Όλα ξεκίνησαν ένα μεσημέρι, εντελώς τυχαία. Η Νάνσυ μας έστειλε μήνυμα για μία διαδραστική παράσταση με τον τίτλο Séance ενώ την ίδια ακριβώς στιγμή ο Gizmo κανόνιζε να πάμε εκεί με διαφορετική παρέα, το ίδιο κιόλας βράδυ. Κανείς δεν ήξερε αν πρόκειται όντως για μια απλή παράσταση ή για πραγματικό κάλεσμα πνευμάτων. Και ακόμη και σήμερα κανείς δεν έχει αποφασίσει τι ακριβώς ήταν αυτό που βιώσαμε.
«Τι είναι séance” μπορεί να σκεφτείτε τώρα εσείς και καλά θα κάνετε. Η λέξη séance προέρχεται από τις γαλλικές λέξεις «κάθισμα» και «συνεδρία» και αναφέρεται στον καθιστό κύκλο (συνήθως γύρω από ένα τραπέζι) που κάνει μια ομάδα ανθρώπων μαζί με κάποιο μέντιουμ για να καλέσουν τα πνεύματα. Τα τελευταία χρόνια πολλές séances γίνονται με τα μέλη να στέκονται όρθια.
Ο πνευματισμός είναι μία πάρα πολύ παλιά ιστορία. Οι πρώτες συνεδρίες του είδους όμως άρχισαν να καταγράφονται σαν γεγονότα στα μέσα του 19ου αιώνα από δύο αδερφές στη Νέα Υόρκη. Λίγο αργότερα, στα υψηλά σαλόνια της Αγγλίας αλλά και σε κλειστούς κύκλους στην Αμερική, πολλά βράδια, διάφοροι επιφανείς της εποχής μαζεύονταν σε κάποιο σπίτι και προσπαθούσαν να λάβουν μηνύματα από τα πνεύματα των νεκρών. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν ο Sir Arthur Conan Doyle (ναι, ο ίδιος που έγραψε τις περιπέτειες του Sherlock Holmes, ήταν ένας από τους πρωτεργάτες των séances στο Λονδίνο αλλά και πολύ περίεργος για τον πνευματισμό γενικότερα) και ο ταχυδακτυλουργός Harry Houdini.
Ο τελευταίος μάλιστα, λίγο πριν τον θάνατό του το 1926, είπε στη σύζυγο του Bess, ότι αν υπάρχει τρόπος μετά θάνατον επικοινωνίας αυτός θα τον έβρισκε και συμφώνησαν ότι ο κώδικας επικοινωνίας τους θα ήταν οι λέξεις “Rosabelle Believe” από το αγαπημένο τους τραγούδι.
Η Bess λοιπόν έκανε πολλές συνεδρίες για να επικοινωνήσει με τον άντρα της μέχρι και το 1936. Στην τελευταία αυτή συνεδρία που πραγματοποιήθηκε στην ταράτσα του ξενοδοχείου Knickerbocker στην Καλιφόρνια και μεταδόθηκε από το ραδιόφωνο, μετά από μία ώρα προσπάθειας, δεν είχε συμβεί τίποτε απολύτως. Η Bess, τότε, αποφάσισε να τερματίσει τη séance και να μην ξανακάνει ποτέ άλλη. Όταν όμως η séance έφτασε στο τέλος της, ξέσπασε μία βίαιη καταιγίδα με βροντές και κεραυνούς και κάποια στιγμή αργότερα, οι συμμετέχοντες πληροφορήθηκαν ότι η καταιγίδα ήταν τοπική και δεν είχε βρέξει πουθενά αλλού παρά μόνο εκεί. Ακόμη και σήμερα πραγματοποιούνται séances ανά τον κόσμο. Η καθολική εκκλησία τις έχει αποκηρύξει ενώ στο παρελθόν έχουν αποκαλυφθεί πολλές απάτες από «μέντιουμ» που προσπαθούσαν να πείσουν τον κόσμο ότι δέχονται μηνύματα από τον άλλο κόσμο.
Πίσω στα δικά μας όμως. Το βράδυ που κλείσαμε με την παρέα μου να πάμε στη Séance στο Περιστέρι, είχε ξεσπάσει καταιγίδα στην Αθήνα. Ήδη είχαμε το τέλειο σκηνικό πριν καν φτάσουμε εκεί. Το κτίριο εξωτερικά δεν μας προετοίμαζε καθόλου για όσα θα βλέπαμε και θα βιώναμε στα ενδότερα αφού πρόκειται για μία σύγχρονη πολυκατοικία. Περνώντας την πόρτα στον 2ο όροφο, αντικρίσαμε ένα σκηνικό βγαλμένο από άλλη εποχή. Ο αέρας είχε μια ελαφριά μυρωδιά ροδόνερου και ο φωτισμός προερχόταν αποκλειστικά από κεριά που ήταν τοποθετημένα σε παλιά κηροπήγια. Έπιπλα αντίκες, φωτογραφίες διάσημων μέντιουμ του 19ου αιώνα στους τοίχους, ένα νεκρό ιγκουάνα μέσα σε ένα γυάλινο βάζο με φορμόλη, δέρμα φιδιού σε άλλο βάζο, παλιά βιβλία, παλιά σερβίτσια, γενικώς ένα κλίμα ανατριχιαστικό από μόνο του. Μας υποδέχθηκαν δύο κοπέλες, η Ναταλία και η Ευρώπη και μας πρόσφεραν κόκκινο κρασί σε κρυστάλλινα παλιά ποτήρια. Με ήρεμη φωνή η Ναταλία άρχισε να μας αφηγείται κάποια πράγματα για την ιστορία των séances για να μας προετοιμάσει.
