Στο Memory Corner, η Νανά Τράντου δίνει δεύτερη ζωή σε ρούχα με ιστορία

Από το να διοργανώνει συναυλίες των Radiohead και των Sonic Youth, μέχρι το να δίνει νέα πνοή σε vintage ρούχα, η Νανά Τράντου ξέρει να δημιουργεί εμπειρίες. Και στην Κυψέλη, εκεί όπου η πολυπολιτισμικότητα συναντά την αναγέννηση της vintage αισθητικής, έστησε έναν χώρο που είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό μαγαζί. Το The Memory Corner είναι ένας ζωντανός οργανισμός, μια δημιουργική πλατφόρμα όπου το παρελθόν συναντά το παρόν, και κάθε αντικείμενο -από ένα σακάκι των ‘70s μέχρι ένα t-shirt από κάποια συναυλία– αφηγείται τη δική του ιστορία.

Η Νανά δεν είναι μια τυχαία επιχειρηματίας. Γνωστή στο καλλιτεχνικό στερέωμα ως μία από τις πιο εμβληματικές promoter συναυλιών στην Ελλάδα, έχει καταφέρει να φέρει στη χώρα μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, με πιο πρόσφατους τους Coldplay. Με φόντο τον Λυκαβηττό, τη Φρεαττύδα, τον Άγιο Κοσμά, την Πετρούπολη, τον Βύρωνα, το Ολυμπιακό Στάδιο, αλλά και τόσες άλλες τοποθεσίες, έχει ζήσει από κοντά τη μαγεία, την ένταση και την αδρεναλίνη της συναυλιακής κουλτούρας.

Αυτό το πάθος της για δημιουργία και έκφραση δεν περιορίστηκε μόνο στη μουσική. Ήταν θέμα χρόνου να επιστρέψει σε μια παλιά της αγάπη, τη μόδα, αφού από μικρή σχεδίαζε και έφτιαχνε ρούχα και πάντα πίστευε ότι δεν είναι απλώς υφάσματα – είναι μνήμες, είναι τρόπος να διηγείσαι μια ιστορία. Έτσι, μέσα στην πανδημία, αποφάσισε να δημιουργήσει το The Memory Corner, έναν χώρο γεμάτο vintage θησαυρούς, που συνδυάζει την αισθητική με το συναίσθημα.

Η Κυψέλη πάντα είχε τον τρόπο να μαγνητίζει το ιδιαίτερο. Στα στενά της, ανάμεσα σε νεοκλασικά κτίρια και μοντέρνες πολυκατοικίες, αναβλύζει μια ενέργεια που συνδυάζει το παλιό με το καινούργιο. Στη γωνία της Πιπίνου με την Επτανήσου, εκεί όπου κάποτε στεγάζονταν τα γραφεία της DiDi Music, το The Memory Corner ξεχωρίζει γιατί δεν είναι απλά ένας ακόμη χώρος με vintage αισθητική. Είναι η αποτύπωση μιας φιλοσοφίας, η απόδειξη ότι κάθε ρούχο, κάθε αντικείμενο, κουβαλάει μια ιστορία που περιμένει να ξαναειπωθεί.

Και η Νανά, ψυχή αυτού του μαγαζιού, δεν είναι απλώς μια συλλέκτρια αναμνήσεων. Είναι μια γυναίκα που έμαθε να ζει ανάμεσα σε δύο κόσμους: αυτόν της μόδας και αυτόν της μουσικής. Μεγαλωμένη σε μια εποχή όπου το διαφορετικό προκαλούσε, και διαμορφωμένη από μια αγάπη για τη δημιουργία και τον πολιτισμό, βρήκε τρόπο να κάνει το προσωπικό της πάθος εργαλείο έκφρασης και σύνδεσης. 

