Στις 9 Οκτωβρίου 2016, το καφέ Γέφυρες στην οδό Πατρέως 86 ξεκίνησε τη λειτουργία του, συμβάλλοντας στην επαγγελματική και κοινωνική επανένταξη ατόμων με προβλήματα ψυχικής υγείας, προσφέροντας το δικαίωμα της εργασίας και μεριμνώντας δραστικά για την ψυχοκοινωνική τους αποκατάσταση. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι «Γέφυρες» δημιουργήθηκαν με τη σημαντική χρηματοδότηση του Συνδέσμου VINCI.
Οι «Γέφυρες» δεν είναι μία ακόμα καφετέρια στην Πάτρα. Εδώ πραγματοποιούνται σε τακτική βάση πολιτιστικά δρώμενα. Μέχρι ώρας έχουν γίνει πάνω από 120 εκδηλώσεις, όπως βραδιές μουσικής, βιβλιοπαρουσιάσεις, φωτογραφικές εκθέσεις, θεατρικά δρώμενα, παρουσιάσεις ντοκιμαντέρ, δράσεις για παιδιά.
Τον Ιούνιο του 2017, οι «Γέφυρες» άλλαξαν και ομόρφυναν. Η αρχιτέκτονας Τατιάνα Δήμου, στο πλαίσιο της εταιρικής υπευθυνότητας του γραφείου της i_ARCHiTECT, ανέλαβε αφιλοκερδώς το σχεδιασμό, τη μελέτη και την επίβλεψη της ανακαίνισης δημιουργώντας ένα φωτεινό, δροσερό, γεμάτο χρώμα, φιλικό και ευχάριστο περιβάλλον.
Επίσης, η αστική μη κερδοσκοπική οργάνωση ArtinProgress και ο εικαστικός, Κλεομένης Κωστόπουλος ανέλαβαν τον σχεδιασμό και την υλοποίηση των mossgraffiti στην αυλή του καφέ. Ένα τέτοιο εγχείρημα δεν θα γινόταν πραγματικότητα στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε, χωρίς τη σημαντική στήριξη από την Ένωση Κοινωνικών Φορέων «ΠΥΛΩΝΕΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ – ΚΩΣΤΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΣ» της ΓΕΦΥΡΑ Α.Ε – η οποία για άλλη μια φορά απέδειξε την κοινωνική ευαισθησία της.
Για τις ανάγκες της ανακαίνιση κινητοποιήθηκαν δεκάδες μέλη του Συλλόγου για την Ψυχική Υγεία – ΣΟΨΥ Πάτρας για 7 μέρες -από το πρωί μέχρι το βράδυ- δίνοντας την ψυχή τους όλη… Ειδικότερη μνεία στα μέλη Ιωάννη Χαραμίδη και Διονύσιο Σπάθαρη που εργάστηκαν σκληρά για τον κοινό σκοπό.
«Στις “Γέφυρες” είσαι ευπρόσδεκτος όπως και όποιος και να είσαι, το μόνο που επιβάλλεται είναι να είσαι ο εαυτός σου»
Τι σας ενέπνευσε για να επανασχεδιάσετε και να αναλάβατε την πλήρη ανακαίνιση του καφέ Γέφυρες; Εδώ και καιρό ένιωθα την ανάγκη να επιστρέψω στην πόλη της Πάτρας, στην αγάπη και στην εμπιστοσύνη που έχει δείξει για τη δουλειά μου. Στο πλαίσιο λοιπόν της εταιρικής υπευθυνότητας που κάθε επιχείρηση οφείλει να έχει, αποφάσισα ότι κάθε χρόνο θα αναλαμβάνω ένα έργο με μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα. .Φυσικά η σκέψη αύτη δεν θα μπορούσε να βρει για φέτος ιδανικότερη έκφραση από την ανακαίνιση του καφέ Γέφυρες, το οποίο αποτελεί μια σπουδαία πρωτοβουλία για την πόλη μας!
Αρχιτεκτονικά ποιες γραμμές και ιδέες χρησιμοποιήσατε; Βασική ιδέα του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού στο καφέ Γέφυρες είναι η «επαναχρήση». Σε μια τόσο ιδιαίτερη περίοδο για τη χώρα μας είναι πολύ σημαντικό ο σχεδιασμός να χρησιμοποιεί τα ελάχιστα δυνατά μέσα και να μην εξαντλείται σε πολυδάπανες προτάσεις. Έτσι, ανασχεδιάστηκε το σύνολο του καφέ με ανακύκλωση όλων των υλικών και του υφιστάμενου εξοπλισμού του ενώ ταυτόχρονα συνδυάστηκαν όλα τα υλικά με νέες χρωματικές σχέσεις, βασισμένες στη θεωρία της περιβαλλοντικής ψυχολογίας.
