Είναι το τέρμα της γραμμής 7. Στα βάθη του Queens, λίγο μετά από το αεροδρόμιο Laguardia. Ταξίδι στον “άλλο κόσμο” του Νέου Κόσμου (συμβουλή προς επίδοξους επισκέπτες της Νέας Υόρκης: μην κολλήσετε μόνο στο Μανχάταν και δεν θα χάσετε). Κατεβαίνοντας την σιδερένια σκάλα που συνδέει τον υπέργειο σιδηρόδρομο με την Main street, τον κεντρικό δρόμο του Flushing αντιλαμβάνεσαι κάτι διαφορετικό στην ατμόσφαιρα. Μακριά από το Μανχάταν και τις λίστες της πλειοψηφίας των τουριστών (που λιώνουν τις σόλες τους στην 5η λεωφόρο χάνοντας την μαγεία), μακριά ακόμα και από την τουριστικοποίηση της Chinatown του Lower East Side, το Flushing είναι μια πόλη μέσα στην πόλη, μια γειτονιά που μοιάζει σαν την χαμένη Ατλαντίδα αυτής της πόλης που έχει παραδοθεί σχεδόν αμαχητί στη μάστιγα του gentrification (πάλι αυτό). Ανοίγω μικρή (ή και μεγάλη) παρένθεση. Σήμερα επισκέφθηκα τo 5pointz στο Long Island City, την πρώην Μέκκα του νεουρκέζικου graffiti, ένα τεράστιο βιομηχανικό κτίριο που είχε μετατραπεί σε καμβά για τους καλύτερους graffiti artists του κόσμου και εδώ και μερικές εβδομάδες δεν υφίσταται γιατί ο ιδιοκτήτης έχει άλλα σχέδια για το ακίνητο του και έβαλε και άσπρισαν όλους τους τοίχους καταστρέφοντας μερικά από τα σημαντικότερα street art έργα της πόλης. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ότι σχεδόν δύο μήνες μετά το “ασβέστωμα” δεν έχει πάει κανείς (ούτε ένας) γκραφιτάς να γράψει το οτιδήποτε πάνω εκεί (ένα “save 5pointz” έτσι για το γαμώτο). Τίποτα! Οι τοίχοι παραμένουν πρόχειρα ασπρισμένοι αναμένοντας την κατεδάφισή τους. Περίεργο.
Το πρώτο πράγμα που βλέπεις είναι ταμπέλες, πολλές ταμπέλες γραμμένες στα κινέζικα και ένα χειμαρρώδες ποτάμι κόσμου που ξεχύνεται στην Main street και στους γύρω δρόμους. Μπαίνω στο πρώτο σούπερ μάρκετ που βρίσκω μπροστά μου. Αριστερά τεράστια ενυδρεία με δεκάδες στοιβαγμένα ζωντανά καβούρια και ψάρια. Ψάχνω να δω αν έχουν και χελώνες (όπως είχα δει στη Σαγκάη). Δεν έχουν. Μπροστά από τα ενυδρεία πάγκοι με ψάρια σε ψιλοάθλια κατάσταση, διαφόρων ειδών όστρακα, λαχανικά, παράξενα τουρσιά σε μεγάλα ψάθινα καλάθια. Στα ράφια τέλεια στοιχισμένα βαζάκια με chutneys και διάφορα άλλα, δεκάδες συσκευασίες από noodles, ξηροί καρποί, φυτικά συμπληρώματα διατροφής και φαρμακευτικά είδη και ψυγεία με νωπά προϊόντα όπως μαύρα κοτόπουλα, πόδια κότας, γλώσσες και λοιπά κρεατικά. Δίπλα ακριβώς ένα ζαχαροπλαστείο πουλάει εντελώς παλιομοδίτικες τούρτες και πάστες σε πλήρη αντίθεση με το τεράστιο pastry hype του Μανχάταν (όπου ο κόσμος κάνει τεράστιες ουρές για να αγοράσει ένα cupcake από το Magnolia Bakery ας πούμε-επειδή είχε “εμφανιστεί” στο Sex & the city). Πιο δίπλα ο φούρνος Fay Da, η πιο καλή (και γνωστή) αλυσίδα στην περιοχή είναι το απόλυτο stop over για ανεφοδιασμό. Κινέζοι με λευκές πλαστικές τσιμπίδες στα χέρια γεμίζουν πλαστικά πιάτα με γιαπωνέζικα cheese cake, wrap με αποξηραμένο χοιρινό και κρουασάν με κρέμα καρύδας.
