Σημειώσεις από μερικές βόλτες στη χριστουγεννιάτικη Νέα Υόρκη

Ένας σωστός νεοϋορκέζος θα σου πει ότι η καλύτερη θέα της πόλης από ψηλά είναι από το Rockefeller Center και όχι από το Empire State Building, γιατί απλά το πρώτο έχει θέα το δεύτερο, ενώ το δεύτερο που είναι πιο εντυπωσιακό κτίριο έχει θέα το πρώτο. Ισχύει. Αν ξεπεράσεις τις απίστευτες ουρές -ειδικά τέτοια εποχή (εγώ τη γλίτωσα λόγω του New York Pass που σου εξασφαλίζει την είσοδο σε fast lane στα εισιτήρια) θα δεις κάτι πραγματικά εντυπωσιακό. Μια κατοπτική όψη της πόλης που δεν κοιμάται ποτέ (αν και αυτό είναι ένα μύθος όπως αποδεικνύει και το New York στο τελευταίο του τεύχος που δημοσιεύει φωτογραφία με την απόλυτα έρημη Times Square στις 4 το πρωί). Είναι το κατάλληλο μέρος για να προσανατολιστεί και ο πιο “κολλημένος με το Google maps”.  Από το New Jersey στο βάθος πίσω από τον ποταμό Hudson, και από το Brooklyn και τον East River μέχρι τα βάθη του Queens και ψηλά του Bronx (που για κάποιο λόγο όλοι θέλουν να με αποτρέψουν να το επισκεφθώ, αλλά δεν τους ακούω), μπροστά σου απλώνεται ο χάρτης της Νέας Υόρκης, και τα 5 boroughs (που έλεγαν και οι Beastie Boys). Βγάζεις τις σχετικές φωτογραφίες, βοηθάς και τους διπλανούς σου να βγάλουν τις δικές τους (ένας Άγγλος μόνο χειροφίλημα δεν μου έκανε όταν του έμαθα ότι το iPhone του, μπορεί να φωτομετρήσει) και ύστερα μπαίνεις στο ασανσέρ της κατάβασης (να σημειωθεί ότι όταν μπαίνεις στο ασανσέρ σβήνουν εντελώς τα φώτα και γίνεται μια προβολή στην οροφή και νομίζεις ότι έχεις μπει σε διαστημόπλοιο).

Στην πίσω πλευρά του Rockefeller-στους 51 δρόμους- είναι το Radio City. Εμβληματικό θέατρο που άνοιξε το 1932, τεράστιο με περίπου 6.000 θέσεις  με θολωτή οροφή (θυμίζει Imax σινεμάδες πριν καν εφευρεθεί ο όρος). Ξεκίνησε με προβολές ταινιών και μεγάλων πρεμιερών της χρυσής εποχής του κινηματογράφου και στη δεκαετία του ΄90 έφτασε ένα βήμα πριν το κλείσιμο και την ισοπέδωση για να γίνει ένας ακόμα αδιάφορος ουρανοξύστης. Τη γλίτωσε την τελευταία στιγμή και το 1999 ξανα-άνοιξε ύστερα από μια ήπια ανακαίνιση που του έγινε. Αυτές τις ημέρες παραδοσιακά ανεβάζει το Christmas Spectacular, ένα υπέροχο χριστουγεννιάτικο χοροθεατρικό show, με κατευναστική αισθητική – ξέρεις ότι όλα πάνε καλά όταν ας πούμε οι Rockettes (οι “θρυλικές” χορεύτριες του Radio City είναι εκεί και συνεχίζουν να χορεύουν συγχρονισμένα με απόλυτη ακρίβεια). Δυστυχώς δεν είδα καμιά παράσταση, αλλά πήρα την ξενάγηση Stage Door, όπου ένας τρομερός τύπος – o Alvin- με ταπεραμέντο και ταλέντο σπουδαίου κωμικού ηθοποιού (που ίσως να είναι κιόλας) μας έδειξε τα ενδότερα του κτιρίου: τη σουίτα (ένα αριστούργημα bauhaus αισθητικής) η οποία έχει φιλοξενήσει όσους έχουν εμφανιστεί στον χώρο από τη Τζούντι Γκάρλαντ και το Φρανκ Σινάτρα μέχρι τον Ροντ Στιούαρτ και τον Μόρισει, τον χώρο όπου κάνουν πρόβες οι Rockettes (οι οποίες σημειωτέων περνούν κάθε χρόνο από οντισιόν ακόμα και αν δουλεύουν στον θίασο 15 χρόνια), τους διαδρόμους με τις ιστορικές φωτογραφίες και τις αφίσες, τον χώρο με τα κοστούμια, ενώ είδαμε και ένα κομμάτι της παράστασης που έπαιζε εκείνη την ώρα από ένα θεωρείο ειδικό για τους επισκέπτες. Ένα ανέλπιστα εξαιρετικό tour, από αυτά που δεν κλαις ούτε σεντ από τα χρήματα που έδωσες. It’s pop culture history, idiot.

Και μετά πώς ένα λάθος τρένο – δηλαδή ένα σωστό τρένο σε express δρομολόγιο μπορεί να σε βγάλει για λίγο έξω από το πρόγραμμά σου και να σε “πετάξει” στο Harlem ένα ηλιόλουστο μεσημέρι. Λατρεύω το Χάρλεμ. Πάντα έρχομαι εδώ και κάνω μεγάλες άσκοπες βόλτες. Την πρώτη φορά που είχα έρθει- περίπου δέκα χρόνια, είχα νομίζω κινδυνεύσει να φάω ξύλο ή τουλάχιστον να μου σπάσουν την κάμερα γιατί τράβαγα ασύστολα φωτογραφίες τους “κινηματογραφικούς” τύπους που έβλεπα στους δρόμους και έμοιαζαν σαν να έχουν βγει από τα φιλμ του Σπάικ Λι. Μετά έμαθα. Το γράφουν και οι τουριστικοί οδηγοί: “στο Χάρλεμ πρέπει να περπατάς σαν να μένεις εκεί”. Που σημαίνει ξεχνάς χάρτες στο χέρι και βλέμμα αναζήτησης του δρόμου. Στο Χάρλεμ πρέπει να περπατάς αγέρωχος, με σιγουριά για την κατεύθυνσή σου και να μην κοιτάς με περιέργεια τους ανθρώπους που θα συναντήσεις ακόμα κι αν σου μιλήσουν (που είναι πολύ πιθανό να σου πουν κάτι του τύπου “hey kid, where are ya και μετά κάτι ακατάληπτα που δεν καταλάβεις πότε τι σου λένε γιατί τα μουρμουρίζουν σαν ρίμες από ένα χιπ χοπ αυτοσχέδιο κομμάτι – οι νεουρκέζικες μαντινάδες).

Το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας είναι κάτι σαν λούνα παρκ – ειδικά για τα παιδιά φαντάζομαι. Ένα εξαιρετικό, απίστευτα καλοφτιαγμένο μουσείο που είναι εκεί για να την Ιστορία της Νέας Υόρκης (και του κόσμου ολόκληρου) μέσα από την χλωρίδα και την πανίδα της. Μένεις άφωνος με τον τρόπο που παρουσιάζονται αρχικά τα ζώα που ενδημούν στη Βόρειο Αμερική, από τους ταράνδους και τους βίσωνες, μέχρι τους λύκους και τους ασβούς. Οι προθήκες περιλαμβάνουν απίστευτες ρεπλίκες ζώων σε πραγματικό μέγεθος και σε τέλεια εξομοιωμένο περιβάλλον με σκίτσα στο background που λες και βγήκαν από το χέρι του καλύτερου υπερρεαλιστή ζωγράφου. Όπως με ενημέρωσε και η αγαπητή Linda Lovelace στο facebook  “τα σκηνικά είναι τρισδιάστατη αποτύπωση πραγματικών φωτογραφιών που τράβηξε ο ‘Ακελευ κατά τις επισκέψεις του στην Αφρική”. Είναι όντως κάτι το ασύλληπτο αν το δεις από κοντά, και βασικά κάνει σκόνη όλες τις αντίστοιχες παρουσιάσεις μέσω 3D γραφικών, οθονών και λοιπών ψηφιακών τεχνολογιών. Μπορείς να κολλήσεις με τις ώρες χαζεύοντας αυτές τις προθήκες και να νομίζεις ότι όντως βλέπεις έναν τρισδιάστατο πίνακα της Αναγέννησης. Τα υπόλοιπα εκθέματα περιλαμβάνουν από έναν πραγματικό σκελετό (τον μόνο σε δημόσια θέα στον κόσμο) ενός T-Rex, μέχρι σκελετούς από τεράστιες φάλαινες και ένα κομμάτι μετεωρίτη που κάποτε έπεσε στη Γροιλανδία μεταξύ (πολλών) άλλων.

Στο Totto Ramen με έστειλε η Μερόπη που την τελευταία φορά που είχε έρθει εδώ είχε ενθουσιαστεί με τα ραμενάδικα που έχουν γεμίσει κυρίως την περιοχή του West Village και του Hell’s Kitchen. Οι ράμεν, είναι γιαπωνέζικες σούπες που φτιάχνονται από ζωμό κοτόπουλου ή χοιρινού και noodles και από εκεί και πέρα περιέχουν διάφορα μπαχαρικά, φύκια, μανιτάρια, βραστά αβγά και διάφορα άλλα toppings που επιλέγεις μόνος σου. Το Totto Ramen, μια τρομερή υπόγα που χωράει όλα κι όλα 20 άτομα στο μπαρ και στα 3-4 τραπεζάκια που έχει, έχει αποκτήσει τρελή φήμη στη Νέα Υόρκη. Ο οδηγός αξιολόγησης εστιατορίων Zagat του έχει βάλει ένα απίστευτο 26ρι (με άριστα τα 30) στον τομέα του φαγητού (σκεφτείτε ότι “κυριλέ” εστιατόρια με celebrity chefs πιάνουν και αυτά περίπου 25-27), ενώ του δίνει ένα 11 στο ντεκόρ-και έχει δίκιο. Είναι μια “τρύπα στον τοίχο” όπως λένε και οι Αμερικάνοι για τα μαγαζιά τέτοιου είδους (και μεγέθους). Όταν πήγα είχει περίπου 40 άτομα απ έξω που περίμεναν να μπουν αλλά με λίγη τύχη και λόγω του ότι ήμουν μόνος μου, έκατσα στο μπαρ μέσα σε πέντε λεπτά. Από τα ηχεία έπαιζε δυνατά Bob Marley (δηλαδή τη μουσική που σιχαίνομαι). Ο κατάλογος μικρός. Έχεις μια επιλογή από επτά διαφορετικά ράμεν και καμιά δεκαριά toppings. Τρία ορεκτικά, μπύρα Sapporo, τρία είδη σάκε, αναψυκτικά, τέλος. Ως φανατικός των καυτερών παρήγγειλα το Totto Spicy Ramen με κοτόπουλο, πικάντικο σησαμέλαιο, φρέσκο κρεμμυδάκι, φύτρες φασολιών, nori (φύκι), βραστό αβγό και αβοκάντο. 15 δολάρια λογαριασμός και ένα από τα καλύτερα πιάτα που έχω φάει εδώ και καιρό. Θα ξανάρθω.

Επόμενη στάση Lower East Side, η μακράν αγαπημένη μου περιοχή στο Μανχάταν, εκεί που ανάμεσα σε Εβραίους, Ιρλανδούς, Κινέζους και δεκάδες άλλους μετανάστες, γεννήθηκε το πανκ και η underground νεοϋορκέζικη κουλτούρα της δεκαετίας του ΄70. Μια γειτονιά-σύμβολο των εναλλακτικών κινημάτων που σβήνει σιγά σιγά, θύμα κι αυτή του σαρωτικού gentrification που σε λίγα χρόνια θα έχει μετατρέψει τη Νέα Υόρκη σε μια ξενέρωτη πόλη. Παραδοσιακά γειτονιά μουσικών και εικαστικών, τα τελευταία χρόνια έχει γεμίσει κι αυτή condos (μεγάλα και ακριβά συγκροτήματα κατοικιών) διώχνοντας τους καλλιτέχνες λόγω της αύξησης των ενοικίων και αντικαθιστώντας τους με γιάπηδες της Wall Street που θεωρούν κουλ να ζουν εκεί (κάτι αντίστοιχο που έγινε και στο Ανατολικό Λονδίνο) παρόλο που ένα βράδυ μπορεί να δουν μαχαιρώματα κάτω από το σπίτι τους. Διάσημοι καλλιτέχνες – όπως η Patti Smith- φωνάζουν αραιά και που για την ανάγκη διάσωσης του LES αλλά το real estate δεν τους ακούει και γκρεμίζει ασύστολα (εδώ γκρέμισε το CBGBs). Προς το παρόν η φάση μετακινείται προς την Chinatown (στα σύνορα με τη Chinatown για την ακρίβεια) με καλλιτέχνες να πιάνουν studio εκεί και τα πρώτα indie μαγαζιά να ανοίγουν. Εξαιρετικό το Forgtmenot που άνοιξε ένας ελληνοαμερικάνος σέρφερ και σαρώνει από κόσμο. Οι τοίχοι είναι γεμάτοι με διάφορα σερφ memorabilia από το Rockway Beach (και από αλλού), η μουσική indie, οι μερίδες των ποτών μεγαλύτερες από τις ελληνικές και το μενού περιλαμβάνει “ελληνικές τηγανητές πατάτες” (δηλαδή κανονικές τηγανητές πατάτες με ρίγανη), ένα φοβερό μπέργκερ και κάποια μεξικάνικα πιάτα (tacos κλπ).

…to be continued