Είναι Τετάρτη και όπως κάθε εβδομάδα τέτοια ημέρα, η Φωτεινή Βελεσιώτου και η κομπανία της, εμφανίζονται στην Κληματαριά, η οποία ανθίζει ακόμη σε πείσμα δύσκολων καιρών. Είχα ακούσει πολλά για την ερμηνεύτρια που πολλοί χαρακτηρίζουν ως τη “νέα Μπέλλου”, έτσι ανυπομονούσα να ακούσω από κοντά αυτή την φωνή. Μπαίνοντας στην ταβέρνα κατά τις 11 το βράδυ, βλέπω όλα τα τραπέζια γεμάτα αν και το πρόγραμμα δεν έχει ξεκινήσει ακόμη και οι παρέες συζητάνε ζωηρά καθώς τρώνε μιας και στον κατάλογο υπάρχουν κάποιες πεντανόστιμες πολίτικες προτάσεις. Στο τραπέζι μου κάθεται ο Χρήστος, που ακούει εδώ και χρόνια την Φωτεινή και μάλιστα τη γνωρίζει προσωπικά. Μα και πολλοί άλλοι που βρίσκονται εδώ απόψε, τακτικοί θαμώνες της Κληματαριάς, είναι φίλοι της και την ακολουθούν πιστά όπου και αν τραγουδά. Όπως καταλαβαίνω, καθώς κυλάει η βραδιά, έχει το δικό της κοινό που την ανακάλυψε “από στόμα σε στόμα”, καθώς η τραγουδίστρια δεν προβάλλεται συχνά από τα μίντια.
Τη στιγμή που ανεβαίνει στη μικρή, φωτισμένη από πολύχρωμα λαμπιόνια σκηνή, μου κλείνει το μάτι και μου χαμογελά. Ανταποδίδω αυθόρμητα τον φιλικό και γεμάτο ζεστασιά χαιρετισμό. Κάθεται δίπλα στους υπόλοιπους μουσικούς και πριν ξεκινήσει, στρίβει το τσιγάρο της. Έχω πιάσει κουβέντα με την Νατάσα, που επίσης έρχεται τακτικά στο μαγαζί η οποία μου λέει ότι σε κάποια τραπέζια βλέπεις πάντα τις ίδιες φάτσες. «Αν έρθεις εδώ κι ακούσεις τη Φωτεινή, θα ξανάρθεις. Εκτός κι αν είσαι κουφός», αναφέρει και γελά. Δεν έχει προλάβει να τελειώσει τη φράση της και το τραγούδι ξεκινά. Χωρίς δεύτερη σκέψη γυρνάω τα μάτια μου προς την ερμηνεύτρια.
Η φωνή της έχει χαρακτηριστεί ως δωρική, λιτή και στιβαρή και πολλοί λένε ότι είναι η μοναδική αυθεντική ρεμπέτισσα ψυχή που μας έχει απομείνει. Λένε ακόμη ότι γεννήθηκε σε λάθος εποχή, μα εγώ λέω, πάλι καλά που γεννήθηκε σε αυτήν, γιατί είμαστε πολύ τυχεροί που την ακούμε. Δίπλα της τραγουδά και παίζει κιθάρα ο Παναγιώτης Κατσιμάνης, ο οποίος συμμετείχε και ήταν συνθέτης στο συγκρότημα Ενδελέχεια. Η Φωτεινή συνεχίζει να κάνει παιχνίδι με τους μουσικούς και τον κόσμο. Στο Μη μου ξαναφύγεις πια, σηκώνονται οι πρώτοι για να ρίξουν μερικές στροφές. Ακούγονται πολλά: «γεια σου ρε Φωτεινή» κι εκείνη απαντά προσφωνώντας τους με τα ονόματά τους. Πρόκειται για μία σχέση αγάπης, ολοφάνερη και θερμή. Στο Πού να βρω γυναίκα να σου μοιάζει ο κόσμος γεμίζει ασφυκτικά την πίστα. Ξεχωρίζει ένα όμορφο ξανθό κορίτσι που ξεσηκώνει δύο πανύψηλους φίλους της με tattoo. Μαθαίνω ότι είναι Γάλλοι, φαίνεται ότι δεν είναι τόσο εξοικειωμένοι με τον ρυθμό που ακούν, τα σώματα τους κινούνται κάπως άγαρμπα αλλά βλέπω τα μάτια τους που λάμπουν από ενθουσιασμό ενώ κάποιες κυρίες, λίγο μεγαλύτερες σε ηλικία, τους χτυπούν παλαμάκια χαρούμενες. Στο κρεσέντο του τραγουδιού, το κορίτσι αρπάζει τον φίλο της αγκαλιά και του σκάει ένα φιλί στα χείλη. Οι κύριες φωνάζουν: “μπράβο, μπράβο”. Πανηγύρι σωστό.
