Πριν καμιά βδομάδα, ο Σταύρος Διοσκουρίδης ήταν στα πρόθυρα να αφήσει πίσω του ό, τι κοσμικό, να ασπαστεί τον βουδισμό και να μετακομίσει στο κτίριο δίπλα από τα γραφεία της Popaganda, στο ZEN. Τι γίνεται; Τι τον έπιασε; Η Παρασκευή είναι η καλύτερη ημέρα στο γραφείο μετά την Δευτέρα. Μόλις είχε μεσημεριάσει, επιτέλους η ζέστη φάνηκε να επιστρέφει και το πράσινο αυτοκίνητο της Heineken περίμενε μπροστά από το μαγαζί με τις γραβάτες στην Κολοκοτρώνη.
Το ίδιο αυτοκίνητο – ή ένα από τα υπόλοιπα τέσσερα που κυκλοφορούν- το είχα εντοπίσει τις προάλλες στην Αιόλου με δύο κυρίες μέσα που γελούσαν και φαίνονταν ανενόχλητες από την κίνηση, σε αντίθεση με τα άλλα, συμβατικά αυτοκίνητα μπροστά και πίσω. Η αλήθεια είναι πως ζήλεψα αφού ήξερα τι κρύβεται πίσω από τα μυστήρια αυτοκίνητα της Heineken και πώς, μαζί με το Taxibeat και το Daily Secret, κάνουν ένα City Ride απρόβλεπτο, εξατομικευμένο και –όπως φάνηκε στη συνέχεια- αξέχαστο. Έτσι λοιπόν, ανέβασα μία φωτογραφία χρησιμοποιώντας το γνωστό πλέον hashtag, #Openathens και μου κληρώθηκε μια βόλτα στις άγνωστες πτυχές και προορισμούς της Αθήνας.
Έρχεται λοιπόν ο Γιάννης, ο «γκουρού» του Taxibeat και περιμαζεύει εμένα μαζί με την έτερη συντάκτρια της Popaganda, Ζωή Παρασίδη που πάμε σχεδόν παντού πακέτο. Ο πάγος έσπασε εύκολα, «θέλετε μια μπίρα;», ρώτησε και έτσι ούτε εμένα με ενοχλούσε πια η κίνηση στην Κολοκοτρώνη που στις 4 το απόγευμα είναι ομολογουμένως εφιαλτική. Η συζήτηση ξεκινάει, μου λύνει κάποιες απορίες περί Taxibeat και μας περιγράφει την πιο περίεργη διαδρομή που του έχει τύχει ως τώρα, γιατί σε κάθε οδηγό έχει τύχει μία τέτοια. Έχουμε ήδη αφήσει πίσω μας την πλατεία Συντάγματος. Μέχρι στιγμής έχουμε αποκαλύψει λίγες προτιμήσεις αλλά έχουμε παραδεχτεί με σαφήνεια πως τα νεύρα μας δεν είναι σε καλή κατάσταση.
«Εγώ κορίτσια αν ήμουν τώρα στη θέση σας, θα σας ζήλευα», λέει και στρίβει δεξιά, αριστερά κάπου στο Θησείο και παρκάρει. «Φτάσαμε», αποκρίνεται και φεύγει, αφήνοντάς μας στην οδό Αγ. Ασωμάτων. Μπροστά μας, το μέρος που ταιριάζει γάντι για ταλαιπωρημένα νεύρα, Hammam Baths. Η μουσική χαλαρωτική και η υποδοχή τόσο θερμή όσο και η θερμοκρασία στον χώρο του χαμάμ. Μετά από μία σύντομη περιήγηση στον χώρο, εξοπλίζομαι με την peştemal μου, την βαμβακερή πετσέτα, και παίρνω τις τελευταίες οδηγίες από τις κοπέλες του Hammam, «στις γούρνες έχει κρύο και ζεστό νερό και εδώ έχει το σαπούνι, όποτε νιώσετε ότι ζεσταίνεστε πολύ, βγείτε έξω και στον δίπλα χώρο μπορείτε να απολαύσετε ένα ποτήρι τσάι. Ό, τι ακριβώς χρειάζεται μία πρωτάρα για να μην τα βρει σκούρα μέσα στον χώρο. Ένα ξεκαθάρισμα που χρειάζεται σε αυτό το σημείο είναι πως το χαμάμ διαφέρει από την σάουνα γιατί το πρώτο είναι ατμόλουτρο και έχει χαμηλότερη θερμοκρασία από τη σάουνα. Ο χρόνος παραμονής είναι γύρω στη μιάμιση ώρα και εκτός από το απλό, self service πακέτο, υπάρχουν και άλλες επιλογές με θελκτική ιδέα εκείνη του μασάζ ενός του χαμάμ. Ενώ εγώ τραγουδούσα από μέσα μου το γνωστό ρεμπέτικο «μες στης πόλης το χαμάμ», η Ζωή που είχε απαρνηθεί το αρχαίο αυτό λουτρό, αναζήτησε τη χαλάρωση στο δεκαπεντάλεπτο μασάζ. Αυχένας και πλάτη δέχτηκαν μαλάξεις με την προειδοποίηση πως αν δεν αποβάλει την ένταση, τα μικρά κομπάκια του σβέρκου, θα γίνουν πέτρες. Βρεθήκαμε μόλις τελείωσε η κούρα μας, ήπιαμε τσάι, φάγαμε λουκουμάκια και τηλεφωνήσαμε στον Γιάννη για να έρθει να μας παραλάβει.
Η αλήθεια είναι πως πίσω στο πράσινο αυτοκίνητο τον εκλιπαρήσαμε να μη μας αφήσει στο γραφείο και να μας πάει σε ένα άλλο μέρος από αυτά του City Ride αλλά δυστυχώς η ανακάλυψη της πόλης είχε τελειώσει για σήμερα. Θα μείνω όμως στην τελευταία του φράση, απάντηση στην παράκλησή μας για συνέχεια, «σκέψου Γίνεται και ποιος ξέρει; Ίσως να ξαναβρεθείς σε ένα πράσινο αυτοκίνητο». Όλα γίνονται λοιπόν και αν στο δρόμο σου δεις ένα από τα αυτοκίνητα της Heineken, ρίξου μπροστά, φώναξε «Όλα Γίνονται» και όλα θα γίνουν. Εξάλλου, αν δεν ήταν το City Ride της Heineken τα μέρη που σου «κληρώνει» θα έμεναν ανεξερεύνητα, οπότε ευτυχώς που υπάρχουν τα πράσινα αυτοκίνητα για να ξαναδούμε την πόλη με άλλο μάτι. Γιατί τα όμορφα σημεία αυτής της πόλης είναι αμέτρητα και το πιο σημαντικό, είναι δίπλα μας. Σε δρόμους που έχουμε χιλιοπερπατήσει, σε γειτονιές που γνωρίζουμε καλά. Εγώ και η Ζωή, προσυπογράφουμε.