Την λένε Μαρία. Μεγάλωσε στο Περιστέρι, εκεί όπου μένει μέχρι τώρα. Δουλεύει σε ένα τατουατζίδικο στο Χαλάνδρι. Είναι νέα, όμορφη, ψηλή, ξανθιά με πτυχίο Γαλλικής Φιλολογίας και «καλό παιδί». Είναι μία από τα εκατομμύρια Αθηναίους που μετακινούνται καθημερινά στο λεκανοπέδιο.
Ξυπνώντας το πρωί μπαίνει στο αυτοκίνητο της, ένα κίτρινο κοριτσίστικο Micra, ακολουθεί τη Θηβών μέχρι το ποτάμι και την εθνική. Μετά από Νέα Ιωνία κατευθύνεται προς βόρεια προάστια και Χαλάνδρι. Εκεί ταλαιπωρείται περίπου μισή ώρα για να βρει πάρκινγκ, ώσπου να κουραστεί και να το παρκάρει κάπου παράνομα, ίσως σε μια γωνία, εμποδίζοντας την πρόσβαση στο πεζοδρόμιο ή σε κάποια διάβαση/ράμπα. Μία στις 7 φορές θα παρκάρει όπου και όπως πρoβλέπει ο νόμος, κάτι το οποίο βασίζεται σε πραγματική τύχη και αντιπροσωπεύει την κατάσταση των δρόμων και του δημόσιου χώρου στο Χαλάνδρι. Αποφεύγει φανατικά να παρκάρει σε ιδιωτικό πάρκινγκ αφού αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να πληρώσει, και φυσικά προτιμάει να κλείσει κάποια διάβαση αναπήρων ή να δυσκολέψει την πρόσβαση σε κάποια μητέρα με καρότσι από το να χάσει μερικά ευρώ.
Αυτός είναι ένας «μέσος» νέος της Αθήνας, αν υποθέσουμε ότι μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο. Μια ηλικιακή ομάδα (25-35) η οποία σε άλλα μέρη του κόσμου χρησιμοποιεί καθημερινά το ποδήλατο στις μετακινήσεις της, ειδικά για αποστάσεις όπως αυτή κάτω των 12 χιλιομέτρων. Για την ακρίβεια έχει αποδειχθεί πως στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις και για αποστάσεις έως 12 χλμ το ποδήλατο είναι το γρηγορότερο μέσο μεταφοράς. Σε αντίθεση με ό,τι πιστεύουν οι περισσότεροι, η Αθήνα διαθέτει όλα τα στοιχεία μιας πόλης ιδανικής για ποδήλατο: αίθριο καιρό 8-9 μήνες τον χρόνο, λίγες βροχές, λίγους- αν όχι ελάχιστους- λόφους, πολλές εναλλακτικές διαδρομές και εκτενές δίκτυο ΜΜΜ και αστικών μετακινήσεων, μέσω του οποίου μπορεί κάποιος να μεταφέρει ποδήλατο χωρίς κανένα περιορισμό πια – ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του ποδηλατικού κινήματος. Τι είναι αυτό που κάνει όμως την Μαρία και κάθε Μαρία να αρνείται πεισματικά να αλλάξει νοοτροπία και να στραφεί προς το ποδήλατο;
Ας δούμε ποια θα ήταν η καθημερινότητά της αν στρεφόταν στο πετάλι. Ξυπνώντας το πρωί θα καβάλαγε το ποδήλατό της από το σπίτι μέχρι τον σταθμό του μετρό στο Περιστέρι (1,5 χλμ), θα άλλαζε γραμμή, θα έφτανε στο Χαλάνδρι και θα ποδηλατούσε ακόμα 1,5 χλμ από το μετρό στην Πλατεία Δούρου όπου εργάζεται. Αντί να ψάχνει μάταια να παρκάρει θα σταματούσε στον Βάρσο για μια τυρόπιτα και θα έφτανε στη δουλειά της 20-30 λετπά νωρίτερα και χωρίς νεύρα. Επίσης δεν θα είχε χαλάσει λεφτά για βενζίνη και δεν θα είχε εμποδίσει την πρόσβαση κανενός πεζού στο πεζοδρόμιο.
Κάπως έτσι δυστυχώς κυλάει η ελληνική πραγματικότητα σε βάρος της ποιότητας ζωής παρότι θα περίμενε κανείς ότι θα είχαμε στερέψει από δικαιολογίες. Τα ποδήλατο μπήκαν στο μετρό, διοργανώσεις, φεστιβάλ και βόλτες γίνανε αλλά στο δρόμο δυστυχώς πέρα από μια μικρή ομάδα Αθηναίων που ακολουθούν τον ποδηλατικό τρόπο ζωής, η μεγάλη πλειοψηφία αρνείται πεισματικά να αλλάξει νοοτροπία. Όχι για κάποιον συγκεκριμένο λόγο αλλά «έτσι», «γενικά», «ωχ αδερφέ».
Η αλήθεια είναι όμως ότι η ζωή είναι τώρα – και αν θέλουμε ίσως να μισο-πιστέψουμε ότι τα πράγματα ΠΡΕΠΕΙ να αλλάξουν τριγύρω μας ή και ότι ίσως ΘΑ αλλάξουν, πρέπει να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας, το ίδιο και η Μαρία αλλά και κάθε νέος άνθρωπος αυτής της πόλης που οι κυβερνήσεις αλλάζουνε κι αυτός το ίδιο μένει. Στενόμυαλα αγκιστρωμένοι σε έναν τρόπο ζωής που δεν μας αντέχει πια και δεν τον αντέχουμε ούτε κι εμείς.
*Ο Άγις Κολύβας είναι αστικός ποδηλάτης και ιδιοκτήτης του καταστήματος 48×17 Cycles (Βεΐκου 2, Κουκάκι, 2109225488, 48×17.com).
