Φθινόπωρο ήσυχο, αφηρημένο – τα φύλλα θα ’λεγες πέφτουν από μιαν άλλη ζωή και μόνο τα χρυσάνθεμα επιμένουν, σαν τις…
Κάποτε κοιτάει τον ουρανό δεν χρειάζεται συμπλήρωση αυτός κάποτε μισεί τη θάλασσα να βλέπει ώρες χλευαστικά τα νιάτα που ξεκοκαλίζει…
Nά μία βοσκούλα στο βουνό που κάθεται και κλαίει Kαι τα παράπονα η σπηλιά γλυκά τα ματαλέει: Eψές μού απέθανε…
Ψεύδομαι και το σύμπαν καθηλώνεται από τα παράφρονα ψέματά μου Το άπειρο κι εγώ καταγγέλλουμε ο ένας τα ψέματα του…