Ο Αβραάμ Οράν είναι αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Ασσυρίων. Τον γνωρίσαμε πρώτη φορά το περασμένο καλοκαίρι στο Αιγάλεω, στο μαγαζί ανταλλακτικών του Κυριάκου Μπατσάρα, προέδρου της Ένωσης. Μεταφέρουμε (σχεδόν) αυτούσια όσα είπε σε συνέντευξη που έδωσε στην Πένυ Βασιλάκη και Δάφνη Βρέλλη λίγο καιρό αργότερα.
Είμαι από πατέρα Ασσύριο και μητέρα Ελληνίδα. Η μητέρα μου ήταν ενταγμένη στον αγώνα κατά των Γερμανών. Mεταφέρθηκε στη Γερμανία σε τάγματα εργασίας. O πατέρας μου το ίδιο. Γνωρίστηκαν στη Γερμανία και μετά την απελευθέρωση γύρισαν στην Ελλάδα. Και από εκεί ξεκινά η ιστορία της οικογένειάς μας. Εγκατασταθήκαμε στο Αιγάλεω γιατί τότες εμείς δεν είχαμε δικά μας σπίτια. Mας έδωσε το Υπουργείο Πρόνοιας, ως πρόσφυγες που ήρθαμε από τη Μεσοποταμία. Ο πατέρας μου ήταν ο τελευταίος επιζών από τη γενοκτονία του 1915 στην Τουρκία, από τους Ασσύριους, Αρμένιους και Ποντίους.
Ήμουν οικοδόμος αλλά τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκα με τη γλυπτική επειδής μου άρεσε η ιστορία και των Ασσυρίων και των Ελλήνων. Έχω κάνει έργα και ελληνικά αλλά περισσότερο συριακά. Δουλεύω πάνω σε διάφορα αντικείμενα όλα με το χέρι. Ποτέ δε χρησιμοποιώ μηχανήματα. Είμαι αυτοδίδακτος και δεν πουλάω τα έργα μου -δεν είμαι επαγγελματίας. Τα κρατάω για μένα και για κάποια έκθεση τους, ίσως στο Αιγάλεω.
Εμπνέομαι από έναν πολιτισμό παλαιό, εκείνον των Ελλήνων μιας και διαβάζω ελληνική ιστορία αλλά και των Αιγυπτίων, των Ασσυρίων, γιατί αυτοί οι πολιτισμοί συγκλίνουν σε πολλά σημεία μεταξύ τους. Αν και σήμερα βρισκόμαστε στην απέναντι όχθη, οι αρχαίοι πολιτισμοί πάντα θα προσφέρουν στον κόσμο. Γιατί ο δρόμος, όσο κι αν προσπαθούν να τον αλλάξουν, είναι ίδιος. Τα έργα μου θα μπορούσα να πω ότι έχουν κλαπεί, ας μου επιτραπεί αυτή η έκφραση. Και εκλάπηκαν γιατί δεν υπήρχαν νόμιμοι ιδιοκτήτες. Δηλαδή από έναν λαό. Πάρθηκαν από ξένους και όχι από τον ίδιο τον λαό, όπως τα Eλγίνεια.
Οι Έλληνες μας αντιμετώπισαν ως πρόσφυγες γιατί πήγαμε σε έναν προσφυγικό χώρο. Ζούσαμε στο ίδιο μέρος με τους Πόντιους. Ήμασταν προσφυγικοί λαοί. Ο Έλληνας έχει το φιλότιμο να προσφέρει σε έναν άνθρωπο που πεινάει. Τώρα το μέρος της πολιτικής απέναντι στους πρόσφυγες είναι ένα κεφάλαιο ξεχωριστό. Αφομοιωθήκαμε βέβαια και μάλιστα οργανώσαμε έναν κοινωνικό σύλλογο, που έχει βγει από το 1926. Ξεκίνησε στο Μοσχάτο, μετά πήγε στο Αιγάλεω και υπάρχει μέχρι σήμερα. Βοηθάει πολύ κόσμο από όλες τις φυλές, δεν έχουμε διακρίσεις. Υπήρχαν και πολιτικά κόμματα Ασσυρίων και άλλες οργανώσεις. Όμως, ένας λαός, όταν δεν έχει πατρίδα, η οργάνωσή του είναι πάρα πολύ δύσκολη. Το να αποκτήσεις μια «πατρίδα» δεν είναι και εύκολο πράγμα. Και οι Ασσυρίοι που έχουν γλώσσα, γραφή, ιστορία και πολιτισμό έπρεπε να έχουν μια πατρίδα. Τώρα το τι τους λείπει είναι άλλο κεφάλαιο, πολύ βαρύ.
Η αποστολή του σωματείου μας είναι να κρατήσουμε ζωντανή τη γλώσσα μας. Θέλουμε επίσης να κρατήσουμε τα εναπομείναντα ήθη κι έθιμα και να κρατήσουμε ένα κομμάτι ιστορίας μέσα στον Ελλαδικό χώρο.
Θυμάμαι παλαιότερα στην εποχή του παππού και της γιαγιάς μου, γινόταν ένας γάμος και κρατούσε 15 μέρες το γλέντι. Δεν τελείωνε ο γάμος σε μια μέρα. Μοιάζουν τα έθιμά μας με τα ελληνικά. Παραδοσιακοί χοροί και άλλα θέματα που έχουν να κάνουν με την κουλτούρα ενός λαού. Εξάλλου ο ελλαδικός χώρος είναι περισσότερο δεμένος με τη Μέση Ανατολή παρά με την Ευρώπη. Αλλά λίγα λίγα τα έθιμα έχουν εξαλειφθεί. Τώρα έχουμε μπει σε ένα σύστημα εξέλιξης και εκσυγχρονισμού. Άλλα έχουν μείνει και κάποια, όπως για παράδειγμα τα φαγητά στις τελετές του θανάτου. Μαγειρεύουν 3, 4 μέρες και ταΐζουν όλο τον κόσμο.
Μου έχουν μείνει πολλά σχετικά με τους Ασσύριους σε όλη την Ελλάδα. Δεν ξέρω ποιο να πιάσω και ποιο να αφήσω. Για παράδειγμα οι γκάφες των Ασσυρίων, η μη-συνταύτιση των ανθρώπων που δεν ήξεραν να μιλήσουν. Άλλα έλεγαν οι Σύριοι σε σπαστά ελληνικά, άλλα καταλάβαιναν οι Έλληνες και το αντίστροφο. Τα ονόματα αλλιώς τα έλεγαν οι Σύριοι αλλιώς τα έγραφαν οι Έλληνες. Αυτά θυμόμαστε και γελάμε. Αυτό που με είχε ενοχλήσει ήταν το θέμα της γιαγιάς, η οποία στην καθημερινότητα πάντοτε μιλούσε για την «πατρίδα». Είχε στο μυαλό της να γυρίσει πίσω στην πατρίδα. Υπήρχε η επιθυμία κάθε Ασσύριου να αποκτήσει μια γη, έναν χώρο να αφήσει την ταυτότητά του και όχι να γυρίζει περιπλανώμενος από το ένα κράτος στο άλλο.