Την περασμένη Παρασκευή ξεκίνησε το πιο προοδευτικό μουσικά και οργανωτικά κατά την γνώμη μου φεστιβάλ του καλοκαιριού, το Plisskën. H προσπάθεια του φίλου Στέφανου Παπαγκίκα και των συνεργατών του, ενάντια στην κλασσική συναυλιακή αρπαχτή του καλοκαιριού, μόνο εγκωμιαστικά σχόλια θα αποσπάσει από εμένα. Και αυτό γιατί είναι μια προσπάθεια με συνοχή, διάρκεια και σεβασμό στον ακροατή.
Πέρα από τη στάση που κράτησε το φεστιβάλ φέτος πουσάροντας εντελώς τα όρια του τι θεωρείται forward line-up, τουλάχιστον για το ελληνικό κοινό, η δουλειά που γίνεται κάθε χρονιά με τα παρελκόμενα της διοργάνωσης είναι κάτι σπάνιο και εντυπωσιακό. Οι χώροι που υπάρχουν για ξεκούραση/κουβέντα, τα food trucks, οι κάδοι απορριμάτων και ανακύκλωσης και ο σχεδιασμός της χωροθέτησης είναι σίγουρα forward thinking και νομίζω ότι θέτει το στάνταρντ και το επίπεδο σύγκρισης για οποιοδήποτε φεστιβάλ στην Αθήνα.
Οι Λατέρνατιβ με τον Εn Lefko 87.7 στο Plissken
Φτάνοντας στο φεστιβάλ, αμέσως έψαξα χώρο για να κλειδώσω το ποδήλατο. Μπροστά στην είσοδο βρίσκονταν 2 περίπτερα ποδηλατικού ενδιαφέροντος, αν μη τι άλλο δείχνοντας την πρόθεση του φεστιβάλ να αγκαλιάσει την παγκόσμια αστική ποδηλατική τάση. Το ένα ήταν το CU POP-UP SERVICE BIKE (κινητό συνεργείο ποδηλάτων) και το άλλο ένα περίπτερο της SOLEBIKE (εταιρία tours με ηλεκτρικά ποδήλατα). Προσπαθώντας να περάσω από τα σεκιούριτι όμως, διαπίστωσα ότι «τα ποδήλατα απαγορεύονται» – αγαπημένη έκφραση των απανταχού σεκιούριτι – στον συναυλιακό χώρο και ότι θα πρέπει να το κλειδώσω έξω – αόριστη έκφραση δείχνοντας προς το χώρο τριγύρω – . Γύρισα το κεφάλι να δω που εννοούσε και είδα 2-3 αδέσποτα δαμάλια σκυλιά, 3 τσιγγάνους να με κοιτάνε επίμονα και ένα μάτσο τζαμπατζήδες μπροστά στην γνωστή εικόνα της περιοχής του Ρέντη με τα μπάζα, αστικά κενά και μάντρες. Το ακριβώς αντίθετο του «προσφέρω ασφάλεια» δηλαδή.
Καθώς διαμαρτυρήθηκα ευγενικά στην πόρτα και τους ζήτησα να επικοινωνήσουν με την παραγωγή «γιατί είμαι σίγουρος ότι θα το έχουν σκεφτεί αυτό το θέμα» η απάντηση μετά από διαβούλευση ήταν «δέστο εκεί έξω στα κάγκελα». Αυτά τα κάγκελα ήταν φτιαγμένα από λεπτό συρμάτινο σχεδόν πλέγμα – υπόθεση ενός λεπτού για ένα κλέφτη με τα κατάλληλα εργαλεία, δηλαδή έναν κόφτη της πλάκας – και δοκάρια. Εκεί στα δοκάρια ήταν δεμένα 3 ποδήλατα, στριμωχτά μεταξύ τους.
Μπαίνοντας μέσα στον συναυλιακό χώρο, ένιωθα γενικά αγχωμένος με το που είχα κλειδώσει το ποδήλατο μου. Περισσότερο όμως, σκεφτόμουν τα ποδήλατα που είδα έξω κλειδωμένα. Είμαστε τόσοι λίγοι τελικά; Σε ένα τέτοιο φεστιβάλ με 2-3 χιλιάδες κόσμο μόνο 3 ποδηλάτες; Είναι δυνατόν; Αν σε αυτό το ηλικιακό γκρουπ και σε αυτό το προφίλ είμαστε 1 στους 1000 τότε τι συζητάμε; Τριγυρίζοντας, συνάντησα αρκετούς φίλους και πελάτες οι οποίοι στην ερώτησή μου αν είχαν έρθει με το ποδήλατο απαντούσαν συνήθως «ε, δεν ήξερα αν θα μπορούσα να το κλειδώσω καλά», «αφού δεν έχει κάπου να το βάλεις με ασφάλεια», «που να το φέρεις εδώ πέρα», και διάφορα άλλα τέτοια. Αυτό με έκανε να νιώσω λίγο καλύτερα αφού σκέφτηκα ότι δεν είναι ότι ο κόσμος δεν θέλει αλλά ότι η πόλη και οι υποδομές δεν βοηθάνε. Αν ρωτούσες αυτούς τους λίγους που πήγαν με ποδήλατο το σημείο που κλείδωσαν σου έλεγαν κάτι μεταξύ «εκεί που δεν το βλέπουν» και streetcred ποδηλατικής πατέντας τύπου «ο μαν που μοίραζε flyers ήταν φίλος μου και του είπα να το προσέχει», όπως άλλωστε και εγώ είχα συνεννοηθεί με τον Αττίλιο που ήταν υπεύθυνος του CU POP-UP SERVICE BIKE.