Ωστόσο, αυτό που κάνει το The Memory Corner να ξεχωρίζει πέρα από τη συλλογή του, είναι και η φιλοσοφία που το περιβάλλει. Όπως και στις συναυλίες που διοργανώνει, η Νανά δεν αρκείται στο να δημιουργεί απλώς ένα όμορφο περιβάλλον. Θέλει να προσφέρει εμπειρίες. Να ταξιδέψει τον επισκέπτη στο παρελθόν, να τον κάνει να νιώσει τη νοσταλγία μιας άλλης εποχής και, ταυτόχρονα, να του δώσει τα εργαλεία να εκφράσει τον εαυτό του μέσα από την αισθητική. Κάθε λεπτομέρεια είναι μια δήλωση: από τα ρούχα με την αίσθηση του παρελθόντος, μέχρι τα συλλεκτικά αντικείμενα συναυλιών που προσθέτουν μια δόση rock ‘n’ roll, κάθε στοιχείο στο μαγαζί είναι σχεδιασμένο με ακρίβεια και έχει έναν συγκεκριμένο σκοπό. Τα περισσότερα αντικείμενα είναι custom κατασκευές, από τα ράφια μέχρι τα έπιπλα, έτσι ώστε όλα να δένουν μεταξύ τους και να δημιουργούν μια συνοχή στον χώρο. Σαν ένα κομμάτι τέχνης που ενώνει τη vintage αισθητική με το μοντέρνο design.

Στην Κυψέλη έχουν ανοίξει τον τελευταίο καιρό επτά vintage shops, γεγονός ευχάριστο και πολύ όμορφο, αφού με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται μία γειτονιά, όπως συμβαίνει και στο Μπρούκλιν στη Νέα Υόρκη. Το The Memory Corner είναι ένας χώρος που συνδυάζει την αγάπη της Νανάς για τη μουσική, τη μόδα και τις ανθρώπινες αναμνήσεις, αφού «Οι αναμνήσεις είναι αυτές που μας ορίζουν και είναι ωραίο να τις κουβαλάμε μαζί μας, ακόμα κι αν φοριούνται». 

Νανά, πώς αποφάσισες να ακολουθήσεις μια τόσο ανατρεπτική διαδρομή στη ζωή σου; Από το παιδί που μεγάλωσε με συγκεκριμένες επιλογές, βρέθηκες στον κόσμο των συναυλιών. Η αλήθεια είναι ότι μεγαλώνοντας, δεν υπήρχε καν η ιδέα της διοργάνωσης συναυλιών ως καριέρα. Ήταν μια εποχή που τα όνειρα ήταν πιο “συμβατικά”. Κι επειδή ήμουν ένα παιδί που τα πήγαινε πολύ καλά στο σχολείο, μεγάλωσα με την προτροπή να γίνω κάτι παραδοσιακό, όπως γιατρός, δικηγόρος ή αρχιτέκτονας και ήταν δεδομένο από τους γονείς μου ότι θα σπουδάσω. Σπούδασα λοιπόν οικονομικά, παρ’ όλα αυτά όμως από μικρή λάτρευα τα ρούχα και το να φτάσω στη μόδα και τις συναυλίες προέκυψε σταδιακά, σαν μια φυσική εξέλιξη όλων όσων με ενέπνεαν.

Όλα λοιπόν ξεκίνησαν με τη μόδα. Ναι, από μικρή λάτρευα τα ρούχα και τη δημιουργία. Στο δημοτικό σχεδίαζα δικά μου ρούχα και τα έφτιαχνα και είχα πάντα μια αγάπη για το διαφορετικό, ενώ ζούσα στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης, που ήταν αρκετά συντηρητική στιλιστικά. Θυμάμαι ότι ήμουν κολλημένη με τα περιοδικά μόδας. Η μητέρα μου αγόραζε τη “Γυναίκα” και το “Φαντάζιο”, τα οποία ήταν για μένα πηγή έμπνευσης. Έφτιαχνα ρούχα από χαρτί για τις κούκλες μου, αλλά δεν έμενα εκεί. Άρχισα να σχεδιάζω τα δικά μου, να τα ράβω, να τα διακοσμώ. Το αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν να φτιάχνω τα δικά μου σχέδια. Ακόμα και όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο, μέσα μου υπήρχε αυτή η αγάπη για τη μόδα.