Όταν χαλαρώσαμε αρκετά, περάσαμε στο δεύτερο δωμάτιο που ήταν και ο χώρος που θα γινόταν η συνεδρία. Στο κέντρο βρισκόταν ένα μεγάλο στρογγυλό τραπέζι με μαύρο βελούδινο τραπεζομάντιλο, κάποιες κάρτες, μολύβια και ένα Ouija Board (η ξύλινη πλακέτα με γράμματα, σύμβολα και αριθμούς που χρησιμοποιούν τα μέντιουμ για να καλέσουν πνεύματα). Ο υπόλοιπος χώρος ήταν αντίστοιχος του προηγούμενου, με παλιά έπιπλα και φωτογραφίες στους τοίχους. Εκεί βρισκόταν ο Ανδρέας που θα είχε το ρόλο του μέντιουμ στην παρέα μας. Ο ίδιος είχε ασχοληθεί στα 13 του με την ταχυδακτυλουργία και στα 22 του σταμάτησε να δίνει παραστάσεις για να ασχοληθεί περισσότερο με τον πνευματισμό. Αφού μας καλωσόρισε στην παράσταση (όπως ο ίδιος αποκάλεσε το δρώμενο), μας ζήτησε να κάτσουμε στις θέσεις μας.
Το πρώτο σκέλος διαδραματίστηκε με ένα κερί αναμμένο. Δεν θα αποκαλύψω στοιχεία που θα σας χαλάσουν την έκπληξη της στιγμής, θα σας πω μόνο ότι βασίζεται κυρίως στην πνευματική επικοινωνία και την ενέργεια που υπάρχει ανάμεσα σε όσους κάθονται σε αυτό το τραπέζι. Όταν κρίναμε ότι ήρθε η στιγμή να προχωρήσουμε στο επόμενο στάδιο, δηλαδή όταν είδαμε να συμβαίνει η πρώτη περίεργη κίνηση στο χώρο, ο Ανδρέας μας ζήτησε να πιάσουμε τα χέρια των διπλανών μας και έσβησε το κερί για να ξεκινήσει η dark séance. Αυτή λοιπόν είναι η στιγμή που πρέπει να φανείτε δυνατοί εσείς που θα πάτε.
Το σκοτάδι είναι πίσσα πυκνό, οι αισθήσεις όλες σε τσίτα και όσο η ώρα περνάει, το στομάχι δένεται κόμπος και η τρίχα σηκώνεται κάγκελο. Για την ιστορία, θα πω μόνο πως η μία κοπέλα από την παρέα μας, ζήτησε στη μέση της dark séance να ανάψουμε το κερί και να αποχωρήσει από το δωμάτιο γιατί δεν άντεχε πλέον να φοβάται και να αναλογίζεται τι άλλο πρόκειται να συμβεί. Οι υπόλοιποι συνεχίσαμε αλλά χρειάστηκε να επιστρατεύσουμε όλο μας το σθένος. Η εμπειρία συνολικά κράτησε περίπου δύο ώρες. Η συζήτηση όμως για το κάθε τι που διαδραματίστηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της séance, συνεχίζεται ακόμη.
Υπάρχει κάτι μαγικό σε αυτή τη βραδιά και αυτό είναι το παιχνίδι, η αιώρηση αν θέλετε, ανάμεσα στην πραγματικότητα και την πλάνη του μυαλού. Το τι θα επιλέξετε να πιστέψετε είναι καθαρά δική σας υπόθεση αλλά αν θέλετε τη συμβουλή μου, αφεθείτε και ζήστε το. Μην είστε σκεπτικιστές και πραγματιστές. Ή τέλος πάντων, ας είστε αν θέλετε αλλά, μην αφήσετε αυτά τα χαρακτηριστικά σας να χαλάσουν τη διασκέδαση της υπόλοιπης παρέας. Απολαύστε τα απρόσμενα της στιγμής και μπορείτε μετά βγαίνοντας να συζητάτε τα πώς και τα γιατί για μέρες με την παρέα σας.
Αυτό κάναμε κι εμείς και συμφωνήσαμε όλοι πως είτε πρόκειται για μία απλή παράσταση είτε όντως βιώσαμε κάτι μεταφυσικό, το σίγουρο είναι ότι εκείνο το βράδυ θα το θυμόμαστε για χρόνια. Σκεφτείτε ότι παλιότερα πήγα σε μεσαιωνικό κάστρο στη μέση του πουθενά, σε κάτι χωράφια στην Αγγλία για ολονύχτιο «Κυνήγι Φαντασμάτων» και δεν είχα τρομάξει, ούτε είχα ανατριχιάσει τόσο. Για να σας δω, θα το τολμήσετε;
