Φωτογραφία: Alex Aggouridakis
O Jiles John είναι συλλέκτης βινυλίων, το δημιουργικό μυαλό και συνιδρυτής των ” Street Outdoors ” mobile parties, αλλά και ένας από τους πιο δραστήριους Έλληνες DJs. Κινούμενος σε Άμστερνταμ, Θεσσαλονίκη και Αθήνα, συλλέγει και συνδυάζει διάφορα και ανόμοια μουσικά στυλ ανάμεσα σε rough disco, cosmic και house. Σχετίστηκε με τη μουσική αρχικά ως τραγουδιστής και παίκτης τεσσάρων χορδών-μπάσο και στη συνέχεια αντάλλαξε το μπάσο του για τους πρώτους του δίσκους και πικάπ . Από τότε μέχρι και σήμερα, πειραματίζεται με διάφορα είδη και μορφές μουσικών κομματιών και συνεχίζει, με κοινούς παρονομαστές την αγάπη και τον ενθουσιασμό του για εκτεταμένα DJ-set αλλά και την αναζήτηση για καινούρια μουσικά και αισθητικά ερεθίσματα.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών, συμμετείχε στο Dekmantel και τη Red Bull Music Academy αλλά και σε μέρη όπως Amsterdam, Istanbul και σε όλη την Ελλάδα. Δεν ακολουθεί αυστηρά μόνο την σύγχρονη μουσική σκηνή, αλλά δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον στην επιλογή των κομματιών ώστε να ταιριάζουν τη συγκεκριμένη στιγμή για ένα συναρπαστικό αποτέλεσμα.
Φωτογραφία: Ioanna Chatziandreou
Το Street Outdoors γίνεται 5 ετών και το γιορτάζει διοργανώνοντας για δεύτερη συνεχή χρονιά μια μεγάλη γιορτή μουσικής στην Προβλήτα Α’ στο Λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Το Street Outdoors ειναι ενα DIY (Do It Yourself) mobile event το οποίο ξεκίνησε ώς ένας δημιουργικός προβληματισμός την άνοιξη του 2012. Η σκέψη για την δημιουργία και η φιλοσοφία του project βασίζεται στα σημαντικότερα ελληνικά αγαθά και πλεονεκτήματα, τον ήλιο, την καλοκαιρία και το ήπιο κλίμα. Η Ελλάδα, αν και η χώρα με την μεγαλύτερη ηλιοφάνεια στην Ευρώπη, ήταν η μοναδική στην οποία δεν διοργανώνονται καλλιτεχνικά́ γεγονότα με έμφαση στην ηλεκτρονική μουσική κατά την διάρκεια της ημέρας.
Με αφορμή τα 5α γενέθλια του Street Outdoors, του ζητήσαμε να διαλέξει μερικούς δίσκους για να τον γνωρίσουμε καλύτερα…
Ο Δίσκος που σε έκανε να ακολουθήσεις καριέρα ως DJ ηλεκτρονικής μουσικής…
UNKLE – Never, Never, Land. Άν και δεν είναι μόνο ένας δίσκος, ουσιαστικά είναι οι επιρροές του ραδιοφωνικού σταθμού 88μισό (88.5). Στην εποχή του πρώιμου internet, αρχές 2000, ακούγαμε ραδιόφωνο και καλούσαμε τον σταθμό για να μάθουμε τίτλους και κομμάτια. Ρομαντική και αγαπημένη περίοδος της εφηβίας.
Ο δίσκος που είναι το killer track σου για το dancefloor αυτόν τον καιρό…
Last Rhythm – Last Rhythm. Ιταλικό House από το 1990 και ίσως η μοναδική γνωστή δουλειά των Last Rhythm. Αfter party classic αλλά ιδανικό για peak time track.
O δίσκος που αποτελεί το αγαπημένο σου remix…
Midland – Final Credits. Έχει βγεί ως νέο track το 2016 αλλά στην πραγματικότητα αποτελεί ένα rework του κλασσικού Neither One of Us (Wants to Be the First to Say Goodbye) των Gladys Knight & Τhe Pips. Για να απαντήσω όμως και στην ερώτηση για remix, τότε είναι το Violently Happy της Bjork στο remix των Masters At Work.
O κλασικός δίσκος που παίρνεις πάντα μαζί σου…
Νομίζω πως αλλάζει συχνά, αλλά αυτή την περίοδο είναι το Nat I Århus από την Δανέζικη δισκογραφική Regelbau, με τέσσερα downtempo και deep house κομμάτια από 3 τοπικούς καλλιτέχνες, και το East Wall – Eyes Of Glass που έρχεται από το 1984, ξανακυκλοφόρησε φέτος από την Dark Entries του San Francisco. Δύο τελέιως διαφορετικοί δίσκοι αλλά εξαιρετικοί και αγαπημένοι.
O δίσκος που φαντάζεσαι ότι θα μπορούσε να είναι το ιδανικό σάουντρακ για την σημερινή Αθήνα…
Tame Impala – Currents. Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος, απλά στο τέλος του 2015 θυμάμαι να περπατάω στη Σκουφά και να τον ακούω, το “Yes, I am changing” συγκεκριμένα.
Ο δίσκος για τον οποίον ζούσες και πέθαινες όταν ήσουν 16…
Pink Floyd – A Collection Of Great Dance Songs. Η εφηβεία μου ήταν αρκετά ατμοσφαιρική και κιθαριστική. Νομίζω πως αυτή η συλλογή έχει μερικά από τα καλύτερα και πιο γνωστά κομμάτια των Pink Floyd. Εύκολη μουσική όπως ταιριάζει στην εφηβεία.
O δίσκος που αποτελεί τον δικό σου απόλυτο guilty pleasure…
Κανένα pleasure δεν είναι guilty.
O δίσκος που παίζεις αυτόν τον καιρό και κάνει τους clubbers να φασώνονται…
Charlie – Spacer Woman. Νομίζω πως είναι ο διαχρονικά πιο “φασωτικός” δίσκος που πάιζω και σίγουρα το κομμάτι που έχω βάλει περισσότερες φορές στα set μου.
O δίσκος που θα αφιέρωνες στη Θεσσαλονίκη…
The System – Find It In Your Eyes. Η Θεσσαλονίκη είναι υγρή και ατμοσφαιρική, μεταίχμιο ανάμεσα στο underground και το εμπορικό, με ροκ καταβολές και έντονη κουλτούρα που συνήθως μεταναστεύει νωρίς. Το κομμάτι της ταιριάζει πολύ.
O αγαπημένος σου δίσκος από την αγαπημένη σου μπάντα…
Δύσκολο. Οι δίσκοι που διαχρονικά αγαπώ είναι αρκετά New Wave. Θα διάλεγα τους παρακάτω: The Sound – From The Lions Mouth και Oppenheimer Analysis – New Mexico.
O δίσκος που ακούς την στιγμή που συμπληρώνεις αυτό το ερωτηματολόγιο…
Midori Takada – Through The Looking Glass. Ξαναήρθε στην επικαιρότητα φέτος με την επανέκδοση της δουλειάς της Γιαπωνέζας συνθέτη. Αρκετά πειραματικό, με παγκόσμιες επιρροές, και εξαιρετικά δύσκολος. Κάποιες στιγμές σου αρέσει πάρα πολύ, κάποιες άλλες σε δυσκολεύει πολύ. Να τον ακούσετε.