Το ραντεβού δόθηκε στις πέντε σήμερα το απόγευμα, την τελευταία Κυριακή του χρόνου, μπροστά από το άγαλμα του καβαλάρη Κωνσταντίνου και πίσω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο–μαμούθ. Κλιμάκιο της Λυρικής γιόρτασε την εκπνοή του χρόνου μαζί με χίλιους περίπου Αθηναίους (όλων των «χρωμάτων»), που αψήφησαν το κρύο και τον δυνατό βοριά και πήραν μια γερή «ανάσα» ανάτασης με διάσημα έργα του Μπιζέ, του Μότσαρτ, του Βέρντι και του Ροσίνι, αλλά και με τα κάλαντα που μας είπε η θαυμάσια παιδική χορωδία της Λυρικής.
Δεν θα είχε νόημα να αναφέρω το αυτονόητο, τις εξαιρετικές επιδόσεις, παρ’ όλη την παγωνιά και το αγιάζι που σφύριζε στα μικρόφωνα, των σολίστ (της Μαρίας Μητσοπούλου, της Ειρήνης Καραγιάννη, του Νίκου Στεφάνου και του Χάρη Αδριανού, υπό τη διεύθυνση της κεφάτης και μπριόζας Μάτας Κατσούλη). Γιατί το πραγματικά συγκινητικό ήταν η δίψα του κοινού και η λάμψη στα πρόσωπά τους. Σαν να τους έκανε κάποιος ανέλπιστα το μεγαλύτερο δώρο. Πακιστανοί που είχαν ξεχάσει την προς πώληση πραμάτειά τους και χάζευαν απολαμβάνοντας τη στιγμή σα μωρά παιδιά. Οικογενειάρχες μετανάστες που είδαν κι αυτοί λίγο γιορτινό φως μαζί με τα παιδάκια τους. Γέροντες γείτονες της υποβαθμισμένης, υποφωτισμένης, άλλοτε δοξασμένης περιοχής, με πρόσωπα που αστράφταν από τα χαμόγελα και την ανυπομονησία για την επόμενη άρια. Όρθιοι, σκαρφαλωμένοι σε πεζούλια, σε ηχεία, με μπαστούνια, σε καροτσάκια, έγιναν όλοι, χωρίς διακρίσεις, ένα σώμα που παλλόταν και απολάμβανε με την ψυχή του το μουσικό ξόρκι της Λυρικής, που από τις πρώτες κιόλας νότες σκόρπισε όλα τα μαύρα σύννεφα μακριά. Και η γειτονιά, έστω για μια βραδιά, γιόρτασε.
Μακάρι η πρωτοβουλία του Δήμου Αθηναίων και της Περιφέρειας Αττικής (η Ρένα Δούρου παρακολουθούσε τη χριστουγεννιάτικη συναυλία παρέα με τον ανανεωτή της Λυρικής, Μύρωνα Μιχαηλίδη), να επαναλαμβανόταν. Μακάρι κάθε σκοτεινή γειτονιά, με «πληγές» ή όχι, να γινόταν μια εστία ζωής, ένας τόπος χαράς χωρίς αντίτιμο. Ο κόσμος το έχει ανάγκη. Ας φωτιστεί τα βραδιά, για παράδειγμα, και ας γιορτάσει κι η πλατεία Κλαυθμώνος, που βρίσκεται στην καρδιά της πόλης και -ακατανόητο γιατί- έχει καταδικαστεί στη σιωπή και τα μαύρα σκοτάδια, γιορτάρες μέρες!