Στιγμιότυπο από συναυλία στο φεστιβάλ Plissken.
Τις επόμενες ημέρες του φεστιβάλ, συζητώντας το ίδιο θέμα στο 48×17 πήρα πολλές φορές την απάντηση «η παρέα μου δεν θα πήγαινε με ποδήλατο άρα το άφησα και εγώ», κάτι το οποίο μας οδηγεί στην θλιβερή διαπίστωση ότι το οπισθοδρομικό κομμάτι της κοινωνίας-νεολαίας αντί να παραδειγματίζεται από το προοδευτικό, αντιθέτως λειτουργεί ως αποτρεπτικό του προοδευτικού και της κάζουαλ χρήσης του ποδηλάτου.
To ότι βρισκόμαστε στο ναδίρ ως κοινωνία είναι γνωστό, αυτό που αναζητούμε και προσπαθούμε να βρούμε ως αστικοί ποδηλάτες είναι σοβαρές προσπάθειες που να θέλουν να κάνουν την διαφορά. Η ποδηλατική κουλτούρα δεν είναι προς δειγματισμό, είναι προς κατανάλωση και συμβαίνει τώρα: ή την αγκαλιάζεις ή την απορρίπτεις. Οι ποδηλάτες δεν είναι κάποια specimen σε γυάλα να τους βγάζεις προς δειγματισμό στην είσοδο για να τικάρεις την υποχρέωση «ποδηλατική κουλτούρα». Πρέπει να είσαι εκεί με σωστές και σοβαρές λύσεις γιατί έχουμε μπουχτίσει από πρόλογο – σάλτσες και τάχα μου. Από τους ποδηλατόδρομους των 100 μέτρων – και κόστους 100,000 ευρώ – του ΠΑΣΟΚ στα 80s μέχρι τα γλυψίματα από τις corporate εταιρίες των 00s.
Πρόσφατα μίλησα στην Anna Holigan του BBC WORLD (με βάση την Ολλανδία) για το ποδήλατο και την κρίση στην Αθήνα και όταν αρχίσαμε να μιλάμε – off the record – με ρώτησε τι θα ζητούσε κάποιος ποδηλάτης ιδανικά στην Αθήνα. Aυτό που της είπα είναι ότι αυτό που λείπει είναι το «doing», δηλαδή να δούμε κάποιον σε administrative θέση να χρησιμοποιεί το ποδήλατο καθημερινά, δήμαρχο, αναλυτή, δημοσιογράφο, decision maker κτλ. Φαντάζομαι, της είπα, ότι στην περίπτωση ας πούμε του πρωθυπουργού τίθεται θέμα ασφάλειας – εκεί με διέκοψε τονίζοντας ότι ο Ολλανδός πρωθυπουργός πάει με το ποδήλατο στην Βουλή – αλλά εμείς δεν έχουμε φτάσει καν στον φεστιβαλιστή alternative μουσικής, πόσο μάλλον στον διοργανωτή του φεστιβάλ!
Δείτε ΕΔΩ το βίντεο του ΒΒC WORLD.
Παλιότερα είχα δεχθεί πρόταση από εταιρεία κινητής τηλεφωνίας για τον σχεδιασμό ενός mobile service station ποδηλάτων. Η αρχική σκέψη των ανθρώπων της εταιρείας ήταν να φτιάξουμε ένα αυτοκίνητο εξοπλισμένο με οτιδήποτε χρειάζεται για να κάνεις σέρβις ποδηλάτων. Η δικιά μου αντιπρόταση ήταν να φτιάξουμε ένα ποδήλατο με ένα πλήρως εξοπλισμένο τρέιλερ, που θα μπορούσε να καλύψει απόλυτα τις ανάγκες ενός βασικού σέρβις. Και στις δυο περιπτώσεις, του κινητού συνεργείου και τουPlisskën, η λογική είναι η ίδια και είναι λάθος: το θέμα είναι να ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΕΙΣ ενεργά στην ποδηλατική κουλτούρα, να κάνεις ποδήλατο μαζί με αυτούς που κάνουν και να βρεις λύσεις, όχι να προτείνεις στον άλλο να τις βρει μόνος του όσο εσύ θα είσαι στο αυτοκίνητο ή θα παίρνεις ταξί.
Και μην σκεφτείτε ότι θέλω να υπονομεύσω το καλύτερο φεστιβάλ του καλοκαιριού, αντιθέτως θέλω να γίνει το πιο σούπερ ντούπερ και το μήνυμα που στέλνω στα παιδιά της παραγωγής είναι απλό:
Δεν χρειάζονται corporate περίπτερα και corporate projects και διαφημιστικές φάσεις. Αυτά είναι τζάμπα κόπος και πάντα οι ποδηλάτες νιώθουν κορόιδα όταν στην μόστρα είναι οι διαφημιστές και οι ποδηλάτες κλειδώνουν στην τουαλέτα. Του χρόνου γράψτε με μεγάλα γράμματα στο επικοινωνιακό υλικό «ΑΣΦΑΛΕΣ ΠΑΡΚΙΝΓΚ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΔΗΛΑΤΕΣ» και φροντίστε να το παρέχετε. Μαζί θα έρθουν ακόμα περισσότεροι ποδηλάτες και το ρεσπέκτ τους. #aplapragmata
*Ο Άγις Κολύβας είναι αστικός ποδηλάτης και ιδιοκτήτης του καταστήματος 48×17 Cycles.
Βεΐκου 2, Κουκάκι,
2109225488, 48×17.com, @48χ17cycles