Και μετά ήρθαν οι συναυλίες. Οι συναυλίες μπήκαν στη ζωή μου μέσα από τη μουσική και την ανάγκη μου να εκφραστώ. Ήμουν πάντα κοντά σε καλλιτεχνικούς κύκλους. Κάποια στιγμή ξεκίνησα να εμπλέκομαι στη διοργάνωση εκδηλώσεων και ανακάλυψα ότι αυτός ο κόσμος με συνεπαίρνει. Είναι μοναδικό το πώς η ενέργεια ενός πλήθους και η μαγεία της μουσικής συνδέονται. Δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα στη ζωή, πρέπει να εστιάσουμε. Εγώ διάλεξα αυτό, αλλά πάντα η μόδα υπήρχε παράλληλα ως ενδιαφέρον.

Ποια είναι η σχέση της μόδας με τη μουσική για σένα; Είναι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος, είναι αλληλένδετες. Η μουσική έχει στυλ, ταυτότητα. Όπως ένας καλλιτέχνης διαμορφώνει την εικόνα του, έτσι κι ένας σχεδιαστής μόδας δημιουργεί ιστορίες μέσα από τα ρούχα του. Αυτή η αλληλεπίδραση είναι που με ενέπνευσε να συνδυάσω τα δύο πάθη μου. Στα περιοδικά έβλεπα πώς το στυλ των μουσικών καλλιτεχνών επηρέαζε το lifestyle και κάπως έτσι μπήκα στον χώρο των συναυλιών. Η μουσική δημιουργεί εικόνες, στυλ, τάσεις. Από τις punk επιρροές μέχρι τη δεκαετία του ’80 με τις πιο έντονες εμφανίσεις, η μουσική επηρεάζει τη μόδα και το αντίστροφο. 

Από τις γυναίκες της μουσικής σκηνής, ποια στυλ σε ενέπνευσαν; Η Debbie Harry και η Madonna είχαν κάτι ιδιαίτερο, έναν δυναμισμό και μια μοναδική αισθητική αλλά και πιο σύγχρονοι καλλιτέχνες με εμπνέουν. Η ανδρόγυνη αισθητική (αυτός ο συνδυασμός δύναμης και φινέτσας), ο πειραματισμός με υφές και φόρμες, όλα αυτά με καθοδηγούν στο να βλέπω τη μόδα ως μια μορφή τέχνης. Με εμπνέουν οι καλλιτέχνες που τολμούν, που χρησιμοποιούν τη μόδα για να πουν μια ιστορία. Αυτό είναι που προσπαθώ να περάσω και στο Memory Corner.

Πώς προέκυψε η ιδέα του Memory Corner; Από την προσωπική μου σχέση με τα ρούχα. Από μικρή μάζευα ρούχα που μου χάριζαν φίλες ή που έβρισκα σε παζάρια.  Δεν πετούσα τίποτα, εκτός αν ήταν εντελώς φθαρμένο, γιατί ένιωθα ότι κάθε κομμάτι έχει μια ιστορία να πει. Αγόραζα και κομμάτια που με ενδιέφεραν, ακόμη κι αν δεν τα φορούσα ποτέ. Η συλλογή μεγάλωνε. Θυμάμαι ότι έφτασα να έχω ένα ολόκληρο διαμέρισμα γεμάτο ρούχα, παπούτσια και αξεσουάρ. Όταν έζησα στην Αμερική, κατάλαβα την αξία του vintage, εκεί η κουλτούρα γύρω από τα ρούχα που έχουν ιστορία ήταν διαφορετική και έτσι ένιωσα κι εγώ ότι έχουν ιστορία, έχουν ενέργεια. Έτσι, αποφάσισα να φτιάξω έναν χώρο όπου αυτά τα ρούχα μπορούν να αποκτήσουν μια δεύτερη ζωή. 

Πότε πήρες την απόφαση να φτιάξεις τελικά το Memory Corner; Η πανδημία με ταρακούνησε. Ήταν μια περίοδος που με έκανε να επανεκτιμήσω τα πάντα. Όταν σταμάτησαν οι συναυλίες, ένιωσα ότι ήρθε η στιγμή να κάνω κάτι που πάντα ήθελα – να δημιουργήσω αυτόν τον χώρο. Είχα έξι δύσκολους μήνες, αλλά συνειδητοποίησα ότι δεν πρέπει να περιμένω. Αν αγαπάς κάτι, το κάνεις τώρα. Η πανδημία ήταν δύσκολη, αλλά μου έδωσε το κίνητρο να προχωρήσω.

