Ο Ευθύμης Κουτσούκης γεννήθηκε σε μια κλινική στην οδό Τοσίτσα που σήμερα δεν υπάρχει. Όταν ήταν πιτσιρικάς, στο δρόμο προς το σχολείο, θυμάται τον Άσιμο να μοιράζει λουλούδια στα παιδιά της γειτονιάς. Του λείπει η εικόνα των γιαγιάδων που έπλεκαν περνώντας τις απογευματινές τους ώρες εκεί, ενώ εκείνος έπαιζε μπάλα στην πλατεία . Εννοείται πως είναι οπαδός του Αστέρα Εξαρχείων και στέκεται ιδιαίτερα όσον αφορά τη γεωγραφία της περιοχής στην Εμμανουήλ Μπενάκη, έναν δρόμο που έχει περάσει πολλές ώρες με συζητήσεις και κοινωνικές αναζητήσεις. Χρόνια μετά, παράμενει εκεί, και βρίσκεται πίσω από τις σελίδες και το web radio του «Εξαρχειώτη». Του μηνιαίου πολιτιστικού free press που κυκλοφορεί από πέρυσι τον Οκτώβριο στην πολυσυζητημένη, παρεξηγημένη, μα πάντα αγαπημένη γειτονιά των Εξαρχείων.
«Έχω ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία για περίπου δέκα χρόνια. Κατά κύριο λόγο εργαζόμουν στον Αδέσμευτο Τύπο κάνοντας ελεύθερο και δικαστικό ρεπορτάζ. Η πρώτη μου επαφή με τα free press ήταν όταν εργάστηκα στο Pass to Port, το οποίο είχε έδρα τον Πειραιά. Περιηγήθηκα σε διάφορα μέσα, τόσο έντυπα όσο και ηλεκτρονικά, και πριν ένα χρόνο αποφάσισα πως πρέπει να κάνω κάτι αποκλειστικά δικό μου.Είμαι γέννημα θρέμμα Εξαρχειώτης και πάντα πίστευα πως τα Εξάρχεια είναι πολιτιστική φωλιά, μια περιοχή που έχουν περάσει άπειρες καλλιτεχνικές μορφές με οποιονδήποτε τρόπο αφού είτε έμεναν εδώ, είτε ήταν το στέκι τους, είτε απλά αντλούσαν έμπνευση. Το free press που εκδίδω είναι μια καθαρά πολιτιστική εφημερίδα με ουδεμία πολιτική κατεύθυνση. Αποφάσισα επίσης να ντύσω το εγχείρημα μουσικά, με ένα εικοσιτετράωρο διαδικτυακό ραδιόφωνο, στο οποίο θα ακούσεις μουσικές από όλο το φάσμα της ροκ σκηνής, ελληνικής και ξένης, από τη δεκαετία του ‘50 μέχρι σήμερα. Σύντομα θα υπάρξουν και εκπομπές τύπου μαγκαζίνο με πολιτιστική επικαιρότητα και σχολιασμό.
Η ομάδα σχηματίστηκε από συναδέλφους που εργαζόμασταν μαζί στον Αδέσμευτο και συστάθηκε εύκολα. Η δημοσιογραφία όμως μεταλλάσσεται σε κάτι πολύ περίεργο που δεν έχει πλέον χρηματικές απολαβές. Δεν πιστεύω ότι πεθαίνει, απλά αλλάζει στάδιο. Το επάγγελμα του δημοσιογράφου θα μπορούσε να χαρακτηρίζεται ως λειτούργημα, ωστόσο δεν είναι λίγες οι φορές που ντρεπόμουν να πω τη δουλειά κάνω εξαιτίας του ότι τα τελευταία χρόνια κυκλοφορεί πολύ κατευθυνόμενο ρεπορτάζ που εξυπηρετεί συμφέροντα. Δεν ήθελα να βάλω κάποιο χρηματικό αντίτιμο στην εφημερίδα, έστω και μικρό, καθώς θεωρώ ότι το να πουλάς ενημέρωση πλέον δεν έχει κανένα νόημα – ούτε βιοπορίζεσαι από αυτό, φαίνεται άλλωστε από την πτώση της κυκλοφορίας στις μεγάλες πολιτικές και αθλητικές εφημερίδες. Αυτό που μου αρέσει στην λογική του free press είναι αυτό το ελευθεριακό στοιχείο, το ότι δίνεις δηλαδή τη δυνατότητα στον καθένα να έχει ένα έντυπο στα χέρια του χωρίς να έχει πληρώσει για την ενημέρωσή του. Δεν κατακρίνω όποιον αγοράζει εφημερίδες ακόμα, απλώς από τη στιγμή που υπάρχει το διαδίκτυο οι περισσότεροι σκέφτονται πως δεν χρειάζεται να καταβάλουν αντίτιμο για κάτι που μπορούν να διαβάσουν δωρεάν.
