Στην αρχή του Ιουνίου οργανώθηκε στην Ιταλία -από κάποιους μυστηριωδώς ονομαζόμενους «Track Bike Total War»- το πιο ακραίο fixed gear άτυπο race που έχουμε ακούσει ποτέ. Mιλήσαμε με τον Θέμη Αντωνιάδη που όχι μόνο ταξίδεψε μέχρι εκεί, αλλά κατέκτησε και την 3η θέση.
Ο Θέμης Αντωνίου.
Η γνωριμία με τους Track Bike Total War έγινε τον Οκτώβριο του 2014 στο Carpi της Ιταλίας, λίγο πριν το Aerodrome Criterium event. Είχαμε ταξιδέψει πέντε άτομα από Αθήνα για να συμμετάσχουμε στον αγώνα, εκείνον που διοργάνωνε ο φίλος Francesco Martucci στην πόλη του το Carpi, λίγο πιο έξω από το Bergamo. Στην Βόρεια Ιταλία τα τελευταία χρόνια η εξέλιξη της σκηνής είναι αλματώδης καθώς η καρδιά των fixed gear criterium χτυπάει εκεί δυνατά. Η άνθηση που περιμέναμε στο άθλημα γίνετε ευτυχώς δίπλα στο σπίτι μας και όχι στο Σαν Φρανσίσκο, Νέα Υόρκη ή Τόκυο όπως θα ήταν αναμενόμενο.
Οι Τrack Bike Total War είναι ένα project/παρέα με αισθητική σκοτεινή, εμπνευσμένη από τα βουνά και την black metal μυθολογία, ενώ πατάει γερά στην ιστορία της ποδηλατικής κουλτούρας της Ιταλίας. Το ξέρω ότι είναι παλαβή μίξη πραγμάτων – αυτό σκεφτήκαμε και εμείς – αλλά είναι σίγουρα κάτι που θα θέλαμε να υποστηρίξουμε. Φύγαμε από την Ιταλία και κρατήσαμε επαφή. Όταν στα μέσα Μαρτίου ήρθε ένα mail στο inbox του 48χ17 για ένα Τrack Bike Total War event, δεν μπορούσαμε να αρνηθούμε την συμμετοχή.
Το «Ragnarok», όπως ονομάζεται το event, είναι ένας αγώνας με ποδήλατα πίστας (αλλιώς track ή fixed gear). Είναι υποχρεωτική η απουσία φρένων, ενώ το πάτημα είναι ελεύθερης επιλογής. Ο αγώνας καλύπτει μια απόσταση 53 χλμ. με 2145 υψομετρικά. Με λίγα λόγια ανεβαίνεις ένα βουνό, πέφτεις στην άλλη μεριά και γυρνάς πίσω με τον ίδιο τρόπο. Aν σκεφτείς ότι αυτό γίνεται με μία ταχύτητα, σταθερό γρανάζι και χωρίς φρένα… ε, είναι λίγο metal! Δυστυχώς δεν καταφέραμε να ταξιδέψουμε όλοι μαζί παρέα αυτή την φορά, μιλήσαμε όμως με τον Θέμη πριν (για τις προσδοκίες) αλλά και μετά (για τις εντυπώσεις) από το ταξίδι του. Ορίστε λοιπόν μια συνέντευξη/ σάντουιτς.
ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ
Η κατάσταση είναι λίγο μπερδεμένη. Πες μας κατ’ αρχάς τι σημαίνει το όνομα «Ragnarok»; Στη Σκανδιναβική μυθολογία, «Ragnarok» είναι μια σειρά γεγονότων, περιλαμβανομένης της υπέρτατης μάχης των θεών, η οποία θα έχει ως αποτέλεσμα την καταστροφή του κόσμου όπως τον ξέρουμε. Είναι κάτι αντίστοιχο της χριστιανικής αποκάλυψης.
Σε ποιο βουνό/τοποθεσία γίνεται η φάση; Σε ποιο αεροδρόμιο πετάς; Και τι είναι αυτό, αγώνας, μια συνάντηση φίλων, group ride/bombing; Το race γίνεται στη Biella της Ιταλίας, περίπου μιάμιση ώρα από το αεροδρόμιο Malpensa, στο Μιλάνο. Η φάση είναι ένα get together από τους πιο σκληροπυρηνικούς της φάσης fixed gear bombing, με τα έπαθλα να σπρώχνουν λίγο παραπάνω το event από άποψη ανταγωνισμού.
