Οι απόκριες, πάνε χρόνια που δεν μ’ αρέσουν. Τελευταία φορά είδα καρνάβαλο να καίγεται στην Πάτρα όταν ήμουν 16 χρονών και το ξέχασα αμέσως απ’ την πολύ μαυροδάφνη. Χτες με παρέσυρε ένας φίλος που το βλέπει λίγο διαφορετικά από την ευκαιρία του καθένα να κάνει καφρίλες χωρίς παρεξήγηση, να μεθοκοπάει όλη μέρα, να μιλάει με θάρρος σε γυναίκες που δεν θα τολμούσε ποτέ αν έβγαζε την περούκα του. Κοίτα τον κόσμο, μου λέει. Πόσοι είναι άνεργοι, δουλεύουν για τα ελάχιστα, σιχαίνονται τη δουλειά τους, τόσα προβλήματα κι όμως βγήκαν απ’ το σπίτι, πήραν μια μπύρα απ το περίπτερο, γελάνε, μιλάνε, μεταμορφώνονται.
Ψιλοβρέχει και το μάτι μου πέφτει στους παρατηρητές. Σ’ αυτούς που δεν είχαν την όρεξη να ντυθούν τίποτα και κατέβηκαν μια βόλτα ή έτυχε να περνάνε από κει. Ακόμα κι αν δε σε εντυπωσιάζει, η κάθε άλλη πλευρά αξίζει μια προσοχή. Κάπως έτσι …παρατήρηση στους παρατηρητές. Κυριακή, 23 Φεβρουαρίου, στη ζωντανή γειτονιά του Μεταξουργείου.
Και άλλες φωτογραφίες του Αλέξανδρου Κατσή από τo FOSPHOTOS.