Στο Ναυπλιο πραγματοποιήθηκε και ολοκληρώθηκε με επιτυχία το φετινό Πρωτάθλημα Ποδηλασίας Δρόμου σε δυο μέρη: την Παρασκευή η ατομική χρονομέτρηση στις ευθείες γύρω από τη Λεωφόρο Αρχαιοτήτων ενώ την Κυριακή ο αγώνας αντοχής 185 χλμ (!).
Η Αργολίδα είναι ο τόπος καταγωγής μου και εκπληκτικό μέρος για ποδήλατο και προπόνηση, αφού διαθέτει βουνά (απότομα και φιλικά), κάμπο, θάλασσα και όμορφες διαδρομές με αρκετά καλή άσφαλτο. Δυστυχώς είναι ταυτόχρονα φτωχό μέρος ποδηλατικά με λίγους συλλόγους (έναν αν δεν κάνω λάθος και αυτόν πρόσφατο) και λίγους ανθρώπους να ασχολούνται με το άθλημα.
Παρ’ όλα αυτά, με τη βοήθεια και υπό την αιγίδα του Δήμου Ναυπλιέων η Ομοσπονδία διοργάνωσε εκεί το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Δρόμου, ξαφνιάζοντάς μας με την επιλογή του course το οποίο απέφυγε γνωστά βουνά της περιοχής. Αντιθέτως σχεδίασε μια πολύ γρήγορη και ιδιαίτερη διαδρομή, η οποία ξεκινούσε από την πόλη και ολοκλήρωνε μια λούπα 35 χλμ. Προχωρούσε προς Ασίμη στρίβοντας πριν το Τολό προς Δρέπανο και κινούμενη παραθαλάσσια από το Βιβάρι ανέβαινε τον λόφο προς Κονδύλι πριν στρίψει προς την πόλη ξανά ολοκληρώναντας έτσι έναν κύκλο. Θέλοντας να δούμε όλη την δράση στο πιο απαιτιτικό σημείο της διαδρομής αποφαφίσαμε με μερικούς φίλους να στρατοπεδεύσουμε στην κορυφή στο Κονδύλι, παρακολουθώντας τις κινήσεις του πελοτόν.
Ήταν σίγουρα ένας αγώνας στρατηγικής και ομαδικής τακτικής και αυτό φάνηκε από τον πρώτο γύρο όπου ένα γκρουπ έκανε επίθεση λίγο πριν την ανηφόρα με τους Γ. Ταμουρίδη (Baku) και Π. Τζωρτζάκη (Villeneuve St. Germain) να πρωταγωνιστούν μαζί με τους Σ. Φαραντάκη (Albenassiene), Μ. Μαυρικάκη (ΑΕΚ) και Ν. Ιωανίδη (Πελοτόν). Πολύ κοντά, γύρω στα 300 μέτρα, τους ακολουθούσε το κυρίως γκρουπ. Η ζέστη ήταν αρκετή σε μια ημέρα χωρίς αέρα και καθώς ο αγώνας προχωρούσε καμιά σημαντική αλλαγή δεν κατάφερνε να δημιουργηθεί. Το πρώτο γκρουπ παρέμενε σφιχτό χωρίς να απειλείται από κάποια άλλη επίθεση. Έτσι πήγε μέχρι το τέλος αφού η ένταση ανέβαινε και οι λιγότερο δυνατοί αθλητές άρχισαν να μένουν πίσω και να αποσύρονται από τον αγώνα. Στο τελικό σπριντ νικητής αναδείχθηκε ο Τζωτζάκης έναντι του Ταμουρίδη (που είχε νικήσει στην ατομική χρονομέτρηση της Παρασκευής) ενώ εντύπωση προκάλεσε ένας σελληνιασμένος Π. Γκαζώνης (Θησέας) ο οποίος χωρίς κανείς να τον έχει έτοιμο για κάτι τέτοιο εμπιστεύθηκε τα ίσως λίγο απροπόνητα αλλά φρέσκα πόδια του και με ένα εκπληκτικό ξέσπασμα κέρδισε το σπριντ του μεγάλου γκρουπ, θυμίζοντας λίγο ίσως από σκηνή τερματισμού Ιαπωνικού manga ποδηλατικού cartoon. Ο χρόνος του νικητή ήταν 4 ώρες 21 λεπτά και 36 δεύτερα. Επίσης θα ήθελα να ευχηθώ περαστικά σε αυτούς/ες που τα χρειάζονται.
