To Blend Athens μένει πιστό στο ραντεβού του με μεγαλό καλοκαιρινό event μέσα στον Σεπτέμβριο, όπως κάνει τα τελευταία χρόνια, και διοργανώνει το Σάββατο 22/9 το Techniques με καλεσμένους μια τριάδα αγαπημένων τζόκεϊς του ελληνικού κοινού. Nina Kraviz, Solomun και Richie Hawtin συγκροτούν μια τριπλέτα-φωτιά, δοκιμασμένη στα αθηναϊκά -και όχι μόνο- dancefloors.
Στο line-up συναντάμε και το όνομα Musumeci. Πρόκειται για το πρότζεκτ του σιτσιλιάνου παραγωγού και DJ, Μάουρο Ντι Μαρτίνο, που από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 εργάζεται σκληρά στην χορευτική σκηνή της μεσογειακής χώρας.
Για να μας συστηθεί καλύτερα, του ζητήσαμε 10 δίσκους, τραγούδια και στιγμές που τον διαμόρφωσαν. Κι εκείνος μας έστειλε τα παρακάτω…
Από την πρώτη νότα μέχρι το τέλος το κομμάτι μου προκαλεί ανατριχίλα. Προσωπικά, το θεωρώ μία από τις καλύτερες προσπάθειες μετατροπής της «ψαλμωδίας» της ψυχής σε μουσική. Το να ακούω το “Naima” είναι σαν να μιλάω σε έναν φίλο που ξέρει ακριβώς πως νιώθω.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που ανακάλυψα τη reggae και το μοναδικό ταλέντο του Bob Marley. Νομίζω πως άκουσα για πρώτη φορά το συγκεκριμένο κομμάτι πριν 35 χρόνια, αλλά το ακούω ακόμη κάθε φορά που χρειάζεται να υπενθυμίσω στον εαυτό μου τη σημασία του στίχου “Smiled with the rising sun”.
Είναι δύσκολο να επιλέξω ένα κομμάτι από τον αγαπημένο μου καλλιτέχνη όλων των εποχών. Έκλαψα, χαμογέλασα, χόρεψα κι ερωτεύτηκα τόσες φορές ακούγοντας τα κομμάτια του που δεν μπορώ να διαλέξω μόνο ένα.
Από όσο μπορώ να θυμηθώ, ο Lucio Dalla είναι ο πρώτος καλλιτέχνης που «συνάντησα» μέσω της δισκοθήκης των γονιών μου. Έχω αξέχαστες και δραματικές αναμνήσεις που συνδέονται με τη μουσική του, είναι χωρίς αμφιβολία ο αγαπημένος μου ιταλός συνθέτης.
Αυτό είναι σίγουρα ένα από τα πρώτα κομμάτια που άκουσα στη ζωή μου και με έκαναν να θέλω να χορέψω. Η δύναμη των ντραμς και η μπασογραμμή είναι απλά ακαταμάχητα και ο Freddie Mercury είχε μία μοναδική φωνή και ατόφια ενέργεια.
Είναι το τραγούδι που ακούγαμε περισσότερο με τους φίλους μου το καλοκαίρι του 1990. Βγαίναμε κάθε βράδυ, μιλάγαμε για τα όνειρά μας, φανταζόμασταν το μέλλον. Τότε δεν καταλαβαίναμε πόσο σημαντικές ήταν αυτές οι στιγμές και οι Depeche Mode ήταν το σάουντρακ αυτών των στιγμών. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ κάποιο καλύτερο.
Όταν αυτή η ήδη μεγάλη επιτυχία από τους Clives & Coles, κυκλοφόρησε στην εκδοχή της Aretha Franklin, θυμάμαι ότι τσακωνόμουν στο δισκάδικο για να πάρω την τριπλή κόπια με την Aretha στο εξώφυλλο. Η μεγάλη φωνητική εισαγωγή του “Α Deeper Mix” είναι κάτι στο οποίο ακόμη ανατρέχω όταν θέλω να εντυπωσιαστώ από τη δύναμη της ανθρώπινης φωνής.
Ο Carl Craig είναι μία από τις μεγαλύτερες επιρροές μου στην ηλεκτρονική μουσική. Η ευρεία του παραγωγή είναι γεμάτη με αξιοσημείωτες συνθέσεις και το label του, Planet E, έχει συμβάλει στη μοντέρνα ηλεκτρονική μουσική με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Η δύναμη μίας καλής μουσικής μίξης είναι η ισορροπία των διαφορετικών στοιχείων και η δυνατότητα να δημιουργείς κάτι νέο, παρά τη χρήση πολύ γνωστών μουσικών «ιδιωμάτων». Ως ηλεκτρονικός παραγωγός, επιστρέφω στο “BrainFreeze” όποτε θέλω την απόδειξη μίας πολύ θετικής μουσικής «μόλυνσης».
Είναι δύσκολο να διαλέξω αγαπημένη δουλειά του Henrik Schwarz. Είναι μαζί με τους Joe Claussel, Osunlade και Masters at Work ανάμεσα στους καλλιτέχνες που με βοήθησαν περισσότερο να αναπτύξω την αντίληψή μου για το τι μπορεί να εκπροσωπήσει η μοντέρνα ηλεκτρονική μουσική πέρα από τη διασκέδαση και το χορό. Αυτοί έμπλεξαν jazz, afro, latin και κλασική μουσική, δείχνοντας σε γενιές παραγωγών και djs τον τρόπο να δημιουργήσουν κάτι που χορεύεται και δεν εξαρτάται απαραίτητα από μεγάλα σκαμπανεβάσματα ή εμφανείς μελωδικές δημιουργίες. Τα τελευταία χρόνια, η πιο σκοτεινή μουσική ατμόσφαιρα είναι αυτή στην οποία επιστρέφω για να «αναπνεύσω». Το ρεμίξ του Henrik Schwarz στο “Yes Maam” είναι από τα αγαπημένα μου, ένα σχεδόν ανίκητο after party κομμάτι.
Ως εραστής της ηλεκτρονικής μουσική τα ονόματα Dixon, Âme και Innervisions δεν μου ήταν άγνωστα. Παρά τη δύναμη της «νεορομαντικής» αισθητικής τους, δεν με είχαν αγγίξει τόσο πολύ, μέχρι που άκουσα τον Dixon στο Noto το 2013. Αυτό που ένιωθα μετά ήταν «ok, δεν έχω ακούσει ποτέ κάτι σαν αυτό». Ήταν σαν ένα διαστημόπλοιο από άλλο πλανήτη να προσγειώθηκε στη γη, τίποτα δεν ήταν ίδιο μετά. Μου έδωσε τη μουσική έμπνευση να δουλέψω το The Gemini Project που βασικά, είναι η δουλειά που άλλαξε τη ζωή μου ως DJ.