Η ανακαίνιση του καφέ βασίστηκε στον εθελοντισμό. Επιχειρήσεις, επαγγελματίες, μέλη και φίλοι του Συλλόγου για την Ψυχική Υγεία – ΣΟΨΥ Πάτρας και φυσικά εσείς- δουλέψατε ασταμάτητα 7 ολόκληρες μέρες. Ποια συναισθήματα και ποιες σκέψεις σας δημιούργησε αυτή η συλλογική κινητοποίηση; Δεν έχω λόγια για το κομμάτι αυτό. Ήταν το πιο σπουδαίο σε όλη την προσπάθεια. Ήταν 7 ημέρες γεμάτες αγάπη, ανιδιοτέλεια, δημιουργικότητα και αίσθημα κοινωνικής ευθύνης από όλους. Η σκέψη και μόνο ότι μια ιδέα μπορεί να κινητοποιήσει και να εμπνεύσει τόσο κόσμο είναι απλά συγκινητική.
Γιατί να έρθει κάποιος να πιει καφέ στις Γέφυρες; Γιατί είναι το πιο «cool» καφέ της πόλης: Είναι στην πιο ωραία γειτονιά, έχει τέλειο καφέ, λαχταριστά γλυκά, φανταστική μουσική και υπέροχους ανθρώπους… Γιατί εκεί είσαι ευπρόσδεκτος όπως και όποιος και να είσαι, το μόνο που επιβάλλεται είναι να είσαι ο εαυτός σου!
«Οι “Γέφυρες” είναι μια απάντηση ενάντια στο στίγμα και την προκατάληψη, στην αντίληψη, που, δυστυχώς, υπάρχει ακόμα ότι οι ψυχικά πάσχοντες πρέπει να ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας»
Αν με ρωτούσε κάποιος, πώς ήταν η ζωή μου πριν από δύο χρόνια, θα του απαντούσα ότι ήταν βυθισμένη στο σκοτάδι, λόγω της ψυχικής μου ασθένειας. Πώς είναι δυνατό να ζεις πραγματικά, όταν βρίσκεσαι στο περιθώριο, χωρίς φίλους, χωρίς εργασία, χωρίς ενδιαφέροντα; Όταν η κάθε σου ημέρα είναι μονότονη, επανάληψη της προηγούμενης; Για πολλά χρόνια βίωνα αυτή την κατάσταση, είχα αφεθεί στην αδράνεια, με τις ρωγμές της ψυχής μου να γίνονται όλο και βαθύτερες. Όμως, ήθελα να γυρίσω σελίδα, να κάνω κάτι για να βγω από το τέλμα. Ναι, μετά από πολλά χρόνια στην αφάνεια πήρα την απόφαση να κάνω κάτι για το καλό μου.
Η φαρμακευτική αγωγή που λάμβανα δεν ήταν αρκετή, ώστε να με οδηγήσει στο σημείο να κάνω ριζικές αλλαγές στη ζωή μου. Τότε ένα πρόσωπο από το στενό, συγγενικό μου περιβάλλον με πληροφόρησε για την ύπαρξη ενός Συλλόγου για την Ψυχική Υγεία – ΣΟΨΥ Πάτρας. Μου έδωσε τη διεύθυνση του Συλλόγου.
Εκεί βρέθηκα μπροστά σε μια ευχάριστη έκπληξη. Με ενημέρωσαν, ότι εκτός από συμβουλευτική υποστήριξη, που παρέχεται δωρεάν, μου είπαν ότι πραγματοποιούνται και ομαδικές δραστηριότητες. Ήταν το ξεκίνημα μιας νέας ζωής για μένα.
Κινητοποιήθηκα, ανακάλυψα μέσα από τις ομάδες δεξιότητες, που δεν είχα καν διανοηθεί στο παρελθόν και το πιο σημαντικό δημιούργησα δυνατές και σταθερές φιλίες, που άντεξαν και θα αντέξουν για πάντα στον χρόνο.
Νιώθω ευγνώμων, που η μεγάλη οικογένεια του ΣΟΨΥ άνοιξε την αγκαλιά της και με έκλεισε μέσα της. Είναι πλέον η δεύτερη οικογένειά μου, που με τροφοδότησε με τόση δύναμη, ώστε να αναγεννηθώ μέσα από τις στάχτες μου.
Σήμερα, σχεδόν δύο χρόνια μετά, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι είμαι πλέον ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Έχω φίλους, εξακολουθώ να συμμετέχω στις ομαδικές δραστηριότητες του Συλλόγου και τους τελευταίους δέκα μήνες εργάζομαι στο καφέ «Γέφυρες», ένα όραμα του Συλλόγου μας, που πραγματοποιήθηκε.
Οι «Γέφυρες» δεν είναι απλά ένα καφέ, είναι ένα σύμβολο, γιατί με τη λειτουργία του αποδείχθηκε περίτρανα ότι όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στο δικαίωμα της εργασίας. Αποτελεί μια ηχηρή απάντηση ενάντια στο στίγμα και την προκατάληψη, στην αντίληψη, που δυστυχώς υπάρχει ακόμα ότι οι ψυχικά πάσχοντες πρέπει να ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας.
Νιώθω περήφανη, που εργάζομαι στο καφέ «Γέφυρες». Είμαι πλέον αυτεξούσια, πατώ γερά στα πόδια μου, έγινα επιτέλους η πρωταγωνίστρια στο έργο της ζωής μου.