Με τις βεντάλιες είχα πάντα ένα πρόβλημα. Όλες αυτές που κυκλοφορούν στο εμπόριο είναι τυποποιημένες και, ακόμα χειρότερα, αναποτελεσματικές, καθότι βαριές και άκαμπτες αφού οι περισσότερες είναι πλαστικές. Χάρτινες πολύ δύσκολα θα βρεις και συνήθως σκίζονται μετά από κάποιες χρήσεις.
Μια βεντάλια θα πρέπει ιδανικά να είναι σαν μια πεταλούδα: ελαφριά, πολύχρωμη όπως τα φτερά της και να κινείται με την ίδια χάρη. Ο αέρας της να σου προσφέρει τη σύντομη δροσούλα που ποθείς, χωρίς να σε κουράζει η συνεχόμενη χρήση της.
Μέσα στη ζέστη ενός ακόμα καυτού καλοκαιριού, χρειάζεσαι συντροφιά μια καλή βεντάλια. Μέσα στην απελπισία σου για λίγο αέρα, ψάχνεις στην τσάντα σου στον δρόμο, πλάι σου στο κρεββάτι ή πάνω στο γραφείο και ξεδιπλώνεις την πιο αναπάντεχη, την πιο stylish βεντάλια που κυκλοφορεί τώρα στην Αθήνα. Φυσικά μοναδική, αφού θα είναι μία από τις πολύτιμες hand made βεντάλιες της DiDa, κατά κόσμον Νατάσσα Δουρίδα.
Φτιαγμένες στο χέρι με διαλεχτά υφάσματα και σκελετό από καπλαμά, οι βεντάλιες της DiDa είναι όμορφες, ανθεκτικές και μοναδικές, η κάθε μία ένα μικρό πολύχρωμο έργο τέχνης, που εσύ απλώς κινείς ανάλαφρα σκορπίζοντας πνοές αέρα. Η Νατάσσα Δουρίδα ξεκίνησε την ιστορία με τις βεντάλιες το 2012, ενώ έκανε ένα μεταπτυχιακό στην αρχιτεκντονική – είχε σπουδάσει πολιτικός μηχανικός. Για βιοποριστικούς λόγους, ήδη έφτιαχνε και πουλούσε κοσμήματα, μια ασχολία που, όπως λέει, της άρεσε πολύ. Το μικρόβιο της DIY πρακτικής την ωθούσε στο να βρίσκει τρόπους να κατασκευάζει μόνη της οτιδήποτε της άρεσε.
Όπως μας διηγείται, είχε πάντα βεντάλιες γιατί ιδρώνει τρελά με τη ζέστη. Επίσης, επειδή είχε ερωτευτεί τα υφασματάδικα του κέντρου, είχε αγοράσει ένα σωρό υφάσματα που δεν ήξερε τι ακριβώς να τα κάνει. Τότε ήταν που της ήρθε η ιδέα: Διέλυσε τη βεντάλια που της είχε φέρει η φίλη της η Αθηνά από τη Σάμο και άρχισε το reverse analysis στο κέντρο της Αθήνας.
«Ο κύριος Καλλιγάς στο Θησείο με βοήθησε να βρω τον κατάλληλο καπλαμά, τον οποίο πήγαινα με το μηχανάκι σε ένα πλανιστήριο για να τον φέρω στο επιθυμητό πάχος», μας λέει. «Στην αρχή απλά λύγιζα το καρφάκι της, ώσπου βρήκα το κατάλληλα εξάρτημα στα κοσμηματάδικα. Ανέπτυξα μια μέθοδο κοπής του ξύλου δικής μου επινόησης, γιατί δεν είχα ακόμα τα κατάλληλα εργαλεία. Οι πρώτες 20-30 βεντάλιες βγήκαν το καλοκαίρι του 2012 και τις πούλησα σε δέκα μέρες στην Αντίπαρο – εκτός βέβαια από αυτές που πήραν οι φίλες μου. Μετά, σιγά σιγά και για 5 χρόνια, με συμβουλές από όσους τις αγόραζαν, προχώρησα σε βελτιώσεις μέχρι τη σημερινή τους μορφή. Εξακολουθώ όμως να “παίζω” και να κάνω μικρές αλλαγές χρόνο με το χρόνο».
Η διαδικασία με τα υφάσματα για κάθε καινούρια παραγωγή, είναι μια μικρή κολλεξιόν μόδας για την Νατάσσα. H επιλογή των υφασμάτων γίνεται μετά από τουλάχιστον δύο χρόνια έρευνας κάθε φορά. «Μία πραγματική συλλογή παίρνει χρόνο να αναπτυχθεί», λέει η Νατάσσα και συνεχίζει, «εγώ συλλέγω υφάσματα από ταξίδια, από εξερευνήσεις στο κέντρο, από ρούχα που δεν μπορούν να αξιοποιηθούν ως είναι, αλλά έχουν ένα ιδιαίτερο ύφασμα. Ωστόσο, ποτέ δεν έκανα μεγάλη -σε ποσότητα- παραγωγή. Οι βεντάλιες που βγαίνουν κάθε χρόνο είναι λίγες, γιατί για εμένα είναι πιο πολύ ένα καλλιτεχνικό side project που αγαπώ πολύ, με εκφράζει και δεν θέλω να αφήσω. Γι αυτό και δεν το πιέζω να κάνω περισσότερες».