Ποιο ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιο που αντιμετώπισες στη διαδρομή σου; Το μεγαλύτερο εμπόδιο ήταν να βρω την ισορροπία ανάμεσα στις συναυλίες και το Memory Corner. Και οι δύο κόσμοι απαιτούν χρόνο και ενέργεια, αλλά είναι και οι δύο πολύ σημαντικοί για μένα. Υπήρχαν στιγμές που σκέφτηκα ότι δεν μπορώ να τα καταφέρω, αλλά με υπομονή και επιμονή προχωράω.

Τι μπορεί να βρει κανείς εδώ; Vintage κομμάτια από διαφορετικές δεκαετίες, όπως φορέματα από τη δεκαετία του ’70, ιδιαίτερα σακάκια και καμπαρντίνες από τα ’80s, καθώς και ρούχα με boho αισθητική από τα ’60s. Eπίσης μοναδικά αξεσουάρ, όπως τσάντες, παπούτσια και κοσμήματα, που συμπληρώνουν το στυλ κάθε εποχής. Και φυσικά, υπάρχουν συλλεκτικά αντικείμενα από συναυλίες, όπως μπλούζες με εκτυπώσεις από παλιές περιοδείες διάσημων καλλιτεχνών και όσο περνάει ο καιρός αυτό το κομμάτι θα ενισχύεται διαρκώς. 

Τι το κάνει διαφορετικό από άλλα μαγαζιά με vintage ή second-hand ρούχα; Το Memory Corner δεν είναι απλώς ένα second-hand μαγαζί ή ένα thrift shop. Είναι μια εμπειρία, ένα παζλ από αναμνήσεις, ένας ζωντανός οργανισμός. Θέλω οι άνθρωποι που έρχονται να βρουν κομμάτια που τους εμπνέουν, τους ταιριάζουν, που μιλούν στη δική τους αισθητική και τους κάνουν να νιώθουν μοναδικοί. Δεν είναι μόνο για την εμφάνιση, κάθε ρούχο εδώ έχει επιλεχθεί με αγάπη και σκέψη και έχει τη δική του ενέργεια και ιστορία. Δεν πρόκειται για μαζικά προϊόντα ή απλώς οικονομικές λύσεις. Τα ρούχα εδώ ζωντανεύουν, προσαρμόζονται στον άνθρωπο που τα φοράει, διαμορφώνουν το στυλ του και αυτό είναι που τα κάνει μοναδικά. Μπορείς ακόμα και να ζητήσεις συμβουλές για να απογειώσεις το στυλ σου.

Πες μου για τη φιλοσοφία σου γύρω από τη μόδα και το στυλ. Το στυλ για μένα είναι αυτοέκφραση. Δεν έχει να κάνει με τις τάσεις ή τα μεγάλα ονόματα. Έχει να κάνει με το πώς νιώθεις φορώντας κάτι. Ένα ρούχο μπορεί να σε κάνει να νιώσεις δυνατός, δημιουργικός ή νοσταλγικός. Αυτή είναι η δύναμη της μόδας και είναι κάτι που προσπαθώ να μοιραστώ με όσους επισκέπτονται το Memory Corner.

Ποια είναι η αγαπημένη σου δεκαετία στη μόδα; Λατρεύω τη δεκαετία του ’70. Ήταν μια εποχή απελευθέρωσης και δημιουργικότητας, τόσο στη μόδα όσο και στη μουσική. Επίσης, το ’20 και το Art Deco στυλ είναι από τις μεγάλες μου αγάπες. Αυτές οι δεκαετίες είχαν μια ιδιαίτερη αισθητική που με εμπνέει καθημερινά.

