Η Πατησίων ζει και μοιράζεται χέρι με χέρι

Η Πατησίων ζει. Αυτός είναι ο τίτλος του free press που από το 2012 καταγράφει την ιστορία, τα μαγαζιά, τις ανθρώπινες ιστορίες που κρύβει η λεωφόρος του κέντρου. Αν έχει καλό καιρό και βρεθείς στην οδό Τροίας θα πετύχεις μια ομάδα γραφιστών να βγάζει την ύλη για το επόμενο τεύχος, καθισμένη στα σκαλιά απέναντι από το γουστόζικο γραφείο της. Ο Χρύσανθος Ξάνθης είναι «παιδί» της Κουμουνδούρου, σήμερα νιώθει πως ζει και εργάζεται σε μια γειτονιά αυθεντικά λαϊκή και εξηγεί στην Popaganda πως αποφάσισε να δημιουργήσει ένα έντυπο, δίχως σελιδαρίθμηση και περιεχόμενα, το οποίο μοιράζεται χέρι με χέρι από τους κατοίκους της περιοχής.

Είχαμε ένα δημιουργικό γραφείο στην οδό Ιθάκης, το οποίο πήγαινε σχετικά καλά. Μια μέρα έρχεται ο Σταύρος, ο κούριερ που συνεργαζόμαστε, ρίχνοντας την ιδέα για ένα έντυπο που θα επικεντρώνεται στα μαγαζιά της Πατησίων. Αρχικά δεσμευτήκαμε πως θα βγάλουμε μόνο τρία φύλλα. Οι αναγνώστες και οι εργαζόμενοι της Πατησίων είναι εκείνοι που μας στήριξαν για να φτάσουμε στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα. Δεν έχουμε σελιδαρίθμηση και περιεχόμενα, δεν πρόκειται να κάνουμε. Όταν ξεκίνησαν οι διαδικασίες για να βγει το πρώτο φύλλο με συμβούλευαν φίλοι, γνωστοί, ειδικοί επί του θέματος για το πως λειτουργούν αυτά τα πράγματα. Με κατέκλυσαν με δόγματα και κανείς τους δεν πίστευε ότι μπορεί να πετύχει η προσπάθεια. Μου έλεγαν ότι ο τίτλος είναι μεγάλος, ότι τα κείμενα πρέπει να μπαίνουν με συγκεκριμένο  στήσιμο και διάφορα τέτοια. Δεν τους ακούσαμε. Άλλωστε εμείς είμαστε γραφίστες και αποφασίσαμε να τα στήσουμε όλα με ένα δικό μας τρόπο.

Η Πατησίων δεν είναι Μεσογείων. Δεν είναι απλά μια λεωφόρος, έχει ιστορικά κτίρια, διαφορετικούς μεταξύ τους ανθρώπους και ένα εξίσου ποικιλόμορφο εμπορικό κομμάτι. Είναι σαν μια πόλη μέσα στην ήδη υπάρχουσα. Στα τέσσερα χιλιόμετρα της κάθε στενό κρύβει και μια γειτονιά, των Εξαρχείων, της Κυψέλης, των άνω και κάτω Πατησίων. Παρακολούθησα ένα ρεπορτάζ στον ΣΚΑΙ το οποίο έλεγε πως το 40% των μαγαζιών της περιοχής έχουν κλείσει. Περπατώντας παρατήρησα πως το νούμερο δε γίνεται να αντιστοιχεί στην πραγματικότητα, έμοιαζε εξαιρετικά μεγάλο. Αποφασίσαμε λοιπόν να κάνουμε ένα αφιέρωμα και να μετρήσουμε ένα προς ένα τα μαγαζιά της Πατησίων. Βρήκαμε και δύο ομάδες αρχιτεκτόνων που έκαναν το ίδιο ακριβώς πράγμα με εμάς, συνωμότησε το σύμπαν. Από την ομόνοια μέχρι τη Δροσοπούλου, το ποσοστό φτάνει μόλις το 20%. Επίσης, δε διακρίνω την εγκληματικότητα που ακούω ότι γνωρίζει η περιοχή στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Ακούει ο κόσμος τέτοιου είδους πράγματα στις ειδήσεις και δε βλέπω πλέον γονείς να βγάζουν τα παιδιά τους στα πάρκα.

Εδώ βρίσκεται το σπίτι της Μαρίας Κάλλας, δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που να μη την γνωρίζει. Είναι αυτή τη στιγμή αναξιοποίητο, αν κάποιος μεριμνούσε να το μετατρέψει σε μουσείο θα έβλεπες στην Πατησίων τουρίστες από την Αυστραλία. Ένας υπουργός είπε κάποτε πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα επειδή το κτήριο βρίσκεται σε υποβαθμισμένη περιοχή, εννοώντας την Ομόνοια. Η Δροσοπούλου επίσης σήμερα μοιάζει μίζερη, ωστόσο πολλά από τα κτίριά της είναι εφάμιλλα της αρχιτεκτονικής που έχουν τα νεοκλασικά στο Κολωνάκι. Δε με ενδιαφέρει τόσο το παρελθόν, προτιμώ το παρόν και το μέλλον αυτού του δρόμου. Μου αρέσει που υπάρχει το μαγαζί ενός τσαγκάρη και παρακάτω ένα πολυκατάστημα δίπλα σε ένα μικρό ταχυφαγείο. Νιώθω πως ζω και εργάζομαι στο κέντρο των γεγονότων. Η πλατεία Ιθάκης, η Καλλιγά, η Αγίου Γεωργίου έχουν κάτι το λαϊκό με την αυθεντική έννοια, χωρίς καμία βαρβατίλα, περικυκλωμένες  από πολιτιστικούς συλλόγους που αναβιώνουν παλιά έθιμα και προωθούν την αλληλεγγύη.

Οι τρόποι διανομής του εντύπου είναι τρεις. Άνθρωποι  της γειτονιάς που το μοιράζουν χέρι χέρι ανεβοκατεβαίνοντας την λεωφόρο και από τα δικά τους πρόσωπα αποκτά χαρακτήρα γιατί ο κόσμος ξέρει που θα τους βρει. Επίσης υπάρχουν γύρω στα τριακόσια σταθερά σημεία διανομής, από φούρνους μέχρι θέατρα. Ο τρίτος τρόπος γίνεται από εκείνους που κάθε μήνα περνούν από τα γραφεία μας για να πάρουν οι ίδιοι το νέο φύλλο, πολλοί από αυτούς το δίνουν σε φίλους τους που μπορεί να μένουν στη Βαρυμπόμπη και στο Νέο Κόσμο. Έφτασε σκέψου στα χέρια κάποιων παιδιών από την Πάτρα, την Καλαμάτα και την Κέρκυρα και επικοινώνησαν μαζί μου προκειμένου να συζητήσουμε τη δική τους ιδέα για ένα ανάλογο εγχείρημα.

Ήξερες τον Λεωνίδα, τον ιδιοκτήτη του Τριανόν; Δυστυχώς έφυγε από τη ζωή πέρυσι σε τροχαίο επί της Πατησίων, αλλά θέλω πολύ να σου πω την ιστορία του. Λίγο πριν ξεκινήσω το έντυπο του τηλεφώνησα, έπαιρνα ό,τι τηλέφωνο έβρισκα στο ίντερνετ, χύμα. Το σηκώνει λοιπόν και μου λέει απότομα πως είναι απασχολημένος και να του τηλεφωνήσω σε λίγο. Τη δεύτερη φορά που μιλήσαμε του εξήγησα τι θέλω να κάνω και με ρώτησε τον τίτλο που θα έδινα στο έντυπο. Με το που άκουσε το «Η Πατησίων ζει» άρχιζε να φωνάζει μόνο που δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τι έλεγε. Τελικά τον άκουσα να λέει «Ναι ρε συ, ναι». Και αυτό γιατί συμπτωματικά πριν δεκαπέντε μέρες διαφημιζόταν σε ένα μεγάλο free press και την ίδια στιγμή οι συντάκτες έγραφαν σε άρθρο πως ο κινηματογράφος κλείνει εξαιτίας της υποβάθμισης της περιοχής. Εκεί δηλαδή που αντιμετώπιζε ήδη δυσκολίες, έρχεσαι εσύ και βάζεις μια ταφόπλακα στην κατάσταση.

Βρίσκω μεγάλο ενδιαφέρον στην ενημέρωση της τηλεόρασης. Στην ουσία δεν σε πληροφορεί για το τι έχει συμβεί, αλλά για το τι μέλλει να γίνει. Αν αποκωδικοποιήσεις το χαμόγελο ενός τηλεπαρουσιαστή μπορείς να καταλάβεις τι θα γίνει μελλοντικά. Πιστεύω πως ο κόσμος δεν αγοράζει πλέον εφημερίδες γιατί ξέρει πως θα διαβάσει τα ίδια και τα ίδια. Για μένα μετράει σε ένα έντυπο το στοιχείο της έκπληξης και της πρωτοτυπίας, δε μου αρέσουν τα  κείμενα εκείνα που δεν σε προβληματίζουν και οδηγούν σε μια καθοδηγούμενη σκέψη. Δεν θέλω να μειώσουμε το τιράζ και να ποντάρουμε στο διαδίκτυο, αγαπώ περισσότερο το χαρτί, το ξεφύλλισμα του. Είναι δύσκολη η μετάβαση στο ίντερνετ, θα αναγκαστούμε όμως και θα γίνει σιγά – σιγά.

Η Πατησίων Ζει και στο facebook. Ρίξτε μια ματιά μεταξύ άλλων και στο αρχείο τευχών εδώ.