Η κύρια δουλειά της Νατάσσας έχει να κάνει με το Communitism, στο οποίο έχει αναλάβει να κάνει το storytelling και τη δικτύωση. «Ξεκίνησα το πρότζεκτ του Communitism το 2015 και από τότε έγινε κεντρικός άξονας εξέλιξης στη ζωή μου. Εντέλει, ό,τι κάνω σχετίζεται με αυτό και οι βεντάλιες ήταν πάντα κάτι που μπορούσα να κάνω παράλληλα, γιατί είχα το εργαστήριό μου στο Butterflies & Camels, το εργαστήριο επαναχρήσης υφάσματος του Communitism, το οποίο έχουμε διατηρήσει στο Kookooli».
Η Νατάσσα Δουρίδα είναι παλιά γνώριμη της Popaganda. Είναι ο άνθρωπος που σκέφθηκε και δημιούργησε την καλλιτεχνική και διαδραστική κολλεκτίβα του Communitism το 2015 και είχε μιλήσει στη Φιλίππα Δημητριάδη με αφορμή το πρώτο πρότζεκτ του Communitism, όταν αποφάσισε να «σώσει» το εγκαταλελειμμένο νεοκλασικό κτίριο στην Παραμυθίας και Σαλαμίνος.
Και κατά μία παράξενη σύμπτωση, το 2023 και με έναυσμα την αποχώρηση του Communitism από το κτήριο της οδού Κεραμεικού 28 στο Μεταξουργείο, και το τέλος μίας εκρηκτικής, δημιουργικής πορείας έξι χρόνων στις παρυφές της πόλης, η Νατάσσα Δουρίδα μίλησε ξανά στην Popaganda και τη δημοσιογράφο Αναστασία Βαϊτσοπούλου.
Το Kookooli είναι ο καινούριος χώρος του Communitism στον Βοτανικό και είναι ένας ασφαλής χώρος για να αναδιοργανωθεί η ομάδα, καθώς θα προχωρά τη διαδικασία εξασφάλισης του επόμενου εγκαταλελειμμένου διατηρητέου με το οποίο θα δουλέψει. «Η κοινότητα του Communitism μπορεί πάντα να μας βρει εκεί», λέει η Νατάσσα, «όπου συνεχίζουμε να λειτουργούμε ως πολιτισμικό κέντρο εφαρμόζοντας πρακτικές space sharing, με εργαστήρια, (μικρά πια) community events, εσωτερικές διαδικασίες αυτο-οργάνωσης και participatory strategising (για τους πολύ εξελιγμένους)».
Στο Kookooli η Νατάσσα διοργανώνει μικρά εργαστήρια για αυτές, αυτ@ και αυτούς που θα ήθελαν να μάθουν πώς κατασκευάζεται μία βεντάλια και να συνθέσουν τη δική τους μοναδική βεντάλια. Διαλέγοντας το μέγεθος, το ύφασμα, την υφή, τα χρώματα και το ξύλο, δίνουν στη βεντάλια τους μερικά χαρακτηριστικά της δικής τους ιδιοσυγκαρσίας και αισθητικής. Κι έτσι, εκτός από τη μοναδικότητα του χειροποίητου, η βεντάλια τους αποκτά “προσωπικότητα”!
Η Νατάσσα μας ενημερώνει ότι το Kookooli θα κλείσει για καλοκαίρι. «Θα γίνει όμως και δεύτερο workshop τον Σεπτέμβρη, είμαι σίγουρη ότι ακόμα θα κάνει ζέστη!». Μέχρι τότε, μπορεί κάποιος να βρει τις βεντάλιες της DiDa στο instagram (didadourida) και στο etsy (Didadou). Για φέτος, έχει επίσης συνεργαστεί με το κατάστημα ConTrust Collective στην Κυψέλη και με το Gemmies στο Ηράκλειο.
* Το Communitism, είναι σωματείο από το 2017 με τίτλο ” Ενωση πολιτών για τη Διατήρηση της νεότερης πολιτισμικής κληρονομιάς “ με το διακριτικό τίτλο Κομμιουνιτισμ. Η ενεργοποίησή μας ως πολίτες προς μία πιο φιλική και βιώσιμη Αθήνα ήταν πάντα το κέντρο των εργασιών του. Τώρα, καλεί όλα τα άτομα που ήταν ενεργά εντός της Κεραμεικού να εγγραφούν ως επίτιμα ή τακτικά μέλη για να παραμείνουν συνδεδεμένα και να συμμετέχουν στα σχέδια της ομάδας για επίτευξη συλλογικής ιδιοκτησίας κτηρίων. Επίσης, μπορούν να εγγραφούν στο newsletter για να πληροφορούνται για τις δράσεις του Communitism. (Εγγραφή στο Communitism.space).