Το σόλο από το μπουζούκι του Σπύρου Γκούμα, ζεσταίνει κι άλλο την ατμόσφαιρα. Το ρεπερτόριο είναι προσεκτικά επιλεγμένο και γίνεται «σωστή εναλλαγή γνωστών και λιγότερων γνωστών τραγουδιών», όπως παρατηρεί ο Γιώργος, που σιχτιρίζει την απόφασή του να ξεκινήσει αντιβίωση αυτή την ημέρα κι έτσι δεν μπορεί να πιει ούτε ένα τσίπουρο. Στη θέση του δεν θα είχα κρατηθεί, η κατάσταση τραβάει και αλκοόλ αλλά και τσιγάρο. Η άψογη ακουστική του μαγαζιού βοηθάει για να απολαύσω κάθε ανάσα, κάθε νότα. Λίγο πριν το τέλος του πρώτου μέρους, ακούω την πιο σέξι εκτέλεση της Μισιρλού που έχω ακούσει ποτέ. Τραγουδά ο μπασίστας Αντώνης Τζίκας, ο οποίος μοιάζει να ξέφυγε από τζαζ μπάντα της Νέας Ορλεάνης. Ο αισθησιασμός πλανιέται στον αέρα σε τόσο έντονο βαθμό, που νιώθω ότι μπορώ να τον κόψω με το μαχαίρι. Μπράβο του.
Στο διάλειμμα η Φωτεινή έρχεται στο τραπέζι μας. Μου δίνει μια ζεστή αγκαλιά, από αυτές που χαίρεσαι πραγματικά. Μου λέει πως μέχρι το 2004 ήταν δασκάλα και εκείνα ήταν τα πιο γεμάτα χρόνια της ζωής της.«Τραγουδούσες στα πιτσιρίκια;» τη ρωτώ. «Βέβαια και πολύ το χαίρονταν», απαντά. Το δεύτερο μέρος του προγράμματος ξεκινάει με τη Φωτεινή να τραγουδάει τις Μέλισσες, το πιο γνωστό από τα δικά της τραγούδια. Συνεχίζει με τα Διόδια και όταν ακούγεται ο στίχος: “πέφτει σαν ζεστή βροχή η αγάπη”, βλέπω μια ασπρομάλλα κυρία να δακρύζει.
Ακολουθούν πολλά θρυλικά τραγούδια όπως τα: Δε λες κουβέντα, Θα με δικάσουν, Αϊτός χωρίς φτερά, Το βαπόρι απ’ την Περσία. Την παρακολουθώ καθώς ερμηνεύει. Διακρίνω την ένταση που σαν ηλεκτρικό ρεύμα διαπερνά το σώμα της. Ούτε η ίδια δεν μπορεί να ελέγξει τη δυναμική της και βλέπω ότι το κορμί της τινάζεται ανεπαίσθητα επάνω στην καρέκλα, σαν να το διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα. Καθώς η ώρα περνάει, τα φώτα χαμηλώνουν και το ακορντεόν του εξαιρετικού Ηλία Κρομμύδα, ανακουφίζει τις πληγές με τη γλυκύτητά του. Οι πιο πιστοί έχουν παραμείνει και σιγοτραγουδούν από τις θέσεις τους, πίνοντας χύμα κρασί. Το πρόγραμμα τελειώνει γύρω στις 03:00. Καθώς βγαίνω στην ερημική πλατεία Θεάτρου, νιώθω τυχερή. Σχεδόν αυτόματα το μυαλό μου παραφράζει τον στίχο: “πέφτει σαν ζεστή βροχή η φωνή της”.
Κληματαριά, πλατεία Θεάτρου 2, Αθήνα, τηλ. 210 3216 629.