Για το τέλος μερικές παρατηρήσεις, θετικές κι αρνητικές, ξεκινώντας από τις δεύτερες. Είμαι απολύτως απογοητευμένος από τους συμπολίτες μου και κατοίκους της περιοχής, που ανέκφραστοι παρέμειναν καθισμένοι στα καφενεία, σχεδόν ειρωνευόμενοι τους αθλητές και την οργάνωση χωρίς καμιά εμψύχωση ή ενδιαφέρον για το άθλημα. Είναι τόσο τραγικό και αγενές που νιώθω σαν να θέλω να ζητήσω συγγώμη εκ μέρους τους. Σίγουρα υπήρξαν εξαιρέσεις από φίλους και συνποδηλάτες που ήρθαν να δουν (αν και μια φωνή παιδιά δεν κάνει κακό, είναι δωρεάν) στην ανηφόρα, για παράδειγμα, είδα 4-5 άτομα και στο roundabout άλλους 5-6 και δεν θα ξεχάσω τον εντελώς απληροφόρητο και άσχετο με το άθλημα φίλο ο οποίος ήρθε μέχρι τον τερματισμό και ρωτούσε όλο ενδιαφέρον για τους αθλητές, την διαδρομή, την ταχύτητα του τελικού σπριντ και διάφορα άλλες newbie ερωτήσεις που θα περίμενε κανείς σε τέτοιες περιπτώσεις.
Δεύτερον, είναι εντελώς αδικαιολόγητη η πλήρης απουσία των μεγάλων ΜΜΕ. Δεν τα ονομάζει ο Πιτσιρίκος Μέσα Μαζικής Αποχαύνωσης χωρίς λόγο. Δεν γίνεται σε εποχή που το ποδήλατο έχει τάχα μου άνθηση να απουσιάζει έστω μια αναφορά και ένα στιγμιότυπο από τα δελτία των αθλητικών για Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, ενώ υπάρχει εκτενές ρεπορτάζ για τον οποιοδήποτε μαφιοζο-ποδοσφαιρο-πρόεδρο. Είναι μια συνειδητή απόφαση απαξίωσης ενός αθλήματος (και δεν είναι το μόνο), το οποίο με πενιχρά μέσα τα τελευταία χρόνια, μετράει απανωτές επιτυχίες, ακόμα και μεταγραφές αθλητών μας στο εξωτερικό.
Τρίτον, τα εύσημα πρέπει να δοθούν στην ΕΟΠ, για την experimental σχεδόν χάραξη της διαδρομής φέτος μέσα από τα χωριά του κάμπου και highlight την ανάβαση προς το Κονδύλι. Σίγουρα είχε ρίσκα αλλά οι άνθρωποι της ΕΟΠ ήταν εκεί ακόμα και για τις τελευταίες επισκευές του δρόμου και την διακοπή της κυκλοφορίας, δίνοντας πραγματικά τον καλύτερό τους εαυτό σε δύσκολες συνθήκες.
Η τελευταία κουβέντα σίγουρα ανήκει στους αθλητές. Και δεν αναφέρομαι στους πρωταθλητές και τους νικητές. Μην ξεχνάμε και αυτούς που ταξιδέψαν με όνειρα και φιλοδοξίες για την συμμετοχή, για το stoke, για την προσπάθεια. Αν κανείς σκεφτεί τις θυσίες που απαιτούνται (ίσως και σε σχέση με άλλα αθλήματα) όλη την χρονιά για μια παντελώς ερασιτεχνική –τελικά- ενασχόληση, τις ατέλειωτες ώρες μοναξιάς στην προπόνηση σε βροχή, κρύο και καύσωνα και την οικονομική απαίτηση σε τεχνικό υλικό αλλά και οδοιπορικά έξοδα, δεν μπορεί παρά να θαυμάσει κανείς την ψυχή, και όχι μόνο το σώμα και την τεχνική τους κατάρτιση.
Καθώς ποδηλατούσα πίσω προς τον προαστιακό στην Κόρινθο σκεφτόμουν αυτόν τον αθλητή που δεν τα πήγε καλά, που δεν μάζεψε like και συγχαρητήρια σε αυτό το Πανελλήνιο, αυτόν που δεν είναι γνωστός και popular, αυτόν που ξόδεψε το μεγαλύτερο μέρος της χρονιάς του για να προετοιμαστεί για αυτή τη μέρα, αυτόν που δεν τα κατάφερε, που δεν του βγήκε το σπριντ – που στο κλάσμα του δευτερολέπτου πήρε ίσως την λάθος απόφαση και έμεινε εκτός, σκέφτομαι αυτόν που θα επιστρέψει στη σέλα για άλλη μια χρονιά προσπάθειας, κοιτώντας τα στατιστικά στο κοντέρ προς το επόμενο Πανελλήνιο. Αυτός είναι που χρειάζεται τον dude στην άκρη του δρόμου να τον εμψυχώσει έτσι απλά «για την φάση» γιατί μοιράζεστε το stoke για το ποδήλατο και εγώ αποφάσισα ότι θα είμαι εκεί. Ραντεβού ξανά του χρόνου λοιπόν.