Όταν ξεκίνησα να εργάζομαι σαν δημοσιογράφος πριν από δέκα χρόνια, όλα ήταν στα πάνω τους. Έζησα την αμειβόμενη δημοσιογραφία. Δεν είχες ωράριο, έκανες ακόμη και στον ύπνο σου ρεπορτάζ, έτρεχες μεν αλλά ήξερες ότι θα πληρωθείς. Πολλοί από όσους επιβίωσαν μετά το τέλος της χρυσής εποχής αυτή τη στιγμή διατηρούν κάποια δυνατά “ιντερνετικά καστράκι”. Τώρα διαβάζω στήλες ανθρώπων που γνωρίζω και εμπιστεύομαι την κρίση τους όσον αφορά την ενημέρωση. Επίσης συνεχώς ψάχνομαι και τσεκάρω όλους τους καινούργιους διαδικτυακούς τόπους. Παρακολουθώ πολύ αραιά ειδήσεις πλέον, η τηλεόραση περνάει την χειρότερη της περίοδο και η ροή των ειδήσεων πρέπει επιτέλους να αλλάξει, θέλει ξήλωμα και φτιάξιμο από την αρχή.
Τα Εξάρχεια είναι μια περιοχή συνεχών εξελίξεων. Διαχρονικά όμως αντιμετωπίζει το πρόβλημα των ναρκωτικών. Το ζήτημα αυτό βέβαια παρουσιάζεται με λάθος τρόπο από τα μέσα, με αποτέλεσμα να προκαλείται ένα κλίμα τρομοκρατίας και να δημιουργείται στον κόσμο η εντύπωση πως δεν θα μπορεί ούτε καν να περάσει από την πλατεία Εξαρχείων. Επειδή έχω ζήσει και σε άλλα μέρη της Αθήνας κατά περιόδους, θεωρώ πως είναι από τις πιο ασφαλείς περιοχές, ενώ στα μέσα προωθούν τις συγκρούσεις του ευρύτερου αριστερού χώρου με τις δυνάμεις καταστολής σαν μόνιμη συνθήκη της περιοχής, παραμερίζοντας την πολιτιστική διάστασης της γειτονιάς. Είναι μια περιοχή ελευθερίας, ανεξάρτητης έκφρασης και σκέψης αλλά τελευταία λειτουργεί σαν μια παιδική χαρά για ορισμένα άτομα που πιστεύουν ότι μπορούν να δρουν ανεξέλεγκτα, κάτι που δεν κάνουν στις δικές τους γειτονιές. Υπάρχουν σύλλογοι κατοίκων οι οποίοι με πρωτοβουλίες προσπαθούν να διώξουν άτομα που βλέπουν την περιοχή σαν “φιλέτο” για τη διακίνηση ναρκωτικών και μέχρι στιγμής έχουν πετύχει αρκετά πράγματα. Το κακό είναι ότι τους διώχνουν από τον έναν δρόμο και εκείνοι πάνε στον παρακάτω. Είναι πολύ ωραίο να βλέπεις πιτσιρικάδες να κάνουν γκράφιτι στην ευρύτερη περιοχή και να εκφράζονται κατά αυτόν τον τρόπο. Από την επόχη του Άσιμου, του Σιδηρόπουλου και όλων αυτών των μεγάλων μορφών, τα Εξάρχεια ήταν συνώνυμα με την επανάσταση και ας μην αρέσει σε ορισμένους αυτό. Το αίμα των νέων που τριγυρνούν στην περιοχή βράζει και αυτό είναι το φυσιολογικό. Ακόμη και αν την εκφράζονται συχνά με ακραίο τρόπο, το προτιμώ από το να ζούσα σε μια μουντή και μίζερη περιοχή που δεν συμβαίνει και δεν παράγεται τίποτα νέο.
