρης που βγήκε πρώτη φορά εκτός Ελλάδας στα 22 του, νόμιζε ότι προσγειώθηκε στον ομφαλό της γης κι από τότε αναφέρεται στο Λονδίνο σα να είναι το χωριό του, η Ανώπολη Σφακίων. Που, φυσικά, το ξέρει σαν την παλάμη του (και σαν την παλάμη που ανοίγω τώρα, όποιος μπορεί να τη δει, με πέντε δάχτυλα)./ Όσοι έχουν ίσια μαλλιά και μπορούν να τριγυρνάνε στην πόλη χωρίς τoν καημό του drizzling, δηλαδή όχι όπως η Μόνικα στα Barbados./ Όσοι δεν έχουν πάει με το έτερόν τους ήμισυ, αλλά δεν πρόκειται να πάνε έτσι κι αλλιώς, μέχρι να παίξει ο Μπένεντικτ τον Άμλετ, σε ενάμιση χρόνο από σήμερα, καλά να είμαστε./ Αυτοί που τους αρέσει στ’ αλήθεια ο κοσμοπολιτισμός του, δεν τους ενοχλεί το συγκοινωνιακό χάος κι οι αποστάσεις κι έχουν ακούσει εκεί τουλάχιστον 3 αγαπημένες μπάντες τους, πηγαίνοντας επί τούτου.
Κωνσταντινούπολη
Όσοι δεν έχουν καμία καταγωγή από το συγκεκριμένο μέρος, ωστόσο μόλις πατήσουν το πόδι τους αισθάνονται μια γλυκιά νοσταλγία και θέλουν να τα μπήξουν, ατενίζοντας τον Κεράτιο Κόλπο./ Κοιλιόδουλοι που λατρεύουν τα πυργάκια από σιροπιαστά στις βιτρίνες της Ιστικλάλ και μπορούν να τα χαζεύουν για ώρες, καθώς τρέχουν τα σορόπια από την κορφή των μπακλαβάδων στα ταψά./ Όσοι αισθανόμαστε σα να είμαστε στο σπίτι μας, ενώ δεν είμαστε, τεχνικά μιλώντας, και μας αρέσει ο κόσμος, που παραμένει ευγενικός κι εξυπηρετικός, μέσα στη φτώχεια και τα προβλήματά του./ 50κάτι μανάδες, ερωτευμένες με τον «Εζέλ».
Βαρκελώνη
Νέο-χίπηδες που ορκίζονται στον Αλμοδοβάρ, στο μουστάκι της Πενέλοπε Κρουθ και στην ανάπλαση των Ολυμπιακών Αγώνων του 1992./ Πριμαβερίστες που έχουν περάσει λουκούμι στο φεστιβάλ επί πολλούς Μάηδες, όσο εμείς οι υπόλοιποι προσπαθούσαμε να μη δουλέψουμε έστω την Πρωτομαγιά (insert «στεναγμός»)./ Αρχιτέκτονες που πάνε και ξαναπάνε για να δούνε Gaudi, ενώ ξέρουν ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να εμπνευστούν όπως επιθυμούν από το έργο του αείμνηστου και να φέρουν την πρωτοτυπία στον κλάδο τους.
Λάρισα
Γαλακτοβιομήχανοι με καινοτόμες ιδέες στα βρεφικά προϊόντα, μέτοχοι της ΑΕΛ, ιδιοκτήτες τρίπατων εξοχικών στον Πλαταμώνα, που παρουσιάζουν τεράστια αντοχή σε θερμοκρασίες Σαχάρας.
Ηράκλειο
Μύωπες, που έχουν περάσει όμορφα φοιτητικά χρόνια στο Πανεπιστήμιο ή το ΤΕΙ Κρήτης. Αλλά κυρίως μύωπες.
Εδιμβούργο
Χαλαροί τύποι, δικοί μας άνθρωποι, με μια αδυναμία στα κάστρα και τα τηγανητά φαγητά. Εντάξει, λίγο και στο πράσινο. Και στο ουίσκι. Αλλά βασικά στα τηγανητά (δεν έχω πάει, έτσι μου είπαν, έτσι σας λέω). Ωραίοι άνθρωποι, σε κάθε περίπτωση.
Βρυξέλλες
Αρνούμαι να σχολιάσω, πάρτε κάποιος στο Torchwood, έχουμε ένα άλιεν ανάμεσά μας.
Αθήνα
Πάρα-πολύ-φίλοι μου city rats, με την καλή έννοια φυσικά, που δεν τους ενδιαφέρει η ασχήμια πολλών σημείων της πόλης, αλλά η ομορφιά άλλων. Και δεν εννοώ την Ακρόπολη και την Πλάκα. Εννοώ την «ομορφιά της ασχήμιας». Πολύ βαθύ, ομολογουμένως (όχι), αν το κατάλαβες, μπορούμε να συζητήσουμε και για τις επιπτώσεις της Νεάπολης Λυκαβηττού στη δισκοπάθεια./ Ερωτευμένοι με το «αττικό φως», που ζουν σε συμπαθητικά σημεία του κέντρου, με εύκολη πρόσβαση στις συγκοινωνίες και χωρίς Ι.Χ., που πάει πακέτο με τον καημό «πού να το παρκάρω πάλι»./ Όσοι έχουμε περάσει αμέτρητες ώρες περπατώντας στους αθηναϊκούς δρόμους, χωρίς κάποιο λόγο. Ή μάλλον, επειδή είχε καλό καιρό και ωραία μουσική στο mp3 player.
Μπρυζ
Όσοι δεν έχουν δει το In Bruges ή δεν τους είχε πιέσει πολύ ο πατέρας τους να σπουδάσουν στο Βέλγιο ή γενικά είναι πάρα πολύ καλόβολοι άνθρωποι, που τους πετάς μια βάφλα, ένα κομιξάδικο κι ένα ρυάκι ανάμεσα σε πέτρινα κτίρια και γίνονται ευτυχισμένοι. Πάντα τέτοια εύχομαι.
Βερολίνο
Άνθρωποι που δεν κρυώνουν./ Όσοι αντέχουν να ακούνε τα γερμανικά, δεν τους ενοχλεί η μουρτζουφλίαση πολλών ντόπιων και ταυτόχρονα δεν κρυώνουν./ Οι «πρώτοι Έλληνες χίπστερς» (όπως «οι πρώτοι Έλληνες άποικοι στις Συρακούσες») που δεν αλλάζουν εύκολα γνώμη και τους αρέσει η πόλη για το βιομηχανικό της στυλ, τη μουσική σκηνή της και τις εστίες τέχνης. Α, και που δεν κρυώνουν./ Όσοι τρελαίνονται με τα πάρκα και δεν κρυώνουν, όταν κάθονται σ’ αυτά για πικνίκ και διάβασμα./ Όσοι πιστεύουν ότι το Βερολίνο έχει άπειρες επιλογές και ζεις όπως θέλεις σ’ αυτό, αλλά το πιστεύουν γιατί βασικά δεν κρυώνουν.
ΥΓ. Κανείς δεν απάντησε τη Νέα Υόρκη. Η αλήθεια είναι πως, με 10 μέρες περιήγηση, δε μπορείς να πεις ότι είναι η αγαπημένη σου πόλη, παρότι το ψυχανεμίζεσαι ότι μπορεί να γίνει. Αν και «πόλη», εδώ που τα λέμε, είναι αυτή που την είπαν έτσι: η «Πόλη».