Τι θα έλεγες σε κάποιον που θέλει να ξεκινήσει κάτι δικό του; Να μην φοβηθεί να κάνει το πρώτο βήμα. Αν υπάρχει κάτι που αγαπάς, μην περιμένεις. Ξεκίνα τώρα. Θα υπάρξουν δυσκολίες, αλλά η ικανοποίηση που θα νιώσεις όταν δεις το όνειρό σου να γίνεται πραγματικότητα είναι ανεκτίμητη. Και πάντα να θυμάσαι: τα όνειρα χρειάζονται δουλειά και πάθος για να ανθίσουν.

Μίλα μου λίγο και για τα συναυλιακά σου. Δούλευα για σένα το καλοκαίρι του 2000, που είχε σημαδευτεί με δύο μεγάλες συναυλίες. Των Radiohead και των Rage Against the Machine και έχω πολλές αναμνήσεις από τότε. Μουσικά, είχα πάντα αδυναμία σε μπάντες όπως οι Radiohead και οι Rage Against the Machine. Οι πρώτοι έπαιξαν στο Λυκαβηττό, κι αυτό ήταν ένα ορόσημο για μένα. Πριν καν γίνουν τόσο μεγάλοι, τους πίστευα με πάθος και το αποτέλεσμα δικαίωσε όλους μας. Ήταν μια βραδιά μαγική. Και βέβαια, πώς να ξεχάσω τη συναυλία των Rage Against the Machine στην Πετρούπολη! Η κατάσταση είχε αρχίσει να μυρίζει μπαρούτι από νωρίς. Μετά την εμφάνισή τους, φύγαμε μαζί με τον Tom Morello μέσα από τις φωτιές για να πάμε στο ξενοδοχείο. Η μητέρα μου με ρώταγε πώς ήμουν τόσο ψύχραιμη. Ήταν, ξέρεις, μια εποχή που αυτές οι εντάσεις στις συναυλίες δεν ήταν ασυνήθιστες. 

Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή όλα αυτά τα χρόνια; Η συναυλία των Depeche Mode ήταν από τις πιο δύσκολες. Ο Dave Gahan αρρώστησε ξαφνικά στη Μαλακάσα και χρειάστηκε να ακυρώσουμε τελευταία στιγμή. Ήταν απίστευτα δύσκολο να διαχειριστούμε την απογοήτευση του κόσμου που είχε έρθει μέχρι εκεί, αλλά και την αγωνία μας για την υγεία του. Αυτά είναι τα απρόβλεπτα που σε σημαδεύουν.

Πώς έχει αλλάξει το τοπίο στις συναυλίες σήμερα; Τα πράγματα έχουν γίνει πιο γρήγορα και λιγότερο προσωπικά. Παλιά, οι καλλιτέχνες έμεναν περισσότερο χρόνο, έρχονταν πιο κοντά στο κοινό, αλλά και σε εμάς. Με τους Radiohead, τον Moby, τους Sonic Youth, δημιουργούσαμε σχέσεις. Σήμερα, όλα κινούνται με τέτοια ταχύτητα που χάνεται αυτή η σύνδεση.

Τι σχέδια έχεις για το μέλλον; Γιατί ξέρω ότι δεν πρόκειται να σταματήσεις ποτέ να ασχολείσαι με δημιουργικά πράγματα. Σίγουρα! Θέλω το Memory Corner να επεκταθεί και για αυτό θα φέρω και ανδρικά και παιδικά ρούχα σύντομα. Θέλω να γίνει ένας προορισμός για όσους αγαπούν τα ρούχα με ιστορία. Να φέρνω κομμάτια από το εξωτερικό, να συνεργάζομαι με καλλιτέχνες, σχεδιαστές και ανθρώπους που μοιράζονται την ίδια φιλοσοφία. Δεν σταματάω να ονειρεύομαι. Όπως και με τις συναυλίες, δεν μπορώ να σταματήσω – είναι μια αδρεναλίνη που με κινεί, μια αγάπη που δεν σβήνει. 

Τι θα ήθελες να κρατήσει ο κόσμος από το Memory Corner; Ότι τα ρούχα δεν είναι απλώς αντικείμενα. Είναι ιστορίες, εμπειρίες, κομμάτια της ζωής μας. Κάθε ρούχο μπορεί να έχει μια δεύτερη ζωή, να συνεχίσει να προσφέρει χαρά και έμπνευση. Αυτή είναι η φιλοσοφία μου.