Ο Εξαρχειώτης πρεσβεύει την φιλοσοφία της περιοχής. Κάνουμε συνεντεύξεις με ανθρώπους που είτε σχετίζονται με τα Εξάρχεια, άμεσα ή έμμεσα, είτε πάντα τους παντρεύω στις ερωτήσεις μου με τη γειτονιά. Ξεχωριστές ήταν για μένα οι συνεντεύξεις του Χάρρυ Κλυνν, ενός ανθρώπου πολύ ευφυή που μιλάει ελεύθερα. Ο Κώστας Τσάκωνας είναι προσγειωμένος και κουβαλά μια τόσο καθαρή ψυχή που με εντυπωσίασε. Είχα πάει για συνέντευξη στο σπίτι του γιατί λόγω ενός προβλήματος που έχει με τη μέση του δε μπορεί να μετακινηθεί. Και όμως, έκανε τόσα αστεία και ήταν απίστευτα ευδιάθετος και αισιόδοξος. Ο Γιώργος Αρμένης που έχει μια πολύ συγκροτημένη πολιτιστική άποψη και ο Αλέκος Αράπης που ήταν κιθαρίστας του Σιδηρόπουλου για δέκα χρόνια είχε να πει πάρα πολλά. Φυσικά δε μπορώ να αφήσω απ’ έξω τον Κώστα Ευριπιώτη και τον Κώστα Βουτσά. Δεν έχω παρουσιάσει κάποιον πολιτικό ούτε θα το κάνω μελλοντικά, αφού βλέπω ότι ο κόσμος έχει κουραστεί από αυτούς. Άλλωστε ένας καλλιτέχνης έχει να σου πει πολύ πιο αληθινά και ουσιώδη πράγματα.
Μένοντας στα Εξάρχεια επηρεάζεσαι από το διάχυτο ιδεολογικό κλίμα, το ίδιο συνέβη και σε μένα. Πάντα ήμουν άνθρωπος που δεν άντεχα την καταπίεση, τον αυταρχισμό, την επιβολή απόψεων αλλά δε μπορώ να βάλω κάποια πολιτική ταμπέλα στον εαυτό μου. Μου αρέσει η ελεύθερη έκφραση, η αυτόνομη ύπαρξη και μακάρι να φτάναμε σε μια εποχή όπου η εξουσία δεν θα είχε επιβολή πάνω στους ανθρώπους και θα μπορούσαν να λειτουργήσουν αρμονικά συνεργαζόμενοι μεταξύ τους. Αυτό είναι κατάλοιπο της αναρχικής ιδεολογίας την οποία έχω βιώσει όλα αυτά τα χρόνια, είναι κάτι πολύ όμορφο αλλά ταυτόχρονα ουτοπικό. Δε μπορώ να γίνω κοινωνός της ελληνικής πολιτικής σκηνής και διαφωνώ με ολόκληρη την πορεία αυτού του τόπου, τουλάχιστον για τα τελευταία δεκαπέντε με είκοσι χρόνια. Οι σημερινοί πολιτικοί αποτελούν ένα τσίρκο. Είναι γραφικοί, ακολουθούν εντολές από το εξωτερικό, παίζουν το ρόλο τους και αποσύρονται.
Ο Εξαρχειώτης κυκλοφορεί κάθε μήνα. Εδώ μπορείτε να τον διαβάσετε και να τον ακούσετε.