Το visual imaging του event περιλαμβάνει ασπρόμαυρες φωτογραφίες, βουκολικά σκηνικά, σπαθιά, μασκοφορεμένους και μια αισθητική τουλάχιστον σκοτεινή. Πως κολλάει αυτό με το ποδήλατο που έχουμε συνηθίσει, και πόσο μάλλον με τα πολύχρωμα «φιξάκια»; Το event απεικονίζει ξεκάθαρα το ύφος και τη στάση που έχουν καθιερώσει οι Track Bike Total War πλέον στα interwebs, το οποίο διαφέρει σε πάρα πολλά επίπεδα με αυτό που έχουμε συνηθίσει στην, παρακμάζουσα πλέον, ελληνική track σκηνή. Απευθύνονται, καθαρά, σε αυτούς που αγαπούν τα ποδήλατα πίστας χρησιμοποιώντας τα μέσα και έξω από το φυσικό τους περιβάλλον (την πίστα δηλαδή), και που -σε αντίθεση με τον μέσο fixie dude- τα θεωρούν κάτι παραπάνω από άλλο ένα fashion accesory.
Σε μια σκηνή που συνεχώς εξελίσσεται, είναι σημαντικό κατά την γνώμη μου να βλέπουμε νέες καταστάσεις. Δηλαδή όπως αυτό που προσπαθήσαμε με το 1896 Classic Marathon Race Revival στην Αθήνα και αυτό που κάνουν οι Track Bike Total War με το Ragnarok. Ωραία τα criterium αλλά πόσα πια να γίνουν; Δεν νομίζεις ότι η σκηνή χρειάζεται πλουραλισμό; Σίγουρα έχουμε μείνει πίσω όσον αφορά τη πολυχρωμία των events. Θα ήταν ωραίο να γινόντουσαν διαφορετικά και πιο fun events συχνότερα, αλλά αυτό χρειάζεται προσπάθεια τόσο από τους διοργανωτές όσο και από τους ποδηλάτες αλλά και από τους υποστηρικτές/χορηγούς. Όσον αφορά την Ελλάδα:tι να το κάνεις, πχ, αν ο διοργανωτής παλεύει να φέρει ποδηλάτες από το εξωτερικό για να ανεβάσει τη φάση του marathon και του κάθε event, και δεν παίρνουν μέρος άτομα από εδώ γιατί απλά βαριούνται και ο χορηγός είναι απών από την προσπάθεια.
Μια που είπαμε για το 1896 Classic Marathon Race Revival, τότε είχες πάρει την τέταρτη θέση. Τώρα ποιος είναι ο στόχος σου για το Ragnarok; Πιστεύεις ότι θα είναι ανταγωνιστικό ή συναγωνιστικό event αν λάβεις υπόψη σου και τα πολλά και σωστά prizes; Σε κάθε event που συμμετέχω πηγαίνω με σκοπό να δώσω τη καλύτερη δυνατή επίδοση. Θα ήθελα να πιστεύω ότι θα έχει περισσότερο συναγωνιστικό ύφος παρά ανταγωνιστικό, αλλά με τέτοια (άρρωστα) έπαθλα μάλλον θα γίνει σφαγή στις κατηφόρες!
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Πες μας λοιπόν για τις εντυπώσεις σου από τον αγώνα. Πόσες συμμετοχές υπήρχαν, σε τι επίπεδο ήταν οι υπόλοιποι συμμετέχοντες και από ποιες χώρες προήλθαν; Ο αγώνας ήταν απλά ακραίος! Συμμετείχαν γύρω στα τριάντα άτομα από διάφορα level, από απλούς commuters με καλάθια μπροστά μέχρι racers με τα τελευταία διαστημικά αλουμινένια frames της αγοράς. Οι αναβάτες προέρχονταν από Αμερική, Ελλάδα, Ελβετία και οι περισσότεροι φυσικά από Ιταλία.
Το course απ’ ότι ξέρουμε ήταν ένα παλιό stage του Giro di Italia. Τι υψομετρικό είχε, πόσα χιλιόμετρα είχε ο αγώνας και πως ήταν γενικά το set up του αγώνα; Όντως, το πρώτο κομμάτι της διαδρομής ήταν ο τερματισμός του τελευταίου stage του Giro di Italia τα προηγούμενα χρόνια. Συνολικά ο αγώνας είχε πάνω από 2000 υψομετρικά, περίπου 50 χιλιόμετρα με τα 23 να είναι κατηφόρα! Το στήσιμο του αγώνα ήταν απλό: ξεκινούσες από την πόλη της Biella, με ένα χαρτη/manifest τον οποίο έπρεπε να σου υπογράψουν στη μέση του αγώνα. Ο πρώτος που θα παρέδιδε το χάρτη του στον τερματισμό θα ήταν ο νικητής.
Κέρδισες την τρίτη θέση ανάμεσα στους καλύτερους μπόμπερς της φάσης. Περίμενες τέτοια θέση; Πως εξελίχθηκε ο αγώνας; Προπονήσεις δεν είχα κάνει καθόλου, όπως άλλες φορές που ετοιμαζόμουν για αγώνες στην Ιταλία. Πέρα από τις υποχρεώσεις της σχολής μου/δουλειάς που δεν μου άφηναν και πολύ χρόνο, αυτό το event το είχα στο μυαλό μου σαν κάτι τελείως διαφορετικό, κάτι original και true που μου θύμιζε τα πρώτα μου χρόνια καβαλώντας το track ποδήλατο μου στην Αθήνα. Τότε ούτε που μου περνούσε από το μυαλό η έννοια της προπόνησης. Απλά έβγαινα για ποδήλατο όσο γρήγορα άντεχα, όσο πιο μακρυά μπορούσα. Ο αγώνας διαχωρίστηκε από την αρχή σε 2 group, εκ των όποιων το πρώτο ξεκόλλησε με πολύ γρήγορο ρυθμό και εγώ φυσικά το ακολούθησα για να κρατήσω επαφή με την κορυφή. Όσο προχωρούσε ο αγώνας τόσο ξεκαθάριζαν και οι θέσεις, καθώς ο Αμερικανός rider της unknown είχε επιλέξει σωστό και ελαφρύ πάτημα προσπαθώντας να μεγαλώσει το κενό στην ανηφόρα λεπτό με λεπτό. Εγώ κολλημένος στη πίσω ρόδα ενός πολύ δυνατού φίλου messenger απο το Mιλάνο, έδωσα ότι είχα, χρησιμοποιώντας ακόμα και την τελευταία μυική ομάδα που είχα διαθέσιμη για την επόμενη πεταλιά, καταφέρα και κράτησα έναν αξιοπρεπή ρυθμό μέχρι το πρώτο checkpoint, περνώντας αρκετούς riders στην πρώτη κατηφόρα. Στο γυρισμό, αφού μύρισα μια μπανάνα στο checkpoint αγχωμένος από τους αναβάτες πίσω μου, αποφάσισα να δώσω ότι έχω μέχρι τη κορυφή, καθώς ήξερα ότι όποια θέση είχα καταφέρει να αποκτήσω μέχρι εκεί θα μπορούσα να τη διατηρήσω σχετικά εύκολα μέχρι τον τερματισμό. Έτσι, κατάφερα να περάσω 3-4 άτομα στην ανηφόρα του γυρισμού, δείχνοντας πίστη στα γόνατα μου που κόντεψα να τα πάρω στο χέρι, ανεβαίνοντας φουρκέτα-φουρκέτα και κοιτώντας κάτω το βουνό μήπως με πλησιάζει κάποιος. Τα κατάφερα.
Τα prizes ήταν σχεδόν καλύτερα και από Red Hook! Τι φάση; Τι κέρδισες εσύ; Τα έπαθλα ήταν ακραία! Ο αγώνας είχε άπειρους χορηγούς, με δώρα να παίρνει μέχρι και ο 8ος στη κατάταξη! Εγώ κέρδισα ένα χειροποίητο Aarn chainring 47 δόντια μαζί με μια TBTW τσάντα τύπου satchel, και ένα σωρό άλλα goodies όπως tees, κάλτσες, ραφτά κτλ.
Πως ήταν το vibe των TBTW; Είναι όλοι άτομα από προέρχονται από snowboard ως βόρειο-Ιταλοί, εξ’ ου και η πόρωση με τα βουνά, τι γνώμη έχεις εσύ για αυτούς; Το κλίμα είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που αφήνουν να φαίνεται στο internet. Είναι όλοι φουλ φιλικοί και καλοπροαίρετοι, πορωμένοι από τα βίντεο μας εδώ στην Ελλάδα, ρωτώντας με συνέχεια για τη σκηνή που επικρατεί εδώ! Όσο για το μόνο track και το death to roadies, είναι καθαρά χιουμοριστικό καθώς οι περισσότεροι στη φάση τους είναι και ποδηλάτες σε κανονικές ομάδες και ποδηλατικούς συλλόγους καβαλώντας εκτός από track και δρόμο cyclocross και mtb.
Τι άλλο να περιμένουμε από σένα σαν riding; Έχεις κάνει fixed, αγώνες στην πίστα, trial, BMX και απ’ ότι μου είπες θα τρέξεις και το brevet της Μάνης το οποίο ξεκινά από το χωριό σου, την Καρδαμύλη. Τι άλλο έχεις στο μυαλό σου για το μέλλον; Μέτα από μια ιδιαίτερα στάσιμη ποδηλατικά περίοδο στην οποία άλλαζα track framesets πιο συχνά απ’ ότι έβαζα στο πλυντήριο τα ιδρωμένα μου bibs, έχω σκοπό να γράψω περισσότερα χιλιόμετρα στο χώμα, αγωνιστικά και μη, με νέο cyclocross build στα σκαριά! stay tuned στα social media του 48×17 team για περισσότερα νέα.
Ο Θέμης Αντωνιάδης μεγάλωσε στον Πειραιά και είναι φοιτητής στα Τρίκαλα, όπου διατηρεί και μια παράλληλη καριέρα ως frappe ποδήλατο-delivery. Έχει αγωνιστεί στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Πίστας, σε αγώνες δρόμου, έχει 2 συμμετοχές στο Red Hook Criterium στο Μιλάνο ενώ φέτος θα ακολουθήσει το cyclocross κάλεσμα. Ρίξε του ένα φόλοου στο instagram: @themistoklidis