Δυο κορίτσια μπροστά από το έργο του Ηλία Καφούρου.
To Frown Tails είναι μια underground (τόσο underground που δεν έχει υπόγειο αλλά δύο υπόγεια σαν τους σταθμούς του μετρό όπου συναντιούνται δυο γραμμές) γκαλερί στην Αγιάς Ελεούσης στου Ψυρρή -ένα μέρος που μου αρέσει να πηγαίνω αρκετά συχνά όταν έχει κάποιο event, συνήθως μια συναυλία που συνοδεύει τα εγκαίνια μιας έκθεσης. Χτες το βράδυ δεν είχε συναυλία αλλά μόνο τα εγκαίνια της έκθεσης “Τα ταρώ θα σε διδάξουν, κάψε τα λεφτά σου” που επιμελήθηκε η εικαστικός Αμαλία Βεκρή. Η Αμαλία επέλεξε 22 καλλιτέχνες να δημιουργήσουν μια κάρτα εμπνεόμενοι από τις κάρτες ταρώ. Κολάζ με αγάλματα, τσολιάδες, ένα γυμνό ζευγάρι (με τον άντρα σε πλήρη στύση και περίπου 30 χρόνια μικρότερος από το γυναίκα), μερικά μυστικιστικά σύμβολα, ένας μαφιόζος με ένα Καλάσνικοφ σε κάθε χέρι και αραδιασμένες δεσμίδες με δολάρια μπροστά του, μια γάτα στο κέντρο του “τροχού της τύχης”, λιοντάρια, άλογα, σπαθιά, ο Ιησούς Χριστός στον σταυρό. Τα έργα φτιαγμένα σε μικρό μέγεθος – σαν Α4 τα περισσότερα- κολλημένα στους τοίχους του δευτέρου υπογείου (του υπο-υπογείου δηλαδή) αλλά και τυπωμένα σε κάρτες συνθέτοντας μια πολύ ωραία τράπουλα που ήταν τυλιγμένη με ένα μαύρο πανί (10 ευρώ). Ο περισσότερος κόσμος κλασικά έξω στο στενάκι που μοιάζει σαν μια μικρή άγνωστη πλατεία του Ψυρρή όταν τα κορίτσια του Frown διοργανώνουν κάποιο event. Μου αρέσει όπως έχει γίνει πια το Ψυρρή. Γεμάτο εκατοντάδες γκραφίτι και tags, χωρίς τα πέτρα-ξύλο ψευτομπουζούκια με τους κράχτες που είχαν βρομίσει τον τόπο, πιο κουλ από ποτέ, σαν μια γειτονιά του Brooklyn ή μάλλον του Queens. Είναι ωραίο έτσι σκοτεινό και έρημο τα βράδια χωρίς τι ορδές των ούνων που μέχρι πριν μερικά χρόνια το έκαναν να μοιάζει με την οδό Γεροκωστοπούλου στην Πάτρα κατά την περίοδο του Καρναβαλιού.
Γκράφιτι στου Ψυρρή.
Το Ψυρρή είναι δεδομένο ότι θα ξανα-ανέβει και αυτή τη φορά έχω την αίσθηση ότι θα είναι όπως πρέπει. Ήδη η οδός Μελανθίου (ο πιο ωραίος δρόμος του Ψυρρή) δείχνει το μέλλον, δημιουργώντας έναν ποδηλατικό πυρήνα με το VCA, το ποδηλατάδικο του Γκάρεθ, το Hundlebar δίπλα, ενώ θα ανοίξει και ένα bmx-άδικο, ακούω ότι υπάρχουν και σκέψεις για ένα bicycle hotel στο κτίριο από πάνω. Αυτό είναι το σωστό μέλλον που κοιτάει στο παρελθόν. Όπως κάποτε οι δρόμοι ήταν μοιρασμένοι σε ένα είδος επιχειρήσεων και βιοτεχνιών (π.χ. ο δρόμος με τα δερμάτινα κλπ), έτσι και τώρα το πράγμα πάει πάλι προς τα εκεί με νέα “υλικά” και ιδέες. Κάτι νέο και ωραίο θα βγει από όλα αυτά. Λίγο πιο κάτω στην καρδιά της γειτονιάς, στο Teddy Boy μεταφέρεται το πάρτι του Frown Tails – σκοτεινό και ατμοσφαιρικό όσο πρέπει, τα παιδιά με το ρίμελ στα μάτια, οι νεορομαντικοί που κοιμούνται με την αυτοβιογραφία του Morrissey κάτω από το μαξιλάρι τους, όσοι έχουν ασπαστεί το minimal wave και όσοι περιμένουν την εμφάνιση της Molly Nilsson την Παρασκευή στο Death Disco (που κι αυτό βρίσκεται στου Ψυρρή παρεμπιπτόντως) χορεύουν με κλειστά μάτια πίνοντας μπύρες (μερικοί αράζουν στα σκαλοπάτια του απέναντι κτιρίου για να έχουν πανοραμική οπτική στον χώρο από την τζαμαρία). To Teddy Boy είναι η μετεξέλιξη του (αριστουργηματικού) Carousel της Θερμοπυλών (στο Μεταξουργείο) που έκλεισε άδοξα πριν δύο-τρία χρόνια αφού είχε εισάγει νέα ήθη στο “σκοτεινό” underground clubbing της πόλης. Το Teddy Boy μου αρέσει πέρα από όλα τα άλλα γιατί είναι πιστό στις after αξίες. Μπορείς π.χ. να πας στις 3 τα ξημερώματα και να είναι σχεδόν άδειο και να πας στις 6 και να είναι γεμάτο. Και για τα προσωπικά μου 90ς κατάλοιπα, αυτό δίνει πόντους σε ένα μαγαζί και για κάποιο λόγο διαχρονικότητα.
Μια νέα εφημερίδα στην πόλη.
Μια 90ς ατμόσφαιρα έχει και ο Μπούφος που άνοιξε στην οδό Καρόρη (την παράλληλη της Αιόλου πίσω από την πλατεία Αγίας Ειρήνης) και είναι το αγαπημένο μου νέο μαγαζί στο Ιστορικό Κέντρο. Ποτάδικο στην ουσία του, με μια τεράστια σε μήκος και φάρδος ξύλινη μπάρα, ξενυχτάδικο και αυτό, αλλά με ένα τρομερά ενδιαφέρον twist στο concept του, μιας και είναι ταυτόχρονα και salumeria. Εκλεκτά σαλάμια από όλη την Ελλάδα (πικάντικο σαλάμι Κέρκυρας, μορταδέλα Δράμας, σαλάμι αέρος Φελίνο, ζεϊμπέκ σαλάμ κ.α.), αλλαντικά (σουτζούκι καραμανλίδικο, λούζα Τζιάς, βοδινό παστράμι, βουβαλίσιος καβουρμάς Κερκίνης), αλίπαστα (σκουμπρί, παστουρμάς μπακαλιάρου, χέλι καπνιστό), τυριά (γραβιέρα Μυτιλήνης, ανθότυρος σκληρός Ηρακλείου, γκερεμέζι Ηπείρου, σκοτύρι Ίου με θρούμπι κ.α.), μεζέδες όπως το χοιρινό ριγανάτο Δράμας με σαλάτα ρόκα και Αγ. Ισίδωρο Νάξου, καππαρόμηλα και σος μουστάρδας δυόσμου ή τα μαριναρισμένα μανιτάρια με παλαιωμένο ξύδι και μέλι με φινόκιο και πράσινο πιπέρι, σαλάτες όπως αυτή με πλιγούρι, μαϊντανό, άνηθο, δυόσμο και ντομάτα ή η μαραθοσαλάτα σερβιρισμένη σε καβουρδισμένο μαύρο ψωμί με τρίμμα από αβγοτάραχο, κάππαρη και γαύρο μαρινάτο. Επίσης ωραία σάντουιτς με καλύτερο αυτό με τη γαλομυζύθρα Κρήτης, ντομάτα, ρόκα, σπανάκι, βασιλικό και ελαιόλαδο.
Το dj booth του Μπούφου.
Ο Μπούφος μου αρέσει γιατί είναι ανεπιτήδευτος (ακόμα και ότι ότι σερβίρει π.χ. αβγοτάραχο δεν το αλλάζει αυτό), έχει πολύ χώρο για να μην στριμώχνεσαι, επιλογή να κάτσεις στο μπαρ, σε τραπέζι στο ισόγειο ή σε καναπέ στο σκοτεινό πατάρι για να μη σε βλέπει κανένας. Έχει μια οικεία ατμόσφαιρα που τόσο λείπει από τα περισσότερα μαγαζιά που ανοίγουν σωρηδόν στο Κέντρο τους τελευταίους μήνες. Χωρίς να προσπαθεί να πουλήσει καμία νεοτερική ή ευφάνταστη διακόσμηση, χωρίς να έχει τους γνωστούς dj που παίζουν κυκλικά στα μπαρ της περιοχής, χωρίς ίχνος χιπστερισμού είναι ένα instant classic (τουλάχιστον για τα προσωπικά μου γούστα). Από το όνομά του, τη μουσική που παίζει (αμερικάνικη φολκ, τζαζ και φυσικά πολύ Tom Waits) μέχρι το γεγονός ότι το μενού του είναι τυπωμένο στο πίσω μέρος της εφημερίδας “Boufos News” (η οποία έχει “κανονικά” θέματα όπως “Μανιώδης κοπή σαλαμιών”, “Ο εσπρέσο στα ελληνικά φλυτζάνια κ.α.) μου θυμίζει τα ωραία Αθηναϊκά συνοικιακά μπαρ, πριν εμφανιστεί η “μάστιγα” των κοκτέιλ, της vintage διακόσμησης (“που-θυμίζει-Βερολίνο”) και της -με το ζόρι- διοργάνωσης καθημερινών “πάρτι”. Ένα κουλ μπαρ. Μπράβο.
(Y.Γ. αν περάσετε έξω από το Μπούφο αυτές τις ημέρες και δείτε ακόμα τα τζάμια καλυμμένα με χαρτιά, είναι γιατί ακόμα δεν έχει ανοίξει “κανονικά”, αλλά βρίσκεται σε beta version).
Το μπαρ του Μπούφου.
Με κάθε ποτό στο Μπούφο “σκάει” αυτό το πιάτο.
Ο Λάμπρος, σεφ των σαλαμιών και των τυριών. Μεταγραφή από το Estrella της Θεσσαλονίκης.
Το κάπνισμα απαγορεύεται στο δεύτερο υπόγειο του Frown Tails.
Από αριστέρα: Α.Daimon, Μιχάλης Αδάμης, Mink
Μοντέρνοι καιροί
Έργο της Αντιγόνης Θεοδώρου.
Μερικά πόδια στο Frown Tails.