Βγαίνω ξανά στην Main street. Μια βιτρίνα ενός μαγαζιού με κάτι σαν κινέζικες κρέπες. Οι Κινέζοι εδώ μιλούν ελάχιστα αγγλικά, οπότε δεν μπορείς να βγάλεις εύκολα άκρη με το τι πουλάνε και το πώς να παραγγείλεις. Απλά δείχνεις με το δάχτυλο ό,τι σου γυαλίσει στο μάτι και γυρνάς τον τροχό της τύχης. Διάλεξα ένα “πράγμα” που είχε μέσα αβγό και διάφορα λαχανικά και μυρωδικά (εκπληκτικό!) και έσπρωξα την πόρτα που ήταν δίπλα στην προθήκη για να μου ανοίξει ένας μαγικός παραμυθένιος κόσμος. Ένα άλλο εστιατόριο με δυό κυρίες που έπλαθαν dumplings, ένα γραφείο μεταφορών, ένα κουρείο, παραδίπλα μια ταβέρνα με noodles και μια τεράστια πινακίδα στα κινέζικα, ήχοι από ρουφήγματα σούπας (σαν να ακούς human beatbox), ένα μαγαζί με φαρμακευτικά είδη, ένα άλλο με ηλεκτρικά και ένα άλλο με παπούτσια. Συνειδητοποιώ ότι βρίσκομαι στο Golden Shopping Mall, το πιο αυθεντικά underground food hall όλης της Νέας Υόρκης. Οι Κινέζοι τρώνε σε απόλυτη ηρεμία, η πόρτα της εισόδου ανοιγοκλείνει συνέχεια, παιδάκια τρέχουν και δεν γλιστράνε χάρη στα πατημένα χαρτόκουτα που βρίσκονται στους κοινόχρηστους χώρους, ο ιδιοκτήτης του παπουτσάδικου μόλις τελείωσε το φαγητό του και έχει αφήσει δίπλα από το ταμείο ένα άδειο πλαστικό πιάτο με μια τσαλακωμένη χαρτοπετσέτα πάνω του.
Πριν φτάσω μέχρι εδώ, είχα στην κορυφή της λίστας μου το μαγαζί του Lan Zhou, το οποίο από ό,τι είχα διαβάσει φτιάχνει τα καλύτερα χειροποίητα noodles σε ολάκερη τη Νέα Υόρκη. Ρωτάω αλλά κανείς δεν δείχνει να ξέρει ή μάλλον να καταλαβαίνει. Ώσπου η κυρία από το “Φαρμακείο” που λέει ενθουσιασμένη ότι πρέπει να βγω έξω, να στρίψω αριστερά και να κατέβω τις σκάλες που θα βρω στη γωνία του τετραγώνου.
Είναι το υπόγειο του Golden Shopping Mall και το πιο μαγικό σημείο αυτού του ταξιδιού. Μια υπόγεια πολιτεία με μικρά φαγάδικα σε δαιδαλώδεις διαδρόμους που μου θυμίζουν αυτές τις αμερικάνικες ταινίες των 80ς που γυρίζονταν στην Chinatown (του Mανχάταν) με πολύ όπιο και πιστολίδι. Χύμα μαγαζιά που πουλάνε από ψητά πόδια κότας (πάλι αυτά;) μέχρι video club με πειρατικές κινέζικες ταινίες (blockbuster και soft porno), το μαγαζί του Xi’an που τον έκανε μάγκα ο Άντονι Μπουρντέν όταν πήγε σε ένα επεισόδιο του No Reservations στην “τρύπα” που είχε στην Chinatown και έκτοτε κατέχει 5-6 μαγαζιά σε όλη τη Νέα Υόρκη (ενώ η “τρύπα” έγινε ένα τεράστιο εστιατόριο).
Προσπερνώ το μαγαζί του Xi’An και κάθομαι ακριβώς απέναντι στον La Zhou. Ένας διοπτροφόρος πιτσιρικάς υπάλληλος (ή μήπως ο γιος του) πλάθει τη ζύμη για τα noodles και την πετάει στον αέρα σαν έμπειρος πιτσαγιόλο από τη Νάπολη. Ο κατάλογος έχει 22 διαφορετικά πιάτα με noodles. Παραγγέλνω το 7, το λαχανικών. Σε δυο λεπτά μου έρχεται ένα μεγάλο πλαστικό πιάτο με μια γενναία ποσότητα noodles, λαχανικά και από πάνω ένα τηγανητό αβγό. Η γεύση είναι συγκλονιστική (κανένα umami). Απέναντί μου κάθεται ένα κινεζάκι 6-7 ετών και τρώει τη σούπα του χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα τα chopsticks και ένα πλαστικό κουτάλι. Ύστερα από δέκα λεπτά έχει καταφέρει να ξεκοκαλίσει το αρνίσιο παϊδάκι που είχε στο πιάτο της χρησιμοποιώντας μόνο τα chopsticks.
Play. And rewind. Δηλαδή ξανά πάνω κάτω βόλτες σε όλο το Flushing, από τις residential areas μέχρι την τοπική Βιβλιοθήκη (ένα γυάλινο υπέροχο κτίριο με αγγλόφωνα βιβλία και προβολές ταινιών) και σε αυτό το καταπληκτικό μαγαζί του Zhu Ji Guo Tie με τα τηγανητά dumplings που ανακάλυψα τυχαία-ή μάλλον όχι τόσο τυχαία αφού μου κίνησε την περιέργεια η μεγάλη ουρά που είχε απ’ έξω (πράγμα σπάνιο για το Flushing, αλλά καθόλου σπάνιο για το Μανχάταν). Το μαγαζί είναι εδώ από το 1974 και σερβίρει τα καλύτερα τηγανητά dumplings της Νέας Υόρκης σύμφωνα με τους New York Times, απ’ ότι είδα στα αποκόμματα που είχαν στον τοίχο. Παραγγέλνω 4 στην (απίστευτη) τιμή των 1,25 δολαρίων. Μου έρχονται σε ένα τετράγωνο κουτί σαν κι αυτά που χρησιμοποιούν στα μπεργκεράδικα. Από ό,τι αντιλαμβάνομαι από τους υπόλοιπους πελάτες, ο σωστός τρόπος για να τα φας είναι να τα περιχύσεις αρχικά με καυτερή τσίλι σάλτσα και ύστερα με κάτι που μοιάζε με ξύδι. Η γεύση τους είναι συγκλονιστική – δεν νομίζω ότι έχω φάει κάτι πιο ωραίο μέχρι στιγμής σε αυτή την πόλη. Το κάψιμο από το τσίλι, οι μυρωδιές που αναδύονται από τα τηγάνια, οι κοφτές λέξεις που ανταλλάζουν μεταξύ τους οι Κινέζοι μου δημιουργούν μια σχεδόν εξωσωματική εμπειρία αυτό το κρύο απόγευμα στη Νέα Υόρκη.
Βγαίνω έξω ζαλισμένος και ανάβω τσιγάρο χωρίς ενοχές. Μόνο εδώ θα δεν θα σε στραβοκοιτάξει κανένας, μόνο εδώ ο κόσμος καπνίζει στο δρόμο περπατώντας χωρίς να έχει στο μυαλό του τις μηνύσεις εναντίον των καπνοβιομηχανιών επειδή το κάπνισμα μπορεί να σε στείλει στον άλλο κόσμου (του άλλου κόσμου).
Στο επόμενο κάθετο στενό της Main street στρίβω ξανά αριστερά. Ένα κτίριο με δεκάδες επιγραφές που μοιάζει σαν μεταμοντέρνο installation μου τραβάει την προσοχή. Δεν πολυκαταλαβαίνω τι είναι, αλλά με λίγη φαντασία και παρατήρηση αντιλαμβάνεσαι ότι πρόκειται για ένα άτυπο mall με χώρους για περιποίηση μαλλιών, νυχιών και μασάζ με επωνυμίες όπως Eastern Palace Spa, Top One Spa, Fantasy Salon κλπ.
Δίπλα ένα μαγαζί με τολμηρά εσώρουχα (!) και κορσέδες για τις kinky Κινέζες. Και πιο κάτω το New World Mall, ένα σχετικά νεότευκτο mall που θυμίζει τα 80ς αθηναϊκά εμπορικά κέντρα και φιλοξενεί στον ημιώροφο ένα σούπερ μάρκετ (βλέπε στην αρχή του κειμένου για το τι μπορεί να πουλάει), στον πρώτο πολλά κομμωτήρια, νυχάδικα και μαγαζιά με ρούχα και παπούτσια (όπως αυτό που πουλάει απομιμήσεις των UGG με την επωνυμία UGCC) και στον δεύτερο το Grant Restaurant, ένα τεράστιο εστιατόριο (μπορεί να χωράει και 500-600 άτομα) αδιανόητης ψευτοχλιδής με πολυελαίους, λευκά τραπεζομάντιλα, καλύμματα στις καρέκλες, “χρυσούς” δράκους στους τοίχους, τις κοπέλες τις υποδοχής ντυμένες σαν αεροσυνοδούς, ζαρντινιέρες με πλαστικά λουλούδια, πλαστικούς φοίνικες, φωτεινούς χιονάνθρωπους και φαγητό που δε δοκίμασα αλλά οι οδηγοί λένε ότι είναι εξαιρετικά καλό. Ένα μεγαλείο της κιτς αισθητικής.
Flushing θα ξανα-ανταμώσουμε σύντομα.