Ζητήσαμε από τη Μάδγα Καραμάνογλου, μια νεαρή και δραστήρια κοπέλα να μας γράψει κάτι δικό της για το Αιγάλεω. Ξαφνιαστήκαμε με το κείμενο της και τη σύγκριση Αιγάλεω με το Παρίσι που αποφασίσαμε η στήλη μας Αιγάλεω Σίτι να ολοκληρωθεί με αυτό το κείμενο. Καλή ανάγνωση!
Θα μπορούσατε να φανταστείτε ποτέ τον Κηφισό να ήταν ποτάμι ας πούμε σαν τον Σηκουάνα; Ή την Ιερά Οδό να μοιάζει με τη μπουλεβάρ Champs Elysées, το μπαρουτάδικο με το Parc de Vincennes, το φουγάρο του να υψώνεται σαν Πύργος του Άιφελ, το γήπεδο Μαυροθαλασσίτης να μεταμορφώνεται σε Stade de Princes και την εκκλησία του Εσταυρωμένου κάπως σα Νότρε Νταμ; Μπορεί μια μεγαλούπολη, η ομορφότερη ίσως πόλη του κόσμου, με την εξαιρετική πολεοδομία και τις υποδομές να συγκριθεί με το Σίτι;
Κάθε φορά που επέστρεφα στο Αιγάλεω από το Παρίσι όπου ζούσα για κάποια χρόνια, μια μεγάλη ανεξήγητη και αυθόρμητη αναπνοή μου γέμιζε τα ρουθούνια. Και αναρωτιόμουν γιατί αφού αυτή η πόλη δεν είναι όμορφη σαν το Παρίσι, αυτή η πόλη θέλει αρκετή δουλειά. Κι όμως κάτι με γέμιζε και δεν ήταν μόνο το δέσιμο με τις αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων, ήταν κάτι παραπάνω.
Το Σίτι για μένα δεν είναι Σίτι, είναι μια γειτονιά. Τα πρωινά και τα απογεύματα θα δεις τους γείτονες να κουβεντιάζουν στις αυλές τους ή και από τα μπαλκόνια τους. Θα τους δεις να κάθονται στα δυο σκαλάκια έξω από τα σπίτια τους πίνοντας καφέ και να ποτίζουν τις αυτοσχέδιες γλάστρες τους που επιμελούνται με πολύ μεράκι. Θα μυρίσεις αναπάντεχα τις λεμονιές την άνοιξη περπατώντας στα μπαλωμένα ή και ξεμπαλωμένα πεζοδρόμια. Τα καλοκαίρια οι τηλεοράσεις θα φωτίζουν τις ταράτσες και καμιά φορά ίσως να ακουστεί και κανένα ροχαλητό από κάποιο ντιβάνι.
Θα συναντήσεις επίσης τη ζωντάνια του φοιτητόκοσμου σε κάθε γωνιά της πόλης καθώς και δυο Τεχνικά Ιδρύματα (Αθηνών και Πειραιώς) βρίσκονται σε αυτό. Αλλά, αντίθετα με τα στέκια των νέων, οι παλιοί καφενέδες που είναι κρυμμένοι σε κάποια σοκάκια προσδίδουν μια κάποια γραφικότητα.
Και το σημαντικότερο, τα σπίτια είναι χαμηλά! Πόσο ιδαίτερο κάνει αυτό την πόλη μου όταν τριγυρίζω σε αυτή. Αυτό ναι, της δίνει άλλη αίσθηση. Να βλέπεις τον ουρανό σε όλα του τα κέφια. Τόσο απλό. Να περπατάς στα στενά με φόντο την Ακρόπολη και το Λυκαβηττό, θεωρώντας πως είναι κάποια μέτρα μακριά. Αλλά και το φεγγάρι. Το συναντάς σε κάθε γωνιά της πόλης, όλες τις εποχές, σαν αναπόσπαστο κομμάτι του πίνακα.
Αυτές οι μικρές κοινότυπες ευτυχίες της γειτονιάς με κάνουν τελικά να αναπνέω διαφορετικά